ისრაელის პისტოლეტიდან საბრძოლო სროლის სტილის შესახებ

როდესაც გადავწყვიტე ამ თემაზე სტატიის მომზადება, თავდაპირველად მინდოდა მხოლოდ შემომეთავაზებინა მოკლე ისტორიული ექსკურსი და ამ სტილის ძირითადი ელემენტების აღწერა. იმისთვის, რომ ადამიანს ვინც ამ სტატიას წაიკითხავდა შექმნოდა წარმოდგენა იმაზე თუ რას წარმოადგენს ეს ე.წ. სტილი, როგორ შეიქმნა და რა ელემენტებისგან შედგებოდა.  პრინციპში აქამდე, რაც მე წამიკითხავს ამ სტილზე იყო ევგენი სოროკინის (ამ სტილის ადეპტის) საკმაოდ ვრცელი ნაშრომი, რომელიც მე მქონდა ჯერ კიდევ დაახლოებით ასე 7-8 წლის წინ ”დაქსეროქსებული” ჟურნალ Soldier Of Fortune რუსული რედაქციის ნომრიდან.  ასევე ამას დაუმატებდი რამოდენიმე ძველ ვიდეორგოლს, რომელიც ეხებოდა ამ სტილის აღწერას.

რამოდენიმე თვის წინ მე დავიწყე უფრო ვრცელი მასალების უფრო საფუძვლიანი ძიება. ასევე მივმართე კონსულტაციისთვის ჩემ უცხოელ მეგობრებს ისრაელიდან. რადოდენიმე მათგანი არის სროლის ინსტრუქტორი მრავალწლიანი ნამსახურეობით და საბრძოლო გამოცდილებით. მათი აზრი ასევე იქნა გათვალისწინებული ამ სტატიის მომზადებისას.  მუშაობის პროცესში მე მივხვდი, რომ თავისთავად ერთი სტატიის ფარგლებში, რამე „სროლის სტილის“ მიმოხილვა შეუძლებელია და მეორე: რეალურად მე ვერ შევძელი „გამეშიფრა“ ეს სტილი, იმიტომ, რომ მე ვერ მოვიძიე ვერც სანდო ინფორმაციის წყარო და ვერც ვიპოვე რაიმე დამაჯერებელი. სტატიას ვერ ვასრულებდი. არ ვიცოდი რაზე დამეწერა. ყველაფერი გაცილებით რთული აღმოჩნდა, ვიდრე მე თავიდან მეგონა. საჭირო გახდა უამრავი წერილის, თემის წაკითხვა და ათობით ვიდეორგოლების და სტატიების ანალიზი. მაინც სამწუხაროდ რამე კონკრეტულის დადგენა პრაქტიკულად შეუძლებელი გახდა, აზრების და შეხედულებების სიმრავლის გამო, ისევე როგორც სანდო წყაროეების არ არსებობის გამო. ძალიან მალე სტატიაზე მუშაობისას მე ჩიხში შევედი.  ამიტომაც ეხლა მხოლოდ ისღა დამრჩენია, რომ გაგაცნოთ ის ძირითადი, რაც ამ სტილს ან თუ გნებავთ სკოლას ახასიათებს, ის, რაც მე მეტნაკლებად სანდოდ მივიჩნიე. ჩავთვალე, რომ სტატია უნდა დამესრულებინა. თუნდაც მხოლოდ იმ მასალების გამოყენებით, რაც მე მოვიძიე.  ისრაელის საბრძოლო სროლის სტილი ან ალბათ უფრო სწორედ მომზადების მეთოდიკა არსებობს ნამდვილად, უბრალოდ ის რამდენადაც ბანალურად არ უნდა ჟღერდეს ან გასაიდულოებულია ან უბრალოდ რაიმე ჩამოყალიბებული მეთოდიკა კონკრეტულ დოკუმენტში აღწერილი არ არსებობს, ხოლო ძალოვანი სტრუქტურების სასწავლო ცენტრები იყენებენ, რაღაც საერთო საფუძველს, მომზადების პრინციპების ერთობლიობას და მოთხოვნებიდან გამომდინარე მათ საფუძველზე აგებენ საკუთარი მომზადების პროგრამებს. ამათგან დამოუკიდებლად მოქმედებენ კერძო სასწავლო სკოლები, როგორც ისრაელში ასევე მიმოფანტული მსოფლიოს სხვა და სხვა კუთხეებში, რომლებიც ასევე ასწავლიან ამ სტილს ყველა მსურველს.

ჯერ უნდა განიმარტოს რა იგულისხმება ზოგადად Israel Combat Point Shooting-ის ”სტილის” ქვეშ.  ჩემი აზრით ეს არ არის სროლის კონკრეტული ტექნიკა, ილეთების ერთობლიობა გასაგებად ჩამოყალიბებული რაიმე კონკრეტულ დოკუმენტში/სასწავლო პროგრამაში. ეს ალბათ უფრო წააგავს დოქტრინას, რომელიც მიზნად ისახავს სწრაფად მოამზადოს არიფისგან საშუალო დონის მსროლელი, რომელიც ეფექტურად იმოქმედებს ისრაელის ტერიტორიაზე იმ სპეციფიურ სცენარებში, რომლებსაც ყველზე ხშირად აქვთ ადგილი  ამ ქვეყნის ტერიტორიაზე. ეს მომზადების მეთოდიკა ან დოქტრინა, რომელიც გაჩნდა 70-ან წლებში სავარაუდოთ დაფუძნებულია ფეირბერნის, საიკსის და ეპლგეიტის საბრძოლო სროლის სისტემებზე ანუ წარმოადგენს ე.წ. ინსტინქტური სრლოლის ტექნიკას, როდესაც პრაქტიკულად არ ხდება სამზინე მოწყობილობების გამოყენება.  ამ სტილის შექმნისას გამოყენებულია ადაიანის ბუნებრივი კინემატიკის და სტრესის დროს ტიპიური ქცევის მოდელები, იმისთვის, რომ გაიზარდოს უკიდურესი სტრესის პირობებში სროლის ეფექტურობა. უმეტესობა აღწერილობების მიხედვით  სამიზნე მოწყობილობების გამოყენება არ ხდება (რაც ცოტა უცნაურია). ეს მეთოდიკა ისრაელში პირველად სისტემატიზირებულია სავარაუდოთ დევიდ ბეკერმანის მიერ, სავარაუდოთ ისრაელის სპეცსამსახურების დაკვეთით. სავარაუდოთ, იმიტომ, რომ ყველაფერი რაც ეხება პერსონალის საცეცხლე მომზადებას ძალიან სპეციფიურ დაწესებულებებში არის გასაიდუმლოებული და არავინ არ დაგიწყებთ ამაზე ღიად საუბარს.  კონკრეტულად მე, ვერ შევძელი მომეძებნა, რამე ოფიციალური ინსტრუქცია ან დოკუმენტი, რომელიც ასახავდა ამ მეთოდით მომზადების ძირითადად პრინციპებს.  მაშინ როდესაც მაგალითად რუსული Наставления По Стрелковому Делу და ამერიკული  Field Manuals ხელმისაწვდომია ინტერნეტით და საკმაოდ ვრცლად აღწერენ მომზადების პროცესს.  როგორც ამიხსნეს, ინფორმაცია გადაიცემა ზეპირად, ეს კიდე გარკვეულ შეკითხვებს ბადებს და ხსნის იმ ფაქტსაც, რომ აქ საქმე გვაქვს რაღაც დოქტრინასთან ან ფილოსოფიასთან (ვიცი, რომ ძალიან ბევრ განმარტებას ვხმარობ, მაგრამ სხვა გზა არ მაქვს) და არა სისტემასთან.  ის რაც გადადის ზეპირად ავტომატურად იცვლება, გადატანების რაოდენობის ზრდასთან, და ასეთი სახის ცვლილებები შეიძლება სულაც არ იყოს ევოლუციური. ანუ ეს ცვლილებები, ყოველთვის არ არის სასიკეთო. ამ ცვლილებების განხორციელების პროცესში, სხვა და სხვა დროს თანამშრომლები ტოვებენ თავიანთ სამსახურს/ნაწილებს და გადადიან საკმაოდ მომგებიან კერძო სექტორში, ანუ ხდებიან საცეცხლე მომზადების ინსტრუქტორები კერძო სკოლებში, რომლებიც მე ვახსენე სტატიის დასაწყისში.

დაუბრუნდეთ დევიდ ბეკერმანს, რომელიც ითვლება ამ სისტემის/დოქტრინის ფუძემდებლად ისრაელში.  თავის დროზე ის იბრძოდა ევროპაში მეორე მსოფლიო ომის დროს უილიამ დონოვანის (ასევე ცნობილი, როგორც ”ცენტრალური სადაზვევრვო სააგენტოს” მამა) ახლად შექმნილი სტრატეგიული ოპერაციების სამსახურში, რომელიც ატარებდა სპეციალურ ოპრაციებს ევროპის ტერიტორიაზე. ომის შემდეგ ის აშშ-დან მიემგზავრება ისრაელში, სადაც იწყებს მუშაობას ახალი სროლის ტექნიკაზე, რომლიც იქნება სწრაფი შესწავლაში და მისცემს საშუალებას მალე და მასიურად მოამზადოს მსროლელები. 1952 წელს ბეკერმანი იყო ისრაელის ოლიმპიურ სასროლოსნო გუნდშიც, თუმცა რაიმე მიღწევები სპორტში მას არ გააჩნია.

დეივ ბეკერმანი ახდენს მის მიერ შემუშავებული სასროლოსნო დგომის დემონსტრირებას. ხელში მას უჭირავს ერთ დროს ისრაელში პოპულარული მცირეკალიბრიანი პისტოლეტი Beretta 71.

უნდა ავღნიშნო, რომ ის რაც დღეს ისაწევლება კერძო სკოლებში ისრელის სტილის სახელით და ის რაც ისწავლება ისაელის სპეცსამსახურებში არის სავარაუდოთ განსხვავებული რამეები. როგორც მე ამიხსნეს უმეტესობა სკოლების, რომლებიც ამ სტილს ასწავლიან არიან დაფუძნებული ისრაელის სპეცსამსახურების ყოფილი თანამშრომლების მიერ და მათ მიერ არიან დაკომპლექტებულები. აღნიშნული კი არ ნიშნავს ავტომატურად, რომ ამ სკოლებში ეს ტექნიკა ისწავლება სრულყოფილად. ისევე, როგორც ინსტრუქტორები არიან უბრალოდ ასე, რომ ვთვქათ ჯარისკაცები/ოპერატორები და არა ინსტრუქტორები. მათ არ გააჩნიათ საკმარისი კვალიფიკაცია, რომ სათანადო დონეზე გადასცენ ცოდნა კურსანტებს და უზრუნველყონ სასწავლო პროცესის ორგანიზება. შესაბამისად მომზადების ხარისხი თითქმის ყოველთვის არის განსხვავებული და ალბათ არადამაკმაყოფილებელიც.  პრაქტიკულად ის რაც ისაწავლება ასეთ სკოლებში არის ნაზავი, ორიგინალური მომზადების მეთოდიკის, რომელიც გადაეცემა ”ჯარისკაცს” კონკრეტულ სტრუქტურაში მომზადების გავლისას და საკუთარი იმპროვიზაცია. აღნიშნული სკოლები ძალიან წარმატებულად მოქმედებენ ლათინურ ამერიკაში, აზიაში (მათ შორის ყოფილ სსრკ-ს რესპუბლიკებში) სავარაუდოთ აფრიკაში.  ევროპაში და ამერიკაში საკმაოდ მწირად არიან წარმოდგენილი. ჩემი აზრით ადგილი აქვს ისრაელის, როგორც მებრძოლი ქვეყნის რეპუტაციის, ბრენდის სახით გამოყენებას, რაც უზრუნველყოფს კლიენტების სტაბილურ მოზიდვას. მე არ ვიძახი, რომ ასეთი სკოლები არიან ერთადერთი, რომლებიც დაბალი ხარისხის მომზადბას სთავაზობენ თავის მოწაფეებს, უბრალოდ ასეთი დაწესებულებების აბსოლუტური უმეტესობა  დიდი ალბათობით სწორედაც ასეთია. ნებისმიერი სასროლოსნო მეთოდიკის შემადგენელ ნაწილს წარმოადგენს ამ მეთოდიკის ეფექტურობის ანალიზი, რამდენად მუშაობს ეს ტექნიკა რეალურ შეტაკებებში, საჭიროა შემთხვევების ანალიზი, სტატისტიკა.  დარწმუნებული ვარ ისრაელის სპეცსამსახურების შიგნით ეს ანალიზი ხდება.  მისი ”სამოქალაქო” განშტოების ანალიზი პრაქტიკულად შეუძლებელია. დასრულდა ერთი პროგრამა, საფასური გადახდილია, დაიწყება მორიგი ნაკადის მომზადება. არავინ ასეთ „კანტორებში“ არ აიტკიებს თავს ზედმეტი  ფიქრებით.  განსხვავებები ტექნიკაში ორ ერთი და იგივე ისრაელის სტილი შემასწავლებელ სკოლას შორის შეიძლება იყოს ძალიან დიდი. საკმარიია ეწვიოთ მათ საიტებს და წიკითხოთ მოკლე აღწერილობები, რომ დაინახოთ რადიკალური სხვაობები უკვე იმის ახსნაში თუ საერთოდ რას წარმოადგენს ეს სტიილი, ხოლო როდესაც საქმე მიდის უშუალოდ სწავლების პროცესამდე ეს განსხვავებები კიდევ უფრო რადიკალური ხდება. ასეთ ფონზე იმის ანალიზი და მუშაობს და რა არა უბრალოდ შეუძლებელია ან ეს იქნება მხოლოდ თეორიული და ზედაპირული ანალიზი.

რა ვიცით ჩვენ მომზადების ამ მეთოდიკაზე? რა არის მეტ ნაკლებად საერთო? რისი დადგენა მოვახერხე მე? ძირითადი საერთო პრინციპები შემდეგია: ახლო მანძილებზე სროლა ერთი ხელიდან უკეთესია ვიდრე ორი ხელიდან; რაც უფრო ახლოა სამიზნე მით უფრო სწრაფია სროლა, რა უფრო შორს არის მით უფრო ნელია; იარაღის ჭერა და სასხლეტის დამუშავება ერთვაროვანია ყოველთვის; მსროლელის სხეული არის პლატფორმა, რომელიც ფარავს 180 გრადუსიან სექტორს მის წინ; სროლისას მსროლელის არ მოძრაობს; სროლა სამიზნეზე გრძელდება სანამ სამიზნე არ შეწყვეტს მოქმედებებს.

ტიპიური დგომი, რომელიც გამოიყენება სროლისას. სურათის წყარო www.combatconcepts.info

ტექნიკას რაც შეეხება, ძირითადი ელემენტები, რომლებიც ახასიათებს მას არის: ფართედ გაშლილი ფეხები, (დამხმარე ხელის მხარეს ფეხი, ნახევარი ნაბიჯით წინ არის), დაწეული დაბლა ტანი, წინ ბოლომდე გაშლილი ხელები.  პისტოლეტის გადატენვა სახის წინ, იდაყვები მაღლა არის აწეული, იარაღი იხრება 90 გრადუსით და დამხმარე ხელი ამოძრავებს საკტს.  მუდმივი ვიზუალური კონტროლი სავაზნის და იარაღის.  სროლა ხორციელდება მხოლოდ თავში (ერთი ვერსიით) ან მასის ცენტრში (მეორე ვერსიით). თუ სროლა ხორციელდება ერთი ხელით, მეორე ხელი გვერძე არის გაშლილი ან მაღლა აწეული.  დამხმარე ხელის ეს მდგომარეობა ჩემთვის იყო აუხსნელი და რამოდენიმე ახსნა აღმოვაჩინე.  ეს არის საკუთარი თავის იდენტიფიცირება, როგორც მეგობარის და არა მტერის. ხელი გამოიყენება ორიენტაციისთვის და როგორც სადგარი ვიწრო ადგილებში, დერეფნები, ტრანსპორტი და ასე შემდეგ.

თითქმის ყველა სკოლისთვის რომელიც ამ სტილს ასწავლის არის დამახასიათებელი იარაღის 90 გრადუსით ატრიალება, საკეტის და სავანზის ვიზუალური კონტროლის განხორციელებით. ეს ეხება, როგორც პისტოლეტს ასევე გრძელ იარაღს. მიზეზი? მსროლელი რწმუნდება, რომ საკეტი ჩაკეტილია, იარაღი მზადაა შემდეგი გასროლისთვის. ანუ ერთ ერთი ტაქტიკუი ვარჯიში ასე გამოიყურება: მსროლელი ხედავს სამიზნეს, ხმამაღალი ყვირილით ტერორისტი! იღებს იარაღს ბუდიდან, იხრება მუხლებში, ტენის პისტოელტს სახის წინ (ლულა უმიზნებს საფრთხეს, იდაყვები მაღლა არის აწეული),  ახორციელებს სწრაფი გასროლების სერიას, ამოწმებს ვიზუალურად იარაღს, იწყებს სამიზნისკენ სირბილს, გადადის მოკლე ნაბიჯებზე და ამუხრუჭებს სხეულს ფეხი ქუსლებით, ისევ იხრება მუხლებში და აგრძელებს სროლას, სანამ სამიზნე არ განადგურდება.  იარაღის ვიზუალური კონტროლი ხორციელდება ასევე სროლის შეწყვეტის შემდეგ. სამწუხაროდ შეუძლებელი ხდება ისეთი ელემენტების ანალიზი, როგორებიიც არის იარაღის ჭერა, სასხლეტის დამუშავება, დამიზნების მეთოდი.

უცხოელი სპეციალისტებისთვის, ისარელის მეთოდიკა ასევე ნიშნავს იმას, რომ იარაღის ტარება ხდება ცარიელი სავაზნით.  მას კიდე ეძახიან ისრაელის ტარების მეთოდს. მუდმივი კონტროლი სავაზნის, აიხსნება იმით, რომ მემბრძოლმა სულ უნდა აკონტროლოს იარაღის მდგომარეობა. რა საჭიროა ასეთი ყურადღების გამახვილება სავაზნის მდგომარეობაზე? პირველი: უსაფრთხოება; მეორე: დარწმუნება იმაში, რომ იარაღმა არ გაჭედა და მზადაა სროლისთვის.  უკანასკნელი კი აიხსნება იმით, რომ იმ დროს, როდესაც ეს მეთოდიკა იქმნებოდა ”პარკი” პისტოლეტების ჯარში, პოლიციაში და სპეცსამსახურებში იყო მოძველებული, მოიცავდა სხვა და სხვა მოდელების იარაღებს და გართულებული იყო მათი მომსახურება და სათანადო ტექნიკური მდგომარეობის უზრუნველყოფა. შესაბამისად იარაღი უბრალოდ  ხშირად ჭედავდა და პასუხი ამაზე იყო არა იარაღის ნორმალური ტექნიკური მდგომარეობის უზრუნველყოფა, ”პარკის” უნიფიკაცია, გადაიარაღება ან სწორი მომსახურების უზრუნველყოფა, არამედ პირდაპირ პისტოლეტის გამოყენების ტაქტიკის შეცვლა.  ამის გამო არავინ არ ატარებდა იარაღს ვაზნით სავაზნეში. გაუმართვაი გაცვეთილი იარაღის შემთხვევაში ეს უბრალოდ სახიფათოა. აღნიშნული პროცედურა, გამოიყენება ნებისმიერი იარაღიდან სროლისას, და შესაძლებელია თავად ნახოთ პრაქტიკულად ყველა ვიდეო ჩანაწერებზე, რომლებიც ასახავენ ისრაელის სპეცდანიშნულების რაზმების წვრთნებს.  ასევე იარაღის ასეთი ხშირი გადამოწმება განპირობებულია რთული პირობებით, რა დროსაც ხდება იარაღი გამოყენება. სიცხე, ქვიშა და ასე შემდეგ ….  სასროლეთის პირობებში ეს ნონსენსად მოგეჩვენებათ, მაგრამ ახლო ბრძოლაში რთულ კლიმატურ პირობებში, იარაღის მდგომარეობის მუდმივი კონტროლი უკვე აღარ ჩანს ასეთ უაზრო იდეად.

დღეს გამომდინარე იქიდან, რომ ისრაელის ჯარი და სპეცსამსახურები რუტინულად ებრძვიან ტერორიზმს და ამარცხებდნენ არც ისე შორეულ წარსულში მრავალ არაბულ ქვეყანას სამხედრო კონფლიქტებში, ყველაფერი რაც უკაშირდება ისრაელის ჯარს და სპეცსამსახურებს ავტომატურად ხდება ადვილად გასაყიდი ბრენდი. რეალობა გახლავთ ის, რომ ამ სარეკლამო ხმაურის უკან ხშირად არ იმალება არაფერი უნიკალური და დღმდე გაუგონარი.  ისრაელის ჯარის და ზოგადად თავდაცვის სისტემის შიგნით იმალება უამრავი პრობლემა და ბოლო წლებია კიდევ საკამოდ სახიფათო ტენდენციებიც გამოიკვეთა. რაც ძალზედ ნეგატიუარად აისახება  ჯარის ბრძოლისუნარიანობაზე.  ბოლო სამხედრო ოპერაციამ ლივანში მხოლოდ დაადასტურა სერიოზული პრობლემების. ის რაც მუშაობდა „ოკუპირებულ ტერიტორიებზე“ დილეტანტი ტერორისტების და მეამბოხეების წინააღმდეგ, აშკარად არ გამოდგა  ხარისხობრივად უფრო მაღალ ძალასთან დაპირისპირებაში. დაპირისპირებაში  შედარებით კარგად მომზადებულ და მოტივირებულ ძალასთან, რომელსაც წარმოადგენს მოძრაობა „ხეზბოლა“ და მისი სამხედრო ფრთა.  ეს ყველაფერი პრაქტიკულად არ ჩანს შეუიარაღებელი თვალისთვის, მაგრამ საკმარისია უფრო ღრმად ჩაწვდეთ ამ საკითხს და მრავალ დიდი და სახიფათო პრობლემებს დაინახავთ, რომელთა განხილვა ეხლა, ამ სტატიაში ძალიან შორს წაგვიყვანს.

გარდა ამისა, თემას, რომ დაუბრუნდე, უნდა ცალკე ავღნიშნო, რომ პისტოლეტის თემა ისარელში თუ შეიძლება ასე ვთქვათ არის არასრულყოფილად გახსნილი. პისტოლეტის ფლობა საკმაოდ შეზღუდულია ისრაელის ტერიტორიაზე, ტარების უფლების მოპოვება უკავშირდება მრავალი ბიუროკრატიული ბარიერების გადალახვას. სასროლოსნი ინფრასტრუქტურა ძალიან ღარიბია. პრაქტიკული სროლის დისციპლინები მიუწვდომელია „ფართო მასებისთვის“ მაღალი ფასების გამო. ხოლო პისტოლეტიდან სროლის ტექნიკა და ზოგადად პისტოლეტის როლი ფეხოსნის, სპეცრაზმელის, მცველის, პოლიციელის შეიარაღებაში არ არის ბოლომდე გარკვევით ჩამოყალიბებული. ზოგ სპეცრაზმში პისტოლეტი საერთოდ არ არის შეიარაღებაში და არც ისწავლება მისი გამოყენება (მაგალითად საარმიო სპეცრაზმ „ეგოზში“ დანამდვილებით ვიცი, რომ პისტოლეტიდან სროლა საერთოდ არ შედის საცეცხლე მომზადების პროგრამაში).  ისტორიას თუ გადავხედავთ ასევე დავინახავთ, რომ სპეცსასმახურებშიც კი პისტოლეტის დანიშნულება და შესაძლებლობები  ბუნდოვნად ესმოდათ. 1973 წელს მოერიშე რაზმი, რომელსაც უნდა გაეთავისუფლებინა ბელგიური საბენას ავაიალაინერი (ოპერაცია იზოტოპი), მიიღო პისტოლეტები უშუალოდ ოპერაციის დაწყებამდე, და ეს იყო …… ბერეტა 71, მცირეკალიბრიანი „ჯიბის“ პისტოლეტები.

ყველაფერი ამის ფონზე მე კიდე უფრო დიდი პატივისცემის გრძნობა გამიჩნდა ამ პატარა ქვეყნის და მისი ხალხის მიმართ. მიუხედავად ყველაფრისა, არასაკმარისი ფინანსირების, არასაკმარისი რაოდენობის იარაღის და აღჭურვილობის, პრაქტიკულად მხოლოდ პირადი სიმამაცის და ინიციატივის ხარჯზე ისინი ქმნიდნენ ისტორიას და ამარცხებდნენ უფრო მრავალრიცხოვან მტერს. 1973 წელს ბელგიურ ლაინერში  შეჭრილი ჯიბის ბერეტებით შეიარაღებული სპეცრაზმელები (მათ შორის მომავალი პრემიერ მინისტრი ეხუდ ბარაკი) შევიდნენ ისტორიაში, როგორც ავიალაინერის გათავისუფლების საუკეთესო იერიშის განმახორციელებლები. ისრაელის ავიაკომპანიის „ელ ალის“ მცველი მორდეხაი რახამიმი ასეთი ჯიბის ბერეტით შეიარაღებული მარტო გაუმკლავდა სამ ტერორისტს ციურიხის აეროპორტში,  მოკლა ერთი ტერორისტი და ორი დააკავა. ერთი კაცი 8 ვაზნიანი ჯიბის „გეკოთი“ სამი ყუმბარებით და კალაშნიკოვებით შეიარაღებული ფანატიკოსის წინააღმდეგ. ასეთი პრეცენდენტების ფონზე ჩვენგან მუქთად წაღებული,  დამწვარი და განადგურებული ძვირადღირებული ტექნიკა და გაუთავებელი საუბრები ტაქტიკურ უკან დახევებზე და სტრატეგიულ გადაჯგუფებებზე, რუსეთის ჭეშმარიტი სახის გამოჩენაზე,  კიდე უფრო უაზროდ და უადგილოდ მეჩვენება…..

ისრაელის საბრძოლო სროლის მეთოდიკასთან დაკავშირებული მასალების შესწავლამ მე პირადად არ მანახა რაიმე განსაკუთრებული საიდუმლო და თავისთვის გადამალული სუპერ ტექნიკა. პირიქით, ის რაც მე დავინახე არის საშუალო სტატისტიკური ადამინისთვის მაქსიმალურად მოკლე ვადებში მინიმალურად საჭირო უნარჩვევების გადაცემის მეთოდიკა, მარტივი და ზომიერად ეფექტური, მორგებული ისრაელის პირობებზე. მომზადების ფილოსოფია, რომელიც იქმნებოდა ფაქტორების გათვალისწინებით, რომელთა უმეტესობა გამოსწორებადი იყო. არადამაკმაყოფილებელი ინფრასტრუქტურა, მოძველებული და ამორტიზირებული არსენალები და ასე შემდეგ.  ნუ ჩამითვლით ამას ამ სისტემის კრიტიკად.  ყველა სისტემა ყალიბდება კონკრეტული მიზნებისთვის და კონკრეტული პირობების გათვალისწინებით. მეთოდიკა, რომელზეც მე ეხლა ვსაუბრობ ამ მხრივ კარგია, და საკმარისიც არის.  რაც შეეხება კერძო სკოლებს, რომლებიც ასწავლიან ამ ტექნიკას, რომელსაც ისრაელის სტილს უწოდებენ, გამომდინარე იქიდან, რომ მე ვერ აღმოვაჩინე ვერც ერთი პრაქტიკული სახელმძღვანელო, ხოლო  ასეთი სკოლები, ამ მეთოდიკის განსხვავებულ ინტერპრეტაციებს სთავაზობენ, გამოდის, რომ ისარელის საბრძოლო სროლის მეთოდი/სტილი არის უბრალოდ ბრენდი, რომელსაც იყენებენ საშუალო (უკეთეს შემთხვევაში) სასწავლო ორგანიზაციები. ხოლო ისრაელის ჯარის და სპეცსამსახურების ბრწყინვალე საბრძოლო ბიოგრაფია და რეპუტაცია უზრუნველყოფენ ახალი რეკრუტების მოზიდვას. ეს კიდე ნიშნავს ასეთი ცენტრების მფლობელების მოგების ზრდას.

 

 



დატოვეთ კომენტარი