Beretta Px4 Storm Sub-compact – უნიკალური თავის კლასში

June 4th, 2022

BerettaPX4_3

ყველა ვინც მე მიცნობს იცის, რომ მე კომპანია ბერეტას და მათი პისტოლეტების დიდი მოყვარული ვარ. ხოლო 92-ე სერია ყოველთვის იყო ჩემი ყველაზე დიდი ფავორიტი. მე ასევე არაერთხელ აღვნიშნავდი, რომ ბერეტას იმსახურებს აღიარებას იმისთვის, რომ შექმნა ორი წარმატებული პისტოლეტების მთელი ოჯახი და არც ერთი არ იყოს დაფუძნებული ბრაუნინგის მოდიფიცირებული ჩაკტვის სქემაზე, რომელიც დღეს დომინირებს პისტოლეტების კონსტრუქციაში. ამავე დროს, მე რაც უფრო ღრმად ვსწავლობდი  92-ე სერიას და მასთან ერთად ბერეტებს ლულის ბრუნვით ჩაკეტვით (Mod 8000 და Px4 სერია), მე ბოლოს მივედი ცხად დასკვნამდე, რომ მინიმუმ ტექნიკური თვალსაზრისით, ბერეტები ლულის ბრუნვის ჩაკეტვით ბევრად უკეთესი პისტოლეტებია ვიდრე უფრო გაპიარებული და პოპულარული  92-ე სერია, რომელიც იყენებს Walther P38-ის სქემას, ჩამკეტი ბლოკით. ეს პარადოქსია, იმის გათვალისწინებით, რომ ბერეტას სახელი ყოველთვის იყო, არის და იქნება ასოცირებული 92-ე სერიასთან, რომელსაც მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან კარგი პისტოლეტია, გააჩნია “აქილევსის ქუსლი”, რომლის არსებობა განპირობებულია უკვე ნახსენები ჩაკეტვის სქემით, ჩამკეტ ბლოკის გამოყენებით. სწორედ ამ ბლოკს გააჩნია ლიმიტირებული რესურსი და როგორც ჩანს მცირე გადახვევა ტექნოლოგიურ პროცესში/ხარისხის კონტროლში და ამ დეტალის რესურსი მცირდება რადიკალურად. ხარისხის შენარჩუნება კიდე ამ კომპანიისთვის სერიოზული გამოწვევა იყო ან ჯერ კიდევ არის, ქარხნის მერილენდიდან ტენესიში რელოკაციის შემდეგ. ამის საპირწონედ Px სერიის პისტოლეტებმა, რომლებმაც ჩაანაცვლეს 8000 სერია, რუტინულად წარმოაჩენენ რეკორდულად მაღალ რესურსს დეტალების შეცვლამდე, რომელიც გამოიხატება ათი ათასობით გასროლაში და არის დოკუმენტირებული შემთხვევები, როდესაც დადასტურებული გასროლების რაოდენობა გადაცდა 100 000 გასროლას, ქარხნული დეტალების მწყობრიდან გამოსვლის გარეშე!

Px4 პისტოლეტების ოჯახმა (წავიდა სერიაში 2004 წლიდან) ჩაანაცვალ 8000 სერიის პისტოლეტები. ეს ოჯახი შედგება ამ სერიის პისტოლეტის სამი ვარიანტისგან, სტანდარტული ზომის, კომპაქტური და სუბ-კომპაქტური მოდელებით. სწორედ Px4 Storm-ის სუბ-კომპაქტურ მოდელზე წავა საუბარი ამ სტატიაში, იმ გამონაკლისით, რომ ლულის ბრუნვით ჩაკეტვაზე არაფერს არ დავწერ. სუბ-კომპაქტური Px4 მოდელი უნიკალურია იმით, რომ დიდი ალბათობით არის ერთადერთი თანამედროვე პისტოლეტი, რომელიც იგივე კალიბრის მიუხედავად იყენებს განსხვავებულ ავტომატიკის სქემას ვიდრე მისი სრული ზომის ვერსიები. აღნიშნული განპირობებული უნდა იყოს ამ მოდელის მოკრძალებული ზომებით, რომელშიც უბრალოდ ვერ ჩაატიეს სქემა ლულის ბრუნვით. ამიტომაც გამოყენებულ იქნა აპრობირებული და გამოცდილი ბრაუნინგის მოდიფიცირებული სქემა, რომელიც ისევე არის განხორციელებული, როგორც მაგალითად გლოკში, სადაც ჩაკეტვა ხდება სავაზნის და საექსტრაქციო ფანჯრის კიდეებზე. დანარჩენში სუბ-კომპაქტური ‘სტორმი” იდენტურია “დიდ” Px4-თან და ასევე ამ სერიის პისტოლეტებს რაღაც ელემენტები აქვთ 92-ე სერიისგან. მაგალითად ორმაგი მოქმედების დამრტყმელ-სასხლეტი მექანიზმი, რომელიც სულ უფრო იშვიათი ხდება თანამედროვე პისტოლეტებზე. ასევე გვხვდება “საფირმო” უსაფრთხოების სქემა,  მექანიკური მცველით საკეტზე და ბრუნავი ორმაგი დამრტყმელით, რომელიც “ტრიალდება” მცველთან ერთად და ფიზიკურად გამორიცხავს ჩახმახის კონტაქტს დამრტყმელთან, ჩახმახის დაშვებისას და მცველის ჩართვისას (მცველი ისევე როგორც 92-ე სერიაში ასრულებს უსაფრთხო დამშვების ფუნქციას). ასევე სასხლეტზე დაჭერა იწვევს დამრტყმელის მცველის გამორთვას, რომელიც როგორც 92-ე სერიაში იწევა და ამოდის საკეტის ზევიდან. Px4 გამოდის სამ კალიბრში და განსხვავებით 92-ე სერიისგან ხელმისაწვდომია .45ACP კალიბრშიც, ამავე დროს დამრტყმელ-სასხლეტი მექანიზმის კონფიგურაციები ისეთივეა როგორც 92-ე სერიაში, სტანდარტული ორმაგი მოქმედების Type F, ორმაგი მოქმედების მხოლოდ დეკოკერით (მცველის გარეშე) Type G და ასევე მხოლოდ ორმაგი მოქმედების Type D  და ასევე მეოთხე ტიპის, Type C რომლის მექანიზმი წააგავს Heckler&Koch-ის LEM სასხლეტის კონფიგურაციას.

px4 safety

სანამ ბერეტა 92A3-ში გაჩნდებოდა მოდიფიცრებული მცველი, რომელიც გამორიცხავდა მის გააქტიურებას საკეტის გადაკვრისას, ეს მიდგომა უკვე იყო განხორციელებული Px სერიაში, სადაც მცველის გადამრთველი “იხედება” ზევით და გადაკვირსას მას შემთხვევით ვერ ჩართავთ. 

განსხვავებით 92-ე სერიისგან, Px სერიის პისტოლეტები იყენებენ პლასტმასის ჩარჩოს, შესაბამისი ჩანართებით რომ მოხდეს სახელურის ადაპტირება მსროლელის ხელის ზომაზე. სუბ-კომპაქტური მოდელის ერთი მჭიდი ასევე აღჭირვილია დაპატენტებული გახსნადი მჭიდის ხუფით, რომელიც სთაბაზობს დამატებით მოჭიდების წერტილს ხელისთვის, რაც სახელურის სიგრძიდან გამომდინარე საკმაოდ საჭირო ოფციაა.

px4 grip inserts

პისტოლეტს მოყვება სამი ჩანართი, მათი დაფიქსირება ხდება U ფორმის ზამბარით რომელიც ეყრება ტარს ქვევიდან. ახალ პისტოლეტზე ჩანართების გამოცვლა შეიძლება მოუხერხებელი იყოს, იმიტომ რომ მათი მოხსნა დაყენება ფიზიკურ ძალას ითხოვს და ხანდახან გგონია რომ შეიძლება რამე გატეხო პროცესში.

როგორც უკვე აღვნიშნე სუბ-კომპაქტური მოდელი საკმაოდ მოკრძალებული ზომების არის და რაღაცით ახლოს არის გლოკ 26-თან. მოკლე, დაბალი, მაგრამ საკმაოდ სქელი, ნაწილობრივ ორ რიგიანი მჭიდის წყალობით, რომელიც იტევს 13 ვაზნას, ნაწილობრივ გამოშვერილი ორიმხრივი მცველის “ყურების” გამო. ლულის სიგრძე 76მმ-ია. ხრახნების ტიპი კლასიკური. წონა 740 გრამი. გაბარიტების და წონის თალსაზრისით ეს პისტოლეტი არ არის ყველაზე კომპაქტური და მსუბუქი მაგრამ სამაგიეროდ სტანდარტული ტევადობა 13 ვაზნა. ეს  არც ისე დიდიხნის წინ იყო ყველაზე დიდი ტევადობა ამ კლასში.

px4 mags

13 ვაზნიანი, მაღალი ხარისხის მჭიდები დამზადებულია ფოლადისგან, ხუფები პლასტმასისგან. ერთ მჭიდზე არის დაპატენტებული გასაშლელი “თარო” თითისთვის. მჭიდების თავსებადობა უზრუნველყოფილია და პატარა “სტორმზე” მიდის დიდი “სტორმის” მჭიდები. ბერეტა 92-ის მჭიდები არ მიდის Px4-ებზე. 

რატომ ეს უდაოდ საინტერესო, გამძლე და საიმედო პისტოლეტი, ტოპ მწარმოებლისგან ასეთი ნაკლებად ცნობადი/გაპიარებული ჩემთვის უცნობია. პისტოლეტი არ არის მაინცდამაინც ძვირი (აშშ-ში რეკომენდირებული ფასი 600-700 დოლარი), სამი “წონითი კატეგორია”, სამი ყველაზე გავრცელებული კალიბრი და 4 დამრტყმელ-სასხლეტი მექანიზმის კონფიგურაცია, მაგრმ მიუხედავად ამისა Px4 არის როგორც “გადამალული საგანძური” პისტოლეტების სამყაროში და ჩემი აზრით ყველაზე დაუფასებელი პისტოლეტი. ჩემი აზრით მისი ნაკლები პოპულარობა განპირობებულია სპეციფიური დიზაინით და მე შემიძლია ბევრი პისტოლეტი დავასახელო, რომელიც გამოირჩეოდა კარგი საბრძოლო და საექსპლუატაციო თვისებებით მაგრამ საერთოდ არ იყიდებოდა სპეციფიური იერსახის გამო.

20220510_182229

სამიზნი მოწყობილობები არის რკინის, სამი თეთრი წერტილით. განსხვავებით 92FS-სგან, კორა შესრულებულია ცალკე და შესაძლებელია მისი რეგულირება ან საერთოდ გამოცვლა. 

სროლაში პისტოლეტი გამოდგა აბსოლუტურად საიმედო. უპრობლემოდ მოინელა მათ შორის “ბლეიზერის” წარმოების მუხტი ალუმინის მასრით, რომელიც აბსოლუტურად ყველა კალიბრში ართულებდა ექსტრაქციას. მაგაზე გაჭედა მეხუთე თაობის გლოკმაც, რაც იყო ალბათ პირველი ასეთი დაბრკოლება იმ მრავალ წელში და მრავალ გლოკში რაც ამ წლების განმავლობაში მე მისვრია. არა და გამართული პისტოლეტი კარგი ხარისხის ვაზნებით, პრაქტიკულად არ ჭედავს ნორმალური ექსპლუატაციის პირობებში, თუნდაც მინიმალური მოვლა-მომსახურებით. ვინც არ იცით აგიხსნით, რომ “ბლეიზერის” მუხტები ალუმინის მასრით, არის ეკონომიური კლასის ტყვია-წამალი. ალუმინი ნაკლები ღირს თითბერზე მაგრამ ამავე დროს ქმნის გარკვეულ გამოწვევებს, იმიტომ რომ თითბერზე უარესად და უფრო ნელა იბრუნებს პირვანდელ ფორმას, რჩება შებერილი და ეს ქმნის დამატებით წინაღობას ექსრაქციის დროს. ეჭვი მაქვს რომ მასრის ზედაპირიც არ უწყობს ხელს და ზრდის ხახუნის კოეფიციენტს. ამის გამო .38 კალიბრის მოკლეცხვირიან რევოლვერში ექსტრაქტორის არასრული სვლა არ იყო საკმარისი მასრების ექსტრაქციისთვის და ხდებოდა საჭირო მათი ხელით ამოყრა. Kel-tec SUB 2000 რუტინულად ჭედავდა ამ მუხტიით და მასრებს პრაქტიკულად ფეხებთან ყრიდა, რაც მეტყველებდა საკეტის სიჩქარის შემცირებაზე. მოკლედ “ბლეიზერი” კარგია რენჯისთვის მაგრამ “საქმისთვის” ის ნაკლებად გამოსადეგია.

სამწუხაროდ უნდა აღინიშნოს, რომ მოხვედრის წერტილი მნიშვნელოვნად ცდებოდა დამიზნების წერტილს. სადღაც 15 სანტიმეტრით ქვევით და 10 სმ მარცხნივ. მიუხედავად ჩვენი სერიოზული ძალისხმევისა უკანა სამიზნი მოწყობილობა არ დაგვნებდა, მაგრამ კაი დიდი ჩაქუჩის გამოყენებით შევძელით დაგვეძრა კორა და ჰორიზონტალური ცდომილება გამოვასწორეთ. ეს არ არის პირველი შემთხვევა, როდესაც ახალი ბერეტა ისვრის მნიშვნელოვანი აცდენით დამიზნების წერტილიდან. რატომ ხდება ასე ჩემთვის უცნობია.

სიზუსტეს რაც შეეხება ის იყო ადეკვატური სუბ-კომპაქტური პისტოლეტისთვის მაგრამ არაფერი განსაკუთრებული, მიუხედავად იმისა, რომ მე პირადად დიდი მოლოდინები მქონდა. დიდი მოლოდინები იმიტომ მქონდა, რომ მე ვთვლიდი ჩემ თავს ორმაგი მოქმედების სასხლეტის მსროლელად, მაგრამ როგორც ჩანს ეს შეიცვალა, იმიტომ რომ იმდენად მივეჩვიე “სტრაიკერებს”, რომ აშკარად ვგრძნობდი დისკომფორტს და უხერხულობას ბერეტას სასხლეტთან მუშაობისას, რაც ალბათ ჯგუფების სიდიდეზეც აისახა. კარგი ამბავი კიდე ის არის, რომ ამ პატარა პისტოლეტს საოცრად პატარა უკუცემა აქვს და ძალიან კონტროლირებადია, რაც განპირობებულია ერგონომიული სახელურით და საკმაოდ დიდი მასით. მთლიანობაში შთაბეჭდილბა პოზიტიური დამრჩა, განსაკუთრებით იმიტომ, რომ პისტოლეტმა იმუშავა საიმედოდ ყველა მუხტთან, მათ შორის “ბლეიზერთან” რომელიც ქმნიდა პრობლემას ყველა იარაღში რომლიდანაც მას ვისროდით.

ბოლომდე რომ ამოვწუროდ კონკრეტულად ამ პისტოლეტის “ქცევა” ტესტირებისას უნდა აღინიშნოს ორი ნიუანსი. ერთი მჭიდი საჭიროებდა კარგ მირტყმას ხელით ან ძალით “ჩატენვას” რომ ჩამჯდარიყო პისტოლეტში ბოლომდე. გასაშლელი თარო მჭიდის ხუფზე იშლება როდესაც მას ხელს კიდებ, მაგრამ შეგრძნება მიუჩვევლობისგან ისეთია თითქოს მჭიდი ძვრება იარაღს, რამაც ორჯერ სამჯერ მაიძულა შემეწყვიტა გასროლის წამროების პოროცესი და დამეხედა იარაღზე, იმიტომ რომ მართლა სამივეჯერ მეგონა რომ მჭიდი იარაღს ძვრებოდა.

PX4_Sub_Exploded3

პისტოლეტი იშლება ძალიან ადვილად.  საკეტის უკან გადაწევის და დაფიქსირების შემდეგ, უბრალოდ უნდა ჩაატრიალოთ და გამოაძროთ ღერძი, რაც მოგცემთ საშუალებას განაცალკევოთ საკეტი და ჩარჩო და შემდეგ ამოიღოთ დამაბრუნებელი ზამბარა და ლულა. დამრტყმელ სასხლეტი მექანიზმი ასევე შესრულებულია მოდულის სახით მაგრამ მისი ამოღება რუტინული წმენდისთვის საჭირო არ არის.

20220510_182455

კომპლექტში ახალ პისტოლეტს მოყვება, მუყაოს ყუთში მოთავსებული პლასტმასის კეისი. ორი მჭიდი, სწრაფ დამტენი, ინსტრუქცია უსაფრთხოების საკეტი, სათადარიგო სახელურის ჩანართები, პლასტმასის ცილინდრი რომლის დანიშნულბა მგონი დღემდე საიდუმლოებაა მაგრამ მე ვემხრობი მოსაზრებას რომ ეს ცილინდრი იცავს თხელ პლასტმასის კეისს გაჭყლეტვისგან ტრანსპორტირებისას. 

რას ვისურვებდი პისტოლეტზე? პირველი: ბერეტამ უნდა შეამოწმოს რამდენად ზუსტად არის პისტოლეტი განულებული.    მცველის/დეკოკერის გადამრთველი შეიძლება იყოს უფრო დაბალპროფილიანი. გასაშლელი თარო მჭიდზე ზედმეტია, ჯობია როგორც სუბ-კომპაქტურ გლოკებში ორ მჭიდზე იყოს სტანდარტული და გაგანიერებული ხუფი ან როგორც “სპრინგფილდ არმორი” XD-S-ზე კომპლექტში იყოს ორი მჭიდი, სტანდარტული და გაზრდილი ტევადობის სახელურის ადაპტორით. საკეტის დაფარვა უნდა იყოს უფრო გამძლე, ეხლა ის დაფარულია პრიალა საღებავით, რომელიც დროთა განმავლობაში იწყებს აქერცვლას და იარაღი იღებს “გაქუცულ” იერსახეს, დაახლოებით ისე როგორც ეს ემართება ხოლმე CZ-75-ებს, რომლებიც ასევე იღებებიან.  დანარჩენში პისტოლეტთან პრეტენზიები არ მაქვს. საერთოდ ამ პისტოლეტთან მიმართებაში უნდა ვიყოთ ნაკლებად კრიტიკულები, იმიტომ რომ გაგიჭირდებათ დაასახელოთ სხვა 9×19 კალიბრის სუბქომპაქტი, მსუბუქი ჩარჩოთი,  ორ რიგიანი მჭიდით და გარედან განლაგებული ჩახმახით.

shooterscentral.ge-ს დასკვნა. Beretta Px4 Storm sub-compact არის იშვიათი პისტოლეტების კლასის წარმომადგენელი. ის იყენებს მსუბუქ, პლასტმასის ჩარჩოს, ორ რიგიან მჭიდს, არის სუბ-კომპაქტი და თანაც გარედან განლაგებული ჩახმახით. ამავე დროს შენარჩუნებულია ლაზერის ან ფანრის დაყენების შესაძლებლობა. პისტოლეტი გამოირჩევა უკიდურესი საიმედოობით, გამძლეობით და კარგი ერგონომიკით. თუ ეს ყველაფერი მოგწონთ თამამად შეგიძლიათ დახუჭოთ თვალი მის იერსახეზე. გაითვალისწინეთ რომ ნაკლები გავრცელებულობის გამო, აქსესუარების/ნაწილების შოვნა იქნება ძნელი.

ბლოგის ყველა სტატია ერთ არქივში

January 17th, 2022

სალამი ყველას,

ბლოგის ყველა გამოქვეყნებული სტატია (სულ 370), Word-ის ფორმატში, შეგიძლიათ თავისუფლად გადმოწეროთ ამ ლინკზე

https://e1.pcloud.link/publink/show?code=kZDItFZ9RNVErybF8kvcUTKgphGAu0s8PkV

გისურვებთ წარმატებას

Ruger Mini-14 და პრაქტიკული სიზუსტე

October 17th, 2021

mini-1

Ruger Mini-14 არის უცნაური იარაღი. წარმოიდგინეთ კარაბინი  რომელიც არის 5,56×45 კალიბრის, მაგრამ არ იყენებს AR-15-ის მჭიდებს არ აქვს მინიმუმ 5 პიკატინის სამაგრი, რეგულირებადი კონდახი და “აფტერმარკეტ” დეტალების ფართო არჩევანი. მიუხედავად ამისა ის დღემდე გამოდის 1974 წლიდან სხვადასხვა მონაცემებით 600 000-დან 3 მილიონამდე ცალია გამოშვებული (!!!).  ეს არის Mini 14. ერთგვარი გამოცანა 5.56 კალიბრის შაშხანებში.  საქართველოში ამ იარაღს პრაქტიკულად არ იცნობენ, იმიტომ რომ არასდროს მისი იმპორტი არ მომხდარა და თუ “მინი-14″ სადმე შეგხვდებათ ეს იქნება ინდივიდუალურად   იმპორტირებული ერთეული.

ბუნებრივია, როდესაც მე მომეცა საშუალება ეს იარაღი შემეძინა, მე დიდი ხანი არ მიფიქრია, იმიტომ, რომ ჩემი მუშაობის სტილი უცვლელი  რჩება, რამეზე რომ დავწერო ეს რამე უნდა დავიდო წინ მაგიდაზე, დავშალო, გავწმინდო, წავიღო სასროლეთზე და ვისროლო, ვნახო როგორ იქცევა იარაღი, შევისწავლო ამ იარაღზე ყველაფერი რასაც შევძლებ რომ მოვიპოვო და შემდგომ შევუდგე მუშაობას ახალ სტატიაზე. ამას მე უკვე მეორე ათწლეულია რაც ვაკეთებ და ღმერთის ნებით, ვაპირებ ვაკეთო მანამდე სანამ შემიძლია დამოუკიდებლად გადაადგილება და საღად აზროვნება. ეს მიდგომა მათ შორის გულისხმობს იმაზე მეტის გადახდას ვიდრე კონკრეტული იარაღი შეიძლება ღირდეს.

დავიწყოთ მინი-14-ის ისტორიის მოყოლით. 60-ნი წლების ბოლოს უილიამ “ბილ’ რუგერმა გადაწყვიტა ახალი კომპაქტური 5.56 კალიბრის კარაბინის შექმნა. ამ სამუშაოსთვის მან დაიქირავა ჯიმ სალივანი, ის ჯიმ სალივანი, რომელიც მუშაობდა .30 კალიბრის  AR-10-ის “დაპატარავებაზე”, .223 კალიბრის AR-15-მდე. დავალება ამ შემთხვევაშიც იყო იგივე, .30 კალიბრის M14-ის “დაპატარავება”, მაშინ შედარებით ახალი .223/5.56 კალიბრის კარაბინამდე. აქიდანაც სახელი “მინი-14″.  სამუშაოები გაგრძელდა სადღაც 6 წელი და 1974 წელს დაიწყო “რუგერ მინი-14″-ის სერიული, მასშტაბური წარმოება. ახალი “მინი 14″ ღირდა უფრო იაფი ვიდრე კოლტის მიერ წარმოებული სამოქალაქო AR-15 ინდექსით SP1. კოლტის შაშხანა იმ დროს ღირდა სადღაც 250 დოლარი, რუგერის “მინი 14″, როგორც წესი ღირდა 200 დოლარზე ნაკლები. მეტ-ნაკლებად სამოქალაქო იერსახის გამო, კარაბინი დროთა განმავლობაში იყიდა ბევრმა ამერიკულმა პოლიციურმა დეპარტამენტმა, ის ასევე ძალზედ პოპულარული გახდა სამოქალაქო მსროლელებში, იმიტომ რომ ეს იყო ტიპიური რუგერი, იაფი, ხელმისაწვდომი, საიმედო და რესურსიანი იარაღი. რუგერმა გააგრძელა კარაბინის განვითარება, 1979 წელს გამოვიდა ჯერებით მსროლელი ვარიანტი ინდექსით AC-556. ამერიკის საზღვრებს გარეთ, ყველაზე დიდი შემსყიდველი გამოდგა “რესპუბლიკური უსაფრთხოების დანაყოფები” საფრანგეთში, რომლებსაც კარაბინი მოეწონათ და საფრანგეთში მას ლიცენზიითაც უშვებდნენ.  1986 წელს გამოვიდა “მინი 30″ 7.62×39 კალიბრის ვარიანტი, დიდი ალბათობით პირველი ამერიკული წარმოების იარაღი გათვლილი ამ საბჭოთა ვაზნაზე. წლიდან წლამდე იხვეწებოდა კარაბინის ცალკე ელემენტებიც. ამჟამად “მინი” ხელმისაწვდომია 4 კალიბრში, ხის და პლასტმასის კონდახებით, ასევე უჟანგავ ვარიანტში დაყოფილი ორ ძირითად კატეგორიას შორის: “Ranch” 18.5 ინჩიანი ლულით, “Tactical” 16.5-ნი ლულით.  გამოდის ასევე სპეციალური მოდელი გათვლილი მიზანში სასროლად. რეალურად ეს იარაღი შეიძლება უფრო გავრცელებული იყოს ვიდრე შეიძლება წარმოდგენა, იმიტომ, რომ ის ფიქსირდება კონფლიქტებში და გახმაურებულ დანაშაულებებში პრაქტიკულად მსოფლიოს ყველა კუთხეში.

GBFmini14

მოდელების და მოდიფიკაციების მიუხედავად, ითვლება რომ ყველაზე მოთხოვნადი “მინი 14″-ის ვარიანტია მოდელი GB-F (Government Barrel – Folding, სამტავრობო ლულა – დასაკეცი), დასაკეცი კონდახით, რომლის წარმოება შეწყდა 1998 წელს და ეხლა რუგერის წარმოების ასეთი კონდახი შეიძლება ღირდეს უფრო ძვირი ვიდრე ახალი გამოშვების მთლიანი კარაბინი.  მიაქციეთ ყურადღება წინა სამიზნი მოწყობილობის კონსტრუქციას და გნალგებას, რომელიც უზრუნველყოფს სტანდარტული ხიშტის გამოყენებას. 

ტექნიკური თვალსაზრისით, “მინი 14″ საკმაოდ  საინტერესო იარაღია.  იერსახით და იარაღის სახელმძღვანელოთი ის მთლიანობაში M14-ის იდენტურია, მაგრამ საკმარისია დაშალოთ იარაღი და დაინახავთ მნიშვნელოვან განსხვავებებს. ყველაზე მნიშვნელოვანი არის განსხვავებული დენთის აირების სისტემა. M14-ის რთული  დენთის აირების სისტემა, დგუშის მოკლე სვლით, შეიცვალა ძალზედ მარტივი სისტემით, რომელსაც რუგერში ეძახიან ფიქსირებულ დგუშიან თვითწმენდავ სისტემად. ამ სახელის ქვეშ იმალება სქემა დგუშის გრძელი სვლით, სადაც დგუში, დგუშის ღერძთან ერთად, ერთიანი დეტალია, დაახლოებით, როგორც კალაშნიკოვის სისტემის ავტომატში. ეს დეტალი გადაბმულია საკეტთან, რომელიც არ იყენებს M14-ის გორგოლაჭს (ადრინდელ მოდელებში იყენებდა), არამედ უბრალოდ მრგვალი ფორმის შვერილი, რომელიც საკეტთან ერთად არის შესრულებული და სწორედ ის ზემოქმედებს დგუშის “ღერძზე” შესრულებულ ჭრილთან და ამით მიიღწევა ჯერ საკეტის გახსნა და შემდგომ მისი უკან მოძრაობა. სიმართლე გითხრათ, “მინის” დენთის აირების სისტემა უფრო გავს M1-ის კარაბინს. M14-სგან განსხვავებით M1-თან მე შეხება არ მქონია, მაგრამ დიაგრამებიდან ჩანს, რომ ორივე ერთმანეთს ძალიან გავს ამ თვალსაზრისით.

რუგერი სახელგანთქმულია თავისი მეტალის დეტალების ზუსტი ჩამოსხმის ტექნოლოგიებით და ძალიან ბევრი დეტალი “მინი 14″-ში არის ამ ტექნოლოგიით დამზადებული, რაც მნიშვნელოვნად ამცირებს იარაღის წარმოების ხარჯებს. რესივერი, საკეტი, დგუში “ღერძით”, დამრტყმელ-სასხლეტი მექანიზმის დეტალები, სამიზნი მოწყობილობები, დამზადებულია ჩამოსხმით. ეს მიდგომა ჭრის ყველა იმ პრობლემას, რაც უკავშირდებოდა M14, დამზადების სირთული და სიძვირე, ხარისხის პრობლემური კონტროლი. ამის წყალობით “მინი-14″ არა მარტო უბრალოდ დაპატარავებული ასლია, ის ასევე ბევრად უფრო ტექნოლოგიური იარაღია. რუგერი ზოგადად იყო ცნობილი ძველი სისტემის იარაღების წარმატებული მოდერნიზაციით და “მინი-14″ ასეთი მიდგომის კიდევ ერთი თვალსაჩინო მაგალითია.

mini14gassystem

დენთის აირების კამერა, დაყენებულია ლულაზე ოთხი ხრახნით, ლულის ქვეშ ჩანს დენთის აირების “ვენტილი”. ბევრად უფრო მარტივი სქემა ვიდრე კომპლექსური დენთის აირების სისტემა M14-ზე.   სურათზე არის უჟანგავი ფოლადისგან დამზადებული კარაბინი.

rugersights2

პირველი და მეორე უფრო გვიან მოდელბზე დაყენებული უკანა სამიზნი მოწყობილობები. ორივე იყენებს აპერტურას, გავს M14-ის სამიზნ მოწყობილობებს. წლების განმავლობაში მათი კონსტრუქცია მუდამ იცვლებოდა მაგრამ ძირითადად ამ ორი ტიპის მოწყობილობები გამოიყენებოდა. 

20211017_131500

დამრტყმელ-სასხლეტი მექანიზმი მოდული, იმეორებს M14-ის ანალოგიურ მოდულს. ყურადღება მიაქციეთ მცველის დიდ “ფარფლს” სასხლეტის კავის წინ. 

რაც შეეხება იარაღის სახელმძღვანელოს, ის უცვლელია. გადასატენი სახელური არის დგუშის და “ღერძის” მოდულზე, მარჯვენა მხრიდან. მცველი განლაგებულია დამრტყმელ-სასხლეტი მექანიზმის მოდულზე დამცავი კავის წინ. რესივერზე ზევიდან განლაფებულია საკეტის შემაკავებელი თავისი ღილაკით. ბოლო ვაზნის გასროლის შემდეგ საკეტი რჩება ღია. მჭიდის ღილაკი განლაგებულია იარაღის ქვედა ნაწილში მჭიდის უკან როგორც კალაშნიკოვის სისტემის ავტომატზე. დაშლაც ძალიან ადვილია და თუ გქონდათ ჩემსავით შეხება M14-თან, “მინი 14″-ს ადვილად დაშლით. დაშლა იწყება დამრტყმელ-სასხლეტი მექანიზმის მოდულიდან, სადაც საჭიროა დამცავი კავის გადახსნა რომ კაუჭისნაირი სამაგრები გამოვიდეს კონტაქტიდან მეტალის ჩამკეტებთან, რომლებიც განლაგებულია ხის კონდახში. შემდეგ შესაძლებელია ადვილად განაცალკევოთ რესივერი ლულით და კონდახი. შემდეგი ნაბიჯი დამაბრუნებელი ზამბარის და მისი ღერძის მოხსნა, დგუშის მოხსნა, შემდეგ რესივერიდან საკეტის მოხსნა და ბოლოს თუ გნებავთ შესაძლებელია ზედა, პლასტმასის ხუფის ლულიდან მოხსნა.  ამ იარაღის დაშლა აწყობის სრულ ციკლს და ყველა ნიუანსის ზეპირ-სტყვიერი აღწერით მე არ დაგღლით, იმიტომ, რომ უპრობლემოდ იპოვით ბევრ ვიდეო ინსტრუქციას რაც უფრო გასაგები იქნება ვიდრე ჩემი ნაწერი. მინდა მხოლოდ აღვნიშნო, რომ არაფერი განსაკუთრებულად რთული აქ არ არის და პრინციპში შეუძლებელია რამე არასწორად ააწყოთ ან გააფუჭოთ. ამ იარაღის კონსტრუქცია არის რეალურად გასული საუკუნის 30-ნი წლებიდან, “მინი 14″-ის ბაბუა, გარანდი M1, საერთოდ არის პირველი ნახევრად-ავტომატური შაშხანა, რომელიც იქნა მასიურად შეიარაღებაში მიღებული. ამის ფონზე “მინი 14′-ის დაშლა-აწყობა და მოვლა-მომსახურება საერთოდ არ არის რთული.

20211017_131336

ასე გამოიყურება დაშლილი “მინი-14″ მიაქციეთ ყურადღება დეტალს, რომელიც პრაქტიკულად არის დგუში საკეტის “მატარებლით”, ისეთივე როგორც კალაშნიკოვის სისტემის ავტომატში.  რესივერის მარცხენა მხარეს “კოლოფში” ჩამალულია საკეტის შემაკავებელი. 

mini14bolt

ეს ჭრილი დგუშზე და საკეტის მატარებელზე უზრუნნველყოფს საკეტის გადატრიალებას, რომ საბრძოლო ბჯენები გამოვიდნენ კონტაქტიდან კილოებთან, რომლებიც შესრულებულია რესივერის შიგნით. “მინი-14″-ის საკეტი ორ ბჯენიანია, როგორც M14-ში და მანამდე გარანდის კონსტრუქციის შაშხანაში. 

რუგერი “მინი 14″ იყენებს 5-10-20-30 ვაზნიან მჭიდებს, რომლებიც კონსტრუქციით M14-ის მჭიდების იდენტურია. რუგერის სახელი უკავშირდება სამოქალაქო პირებისთვის  დიდი ტევადობის მჭიდების აკრძალვის მოთხოვნას და ამის გარდა ის ასევე არ ყიდდა სამოქალაქო პირებზე 20 და 30 ვაზნიან მჭიდებს, რომელიც ხელმისაწვდომი იყო მხოლოდ სამართალდამცავებისთვის და სამხედროებისთვის. ჩვენი კარაბინი იყო დაკომპლექტებული ორი მჭიდით, 5 და 10 ვაზნაზე. აქიდან ქარხნული 5 ვაზნიანი მჭიდი სრულად იმალება კონდახში, 10 ვაზნიანი მჭიდის წარმომავლობა ვერ დავადგინეთ მასზე რაიმე დამღების არარსებობის გამო.

mini14general

ესეც ჩვენი “მინი 14″, ჩამოტანილი თავის დროზე საქართველოში შეკვეთით. მჭიდი იარაღზე 10 ვაზნიანია. ლულის სიგრძე  47 სმ/18.5 ინჩი. 

იარაღი ძალიან მოსახერხებელია. სავსე 10 ვაზნიანი მჭიდით ის იწონის 3.5 კგ-ს. სრული სიგრძე 96სმ-ია.  კარაბინი კარგად დაბალანსებულია, არ აქვს გამოშვერილი დეტალები (გარდა საკეტის გადასატენი სახელურისა), დგუშის მოძრავი ასიმეტრიული მიმმართველი, რომელიც გამოწეულია მარჯვნიდან დაფარულია პლასტმასის ლულის ხუფით. მიუხედავად იმისა, რომ ის სიგრძეში უფრო გრძელია ვიდრე AR-15 ბოლომდე დაკეცილი კონდახით, ის მაინც მე მომეჩვენა უკიდურესად კომპაქტურ და კარგად დაბალანსებულ იარაღად, რომელიც არ დაგღლის და არ შეგაწუხებს ხანგრძლივ ლაშქრობაში. კარგი იარაღია, რომელიც სულ სადრაც ახლოს უნდა გქონდეს.

ეხლა გადავდივართ ყველაზე დამაინტრიგებელ ნაწილზე, უფრო კონტრტულად კი სიზუსტეზე. არსებობს მოსაზრება, რომ “მინი 14″ არის საოცრად არაზუსტი იარაღი.  თავად ბილ რუგერი ეძახდა “მინი 14″-ს “მსოფლიოში ყველზე ძვირადღირებულ პლინკერს”, ერთგვარი მინიშნებით, რომ სიზუსტე არ არის ის თვისება, რომელსაც ელოდები “პლინკერისგან”, ანუ იარაღისგან რომელიც არის გათვლილი გასართობ სროლაზე. მიუხედავად ამისა, მინიმუმ სამჯერ ამ იარაღის კონსტრუქცია გადაიხედა, იმისთვის, რომ გაზრდილიყო სიზუსტე. ჯერ 2005-ში და შემდეგ 2008-ში. სქელდებოდა ლულა, მცირდებოდა დაშვებები დეტალებს შორის. მე ნანახი მაქვს ტესტირების ვიდეოები სადაც “მინი 14″ 200 მერამდე არ ჩამოუვარდებოდა სიზუსტით AR-15-ს, მაგალითად Paul Harrel-ის ვიდეო ამ თემაზე. ასევ TFB TV-ის ვიდეოში “მინი 14″ აჯობებს კიდევაც ბიუჯეტურ AR-15-ს, მაგრამ ასევე არის სხვა მასალები საიდანაც ხვდები რომ სიზუსტე არის მარგინალური.  სად არის ჭეშმარიტება?

ამის გასარკვევად გავეშურეთ რენჯზე. სამიზნედ ვიყენედით სილუეტს რომლის სიგანე იყო 47.5სმ ხოლო სიმაღლე 76სმ. სამიზნი მოწყობილობები ჩვენ იარაღზე, რომელიც განეკუთვნება ე.წ. 580-ე სერია (სერიული ნომრის პირველი სამი ციფრის მიხედვით),  არის პირველი, 2005 წლის გაუმჯობესებული მოდელის. ასევე ეს ნიშნავს, რომ კარაბინს აქვს უფრო სქელი ლულა და ოპტიკის დაყენების  შესაძლებლობა.  სხვათაშორის იარაღზე უკვე ეყენა GG&G-ს სამაგრი და Weaver-ის ოპტიკა, მაგრამ ყველაფერი ეს იყო პრაქტიკულად გაფუჭებული, იმიტომ რომ ყველა ხრახნი იყო ისე გადაჭერილი რომ დეფორმირდა, როგორც ოპტიკის სამაგრის ხრახნებიც ასევე ოპტიკის კორპუსიც. ერთგვარი მინიშნება რომ ვიღაცა ცდილობდა ასე, რაღაც პრობლემების მოგვარებას. იმისთვის რომ ასე არ მოხდეს, გამოიყენეთ ხრახნების ფიქსატორი, ე.წ. “ლოქთაითი” რომელიც ჩვენთანაც იყიდება. ზედმეტი გადაჭერა უბრალოდ დააზიანებს სამაგრს, რინგებს და ოპტიკას. სამწუხაროდ ყველა ეს კომპონენტი, რომელიც მოყვა იარაღს გახდა გადასაგდები. ამიტომ სროლა ხდებოდა მექანიკური სამიზნი მოწყობილობებით.

mini14fronts ასე გამოიყურება წინა სამიზნი მოწყობილობა რომელიც ეყენა “მინი 14″-ზე  2005 წლამდე. ის დიდი და ზედმეტად განიერია ალბათ პისტოლეტისთვისაც არა თუ შაშხანისთვის. 

580-ე სერიის “მინი 14″-ზე ყენდება ბევრად უფრო მოსახერხებელი წინა სამიზნი მოწყობილობა მაგრამ უკანა “დიოპტრი” პირიქით გაუარესდა. წარსულს ჩაბარდა ადვილი რეგულირებები. ამჯერად დიოპტრის თავი ფიქსირდება ბაზაში საპირისპიროდ გაყრილი შიდა ხრახნებით. რეგულირება კლიკებით შეუძლებელია. ზუსტი შესწორების შეტანა შესაბამისად ასევე. ვერტიკალური შესწორებების შეტანა ხდება დიოპტრის თავის ბაზაში დატრიალებით, რისთვისაც უნდა მოხდეს ერთი ხრახნის მაინც დაშვება. ვერტიკალური და ჰორიზონტალური შესწორებების შეტანა, მოდით ასე ვთქვათ,  ითხოვს მოთმინებას, გამართლებას და ცოტა წვალებას იმისთვის, რომ მოხდეს კარაბინის ზუსტი გასწორება. შესწორების ზუსტი შეყვანა შეუძლებელია, საჭიროა თვალით შეტანა და კორექტირება საჭიროების მიხედვით. ერთხელ რომ გაასწორებთ, მერე ხელი აღარ უნდა ახლოთ რაც ნიშნავს, რომ სამიზნი მოწყოილობები არ არის გათვლილი სხვადასხვა მანძილზე სასროლად, იარაღი ნულდება კონკრეტულ დისტანციაზე და მერე თარაზოს ხელს აღარ ახლებთ. ეს და ოპტიკის სამაგრის დასაყენებლი ადგილების დიზაინი, მაფიქრებდა, რომ არარსებობს არანაირი წინაპირობა ამ იარაღიდან კარგი სიზუსტის მიღების, იმიტომ რომ ამისთვუს ყველაფერი საპირისპიროდ არის გაკეთებული.  მიუხედავად ამისა, უნდა აღვნიშნო, რომ ქარხნული დიოპტრიც და კორაც კარგ სამიზნ სურათს იძლევიან და დამიზნებაც კომფორტულია.

100mont

ასე გამოიყურება 76 სმ სიმაღლის და 47 სმ სიგანის სილუეტი, “მინი-14″-ის კორასთან მიმართებაში 100 მეტრ მანძილზე. 

ჩვენ გამოვიყენეთ Federal-ის 62 გრანიანი ორი მუხტი და 55 გრანიანი ერთი მუხტები. ლულის ტვისტი არის 1:9-ზე რაც იდეალურია ალბათ მსუბუქი და საშუალო წონის ტყვიებისთვის. რაიმე პრეფერენცია კონკრეტული მუხტისადმი კარაბინს არ უჩვენებია. საშუალო სიზუსტე გამოვიდა 11.3 სმ 100 მეტრზე. რაც ალბათ ბევრია დღევანდელი სტანდარტებით. ლულის გახურებისთანავე მე დავინახე ტენდენცია რომ მორტყმები “იწელება”  სიმაღლეში. 100 და 50 მეტრზე სროლისას ცხადია რომ ჩვენი “მინი 14″ არ არის ზუსტი იარაღი. თავიდან მე ამის გამო ცოტათი გული დამწყდა, მაგრამ შემდეგ ამოვატრიალე სამიზნე და მივხვდი, რომ მგონი ბევრს და მეც მათ შორის, აქვს არასწორი წარმოდგენა ამ იარაღის დანიშნულებაზე და აქიდან გამომდინარე არასწორი მოლოდინები.  რა დავინახე მე სამიზნეს უკანა მხარეს? პირველ რიგში ის რომ სამი მუხტის და ცვალებადი დამიზნების წერტილის გამო (ხან ცოტა ზევით ვუჭერდი ხან ცოტათი ქვევით უკეთესი სამიზნი სურათის მისაღებად), მორტყმების 95% იყო 17 სანტიმეტრიან წრეში. მორტყმების აბსოლუტური უმეტესობა შემეძლო გადამეფარა ხელის გულით. ეს ნიშნავს, რომ 200 მეტრამდე გარანტირებულად მოვარტყავ ცოცხალ სამიზნეს (ფეხზე მდგარი ან სამკერდე ფიგურა) ასეთი კონფიგურაციის სამიზნი მოწყობილობებითაც. 50 მეტრიდან გარანტირებულად მოარტყავ თავის ფორმის სამიზნეს, მცირე ზომის ცხოველს. არის ეს საკმარისი კარაბინისთვის? ჩემი აზრით კი. უყურეთ, ბევრი ადამიანი სიზუსტეს ზომავს მილიმეტრებით, მაგრამ აბსოლუტურ უმეტესობა კარაბინების პატრონისთვის ეს მილიმეტრები არაფერს არ ნიშნავს. მე ვიცნობდი ერთ მონადირეს რომელიც სიზუსტეს ამოწმებდა ასე. რაღაც მანძილზე დადებდა სამიზნეს. ესროდა დგომიდან მთელ მჭიდს და თუ ერთი ტყვია მაინც მოხვდებოდა სამიზნეს ის იყო კმაყოფილი. ეს იყო ის სიზუსტე რაც მას სჭირდებოდა რომ მიეღწია იმ მიზნისთვის რაც მას სჭირდებოდა.  ამერიკაში უმეტესობა ირმებზე  მონადირეების უბრალოდ ალბათ კიდებს ხეზე ქაღალდის თეფშს, გადათვლის 50 ნაბიჯს და თუ მოარტყავს ამ თეფშს ითვლება რომ შეუძლია წავიდეს სანადიროდ. კლინტ სმიტის სიტყვებია: უმეტესობა თავდაცვითი შეტაკებების შაშხანის გამოყენებით ხდება პისტოლეტის მანძილებზე ანუ პრაქტიკულად სასაუბრო დისტანციებზე. არის იქ მნიშვნელობა შაშხანა აკეთებს 1MOA-ს 100 მეტრზე თუ 4 MOA-ს? ალბათ არა.  შეუშალა ხელი რუგერის სიზუსტემ მაიკლ პლატს 1986 წელს გაეხსნა ცეცხლი FBI-ს აგენტების მიმართულებით, მოეკლა ორი და დაეჭრა ოთხი აგენტი? მიუხედავად იმისა, რომ იყო უმცირესობაში, დაჭრილი და მოილოდნელობის ფაქტორიც აგენტების მხარეს იყო.? არა. კიდევ ერთი გახმაურებული შემთხვევა მოხდა ნორვეგიაში 2011 წელს, როდესაც “მინი 14″-ით შეუარაღებულმა ანდერს ბრეივიკმა მოკლა 69 ადამიანი.  .223 კალიბრის პრაქტიკული გამოყენების კონტექსტში მილიმეტრებზე საუბარი სისულელეა. იფიქრეთ მინი 14-ზე, როგორც M1-ის კარაბინზე, უბრალოდ უფრო ძლიერი ვაზნით და უფრო საიმედო. მიუხედავად ბევრი ნაკლისა M1 იყო ძალიან პოპულარული, იმიტომ რომ იყო მსუბუქი და მოსახერხებელი. ვის მოუვა თავში M1-ზე დააყენოს ოპტიკა და დაიწყოს ჯგუფებზე სროლა?

uoxceer

თავად გადაწყვიტეთ ასეთი სიზუსტე არის თუ არა საკმრისი თქვენთვის. 

გინდა მიზანში სროლა? მაშინ დაგჭირდება შესაბამისი შაშხანა. გინდა იაფი, მარტივი, საიმედო კარაბინი რომელიც 99% მოარტყავს ტყვიას იქ სადაც უმიზნებ ან სადმე ახლოს? აგერ არის “მინი 14″. რამდენიც არ უნდა ვილაპარაკოთ “მინის 14″-ის სიზუსტეზე ან მის არარსებობაზე, ეს კარაბინი გამოდის 1974 წლიდან ე.ი. ის იყიდება.  იმათ ვინც ამ იარაღს ყიდულობენ, არ აქვთ ანგარიშები ინსტაგრამზე და არ ტვირთავენ ვიდეოებს იუთუბზე. მათ ხელში “მინი 14″ მუშაობს აგერ უკვე 50 წელია და როგორც ჩანს რუგერი არც აპირებს მისი წარმოების შეწყვეტას იმიტომ რომ საბოლოო მომხმარებელი კმაყოფილია და აგრძელებს ამ კარაბინების ყიდვას. მისი ფასი ეხლა აშშ-ში არის სადღაც 800 დოლარამდე, რაც სულაც არ არის ბევრი.

ნიკო ჯავახიშვილს, რომ მოვუყევი ჩემ შედეეგებზე, ზუსტი შეფასება მისცა ამ კარაბინს:  “სკს-ია რა, არ ღირს ინვესტიცია მისი სიზუსტის გაუმჯობესებაში”. არის სკს-ი ცუდი იარაღი? არა.  შეედრება AR-15-ს? არა. ჯგუფების სასროლად გამოდგება? ისევ არა. ფასი, რომ იყოს იდენტური არ მგონია ვინმესთვის მიმეცა რჩევა ეყიდა “მინი 14″ AR-15-ის ნაცვლად, თუმცა ბიუჯეტური AR-ის ყიდვას ალბათ ისევ “მინი 14″ მირჩევნია არაბიუჯეტური საიმედოობით და რესურსით. მაგრამ ეს ჩემი აზრია, მე სუბიექტური ვარ, იმიტომ რომ მომენატრა ძველი სკოლის იარაღები, ხის და რკინის.  თანაც “მინიდან” სროლა სახალისოა, სასხლეტი ბევრად უკეთესია ვიდრე AR-15-ის “მილ-სპეკ” სასხლეტი და უფრო უკეთესი ვიდრე კალაშნიკოვის ან სკს-ის სასხლეტები. უკუცემა მინიმალურია. მიუხედავად გაუკრკვეველი წარმოშობის მჭიდისა, დაბრკოლებას ადგილი არ ქონია. როგორც მოსალოდნელი იყო, ვიბრაციისგან დაიშვა სამიზნი მოწყობილობის ხრახნები, ამიტომ გასწორების შემდეგ ისინი უნდა დაფიქსირდნენ “ლოკტაიტით”.  მე გავაგრძელებ ამ იარაღიდან სროლას და ვნახავ შევძლებ თუ არა უკეთესი შედეგის ჩვენებას თუმცა “მინი 14″-ის ირგვლივ მისი გაზუსტების მთელი რელიგია არსებობს, რომელიც ითვალისწინებს, ბალანსირებს, ბედინგს, დენთის აირების ბლოკის მორგებას და ა.შ. ვნახოთ შეიძლება ვცადო რაღაც მიდგომები, თუმცა მგონია რომ მაინც ეს ყველაფერი ზედმეტია.

minibarss

ისევე როგორც ჩემი .308 კალიბრის “ვეპრი”, “მინი 14″ ექსტრაქციისას ტოვებს კვალს მასრაზე რაც რელოუდერებს არ მოეწონება. 

რაც შეეხება შეფასების კრიტიკულ ნაწილს. კრიტიკას იმსახურებს არაუნივერსალური სამაგრი ოპტიკისთვის რაც გასაკვირი არ არის, დიზაინის ასაკიდან გამომდინარე. ასევე უკანა სამიზნი მოწყობილობის მექანიზმი ზედმეტად პრიმიტიულია, მაგრამ ეს გარდაუვალია ეპოქაში სადაც შეიძლება კარგი ოპტიკა იყიდო 100 დოლარად. ასეთი მოცემულობის პირბებში არც ერთი მწარმოებელი არ შეიწუხებს თავს მაღალი დონის მექანიკური სამიზნი მოწყობილობის დაყენებით. ისიც გამიკვირდა, რომ იარაღი დაკომპლექტებულია საღვედეებით. TechSight-ი უშვებს სამიზნი მოწყობილობების კომპლექტს “მინი 14″-თვის, რომელიც ბევრად უფრო მოსახერხებელია. მეტი კრიტიკას არაფერი არ იმსახურებს. შესაძლებელია ეს იარაღი იყოს უფრო ზუსტი? ჩემი აზრით კი. საჭიროა მინიმუმ ბევრად სქელი ლულა და იდეაში ახალი დენთის აირების სისტემა მოკლე სვლით. სხვათაშორის იუთუბზე დევს გერმანელი მეირაღის ვიდეოები სადაც ნაჩვენებია “მინი 14″ მოკლე სვლიანი დგუშით. ღია საკითხად რჩება უახლესი გამოშვების კარაბინების სიზუსტე, რაზეც მე ვერაფერს ვერ ვიტყვი, იმიტომ რომ არ მაქვს მათზე წვდომა, მაგრამ რასაც ვუყურებ ეს პრობლემა, როგორც ჩანს საბოლოოდ გადაიჭრა. გავმეორდები მე არ ვთვლი რომ ეს არის პრაქტიკული პრობლემა, მაგრამ დღეს გვაქვს მოცემულობა, რომ იაფი “პლინკერებიც” აჩვენებენ მაღალ სიზუსტეს და მომხმარებლები არიან ამით განებივრებულები და ზოგადად არის მოლოდინი, რომ ნებისმიერი 5.56//223 კალიბრის გრძელლულიანი იარაღი უნდა იყოს ზუსტი.

miniar

14.5 ინჩიანი AR-15 და 18 ინჩიანი  Mini-14. ყველაზე სასურველი Mini-14 უნდა ალბათ იყოს მოდელი GB-F დასაკეცი კონდახით. ყურადღება მიაქციეთ ლულის ფორმას დენთის აირების ბლოკის წინ, ის გასქელებულია და ვიწროვდება ბოლოსკენ. ეს არის უტყუარი ნიშანი რომ კარაბინი გაუმჯობესებული, 580-ე სერიის არის. 

mini14markings

ასე გამოიყურება დამღები “მინი 14-ზე”. 2002 წლიდან, სხვადასხვა მცირე ცვლილებების გარდა, ასევე შეიცვალა კარაბინის სახელი, ის გახდა Ruger Ranch Rifle. მიაქციეთ ყურადღება კალიბრის აღნიშვნას. რესივერზე წერია .223 თუმცა ყველა მოდელში გარდა Target მოდელისა შესაძლებელია 5.56×45 NATO-ს ვაზნების გამოყენება. უახლეს მოდელებში უკვე გამოიყენება კალიბრის აღნიშვნა “5.56″.  “მინი 14″ როორც ვხვდები იყო პირველი სერიული იარაღი, რომელიც იყენებდა “ჰიბრიდულ” სავაზნეს რომელიც იყო გათვლილი ორივე ვაზნაზე .223 Remington და 5.56X45 NATO.  ლულაზე დამღები არ არის. 

shootercentral.ge-ს დასკვნა. Ruger Mini-14 არის კლასიკური ამერიკული იარაღი, ამიტომ ის იქნება სასურველი შენაძენი ცეცხლსაროლი იარაღის ენთუზიასტისთვის, რომელსაც მობეზრდა “კალაშნიკოვები”, AR-15-ები და უნდა რამე განსხვავებული, უფრო საინტერსო და უჩვეულო. პრაქტიკული თვლასაზრისით, გამომდინარე იქიდან რომ “მინი 14″ იყენებს სპეციალურ მჭიდებს და ოპტიკის დასაყენებელ სამაგრებს/რინგებს, მისი მყიდველი ჩააყენებს თავის არახელსაყრელ პოზიციაში. სიზუსტის საკითხი ღიად რჩება, მაგრამ უახლესი გამოშვების კარაბინები, როგორც ჩანს ბევრად ზუსტად ისვრიან, საშუალოდ 3-4 MOA 100 მეტრზე, ვიდრე უფრო ადრინდელი გამოშვების კარაბინები. რაც მთავარია, იარაღი საიმედოა რასაც ადასტურებს მისი მრავალწლიანი ექსპლუატაცია, ამიტომ ცალსახად ის შეიძლება იყოს რეკომენდირებული თუ რომელიმე დასახელებული ფაქტორი თქვენ ხელს არ გიშლით. დანიშნულებით “მინი 14″ არის თავდაცვითი კარაბინი, რომელიც უნდა იყოს ხელმისაწვდომი და საიმედო და ამის წყალობით ის მაინც არ კარგავ აქტუალურობას AR-15-ის ეპოქაში.

20211014_124628gsdg

Mossberg-ის შთამბეჭდავი დებიუტი – პისტოლეტი MC1

October 13th, 2021

20211013_211306

როდესაც ჩემმა მეგობარმა ალეკო ლუხავამ მითხრა რომ აპირებდა Mossberg-ის პისტოლეტების ჩამოტანას, მე ეგრევე ვუთხარი რომ ერთ ცალს უეჭველი მე ავიღებდი და პირველი დავწერდი ამ იარაღზე მიმოხილვას. მაგ საუბრის მერე თვეები გავიდა და როდესაც გავიგე, რომ ეს პისტოლეტები ჩამოვიდა საქართველოში, წავედი მათ სანახავად, თუმცა საერთოდ არ ვიყავი დარწმუნებული რომ რომელიმეს ვიყიდიდი.  პროგრამაში იყო Beretta 92X-ის მიმოხილვა, შემდეგ რიგში იდგა Glock 34, მოკლედ გაცილებით ნაკლები ენთუზიაზმით ვიყავი განწყობილი ვიდრე თავიდან. მაგრამ პისტოლეტების ნახვა მაინტერესებდა.  პირველ რიგში იმიტომ, რომ ეს იყო რეალურად პირველი თვითდამტენი პისტოლეტი, რომელიც კომპანიამ გამოუშვა და მეორე პისტოლეტი ზოგაგადად “მოსბერგის” ისტორიაში. თავისი პირველ პისტოლეტს ეს კომპანია უშვებდა გასული საუკუნის 20-ან წლებში და ეს იყო 4 ლულიანი .22lr კალიბრის “დერინჯერის” ტიპის პისტოლეტი. 2019 წელს, ზუსტდ თავისი ასი წლისთავზე, “მოსბერგმა” შესთავაზა მომხმარებლებს  თვით-დამტენი პისტოლეტი კალიბრში 9X19 Para ე.წ. “მიკრო 9 მილიმეტრიანი”. ასეთი პისტოლეტები ძალიან პატარა გაბარიტების, ერთ-რიგიანი მჭიდებით ეხლა ძალიან პოპულარულია და იკავებენ ნიშას, რომელიც აქამდე ათწლეულები ეკავა .38 კალიბრის “მოკლეცხვირიან” რევოლვერებს.

mosbrow

Mossberg Brownie, არა მხოლოდ პირველი პისტოლეტი იყო მოსბერგისთვის, არამედ ზოგადად პირველი იარაღი, რომელიც ამ კომპანიამ გამოუშვა და მიღებულმა შემოსავალმა მისცა შესაძლებლობა ემიგრანტს შვედეთიდან ოსკარ მოსბერგს გაეგრძელა იარაღების კონსტრუირება და წარმოება. 

საფირმო მუყაოს ყუთის გახსნის შემდეგ, ჩემ თვალწინ იდო მოკრძალებული ზომების, ყავისფერი ფერის პისტოლეტი, მოდელი MC1, რომელიც არის Glock 43-ის პირდაპირი კონკურენტი. მიკრო პისტოლეტი, ერთ რიგიანი მჭიდით, დახურული დამრტყმელით (“სტრაიკერი”). ნანახი იმდენად მომეწონა, რომ გადაწყვეტილება შეძენაზე ეგერევე მივიღე.

20210828_124252

ასეთ კომპლექტაციაში იყიდება მოსბერგის პისტოლეტები. მუყაოს ყუთი, ორი მჭიდი, ინსტრუქცია, პლასტმასის chamber flag-ი და უსაფრთხოების საკეტი. 

MC1 ძალიან თხელია, მხოლოდ 2.5 სმ სიგანეში და გარდა იმისა, რომ არ გააჩნია არანაირ გამოშვერილი დეტალები, ყველა კუთხე საკეტზე და ჩარჩოზე გადამრგვალებულია, რაც იცავს ხელებს დაზიანებისგან და უზრუნველყოფს სწრაფ, დაბრკოლების გარეშე ამოღებას გინდა ბუდიდან, გინდა ჯიბიდან. ეგრევე ყურადღებას იქცევს სწორი სასხლეტი, რომელიც ეხლა ძალიან მოდაშია და ეს ტრენდი სახეზეა, ბევრი მწარმოებელი ცდილობს მოიზიდოს მყიდველი იმით, რომ პირდაპირ ყუთიდან სთავაზობს ისეთ რამეებს, რაც ადრე იყო ხელმისაწვდომი მხოლოდ შეკვეთით დამზადებულ ან კასტომიზირებულ პისტოლეტებში.  პისტოლეტის მასა 6 ვაზნით 617 გრამია. ჩარჩო პოლიმერის არის. ლულის სიგრძე 87მმ-ია, ხრახნების ბიჯი: 1:16, 6 ღარით. ლულა ქრომირებული არ არის მაგრამ დაფარულია დამცავი დაფარვით, რომელიც ძალიან წააგავს ტენიფერს. ლულაც და საკეტიც დამზადებულია 416 მარკის უჟანგავი ფოლადისგან. საკეტი დაფარულია გამძლე DLC ტიპის დაფარვით, რომელიც პრაქტიკულად არც ფერით და არც ზედაპირით არ განსხვავდება Glock 19X-სგან. აქაც არ ჩანს ეკონომია მასალებზე ან დაფარვის ტიპებზე.  პისტოლეტი ასევე აღჭურვილია მექანიკური მცველით. ექსტრაქტორი არის გარედან განლაგებული.

ავტომატიკის სქემა არის კარგდ ნაცადი და გამოცდილი მიდიფიცირებული ბრაუნინგის სქემა, რომელიც გამოიყენება ალბათ თანამედორვე პისტოლეტების 99%-ში. დამაბრუნებელი ზამბარა ორმაგი არის. გაბარიტებით ის ზუსტად იმეორებს თავის ძირითად კონკურენტს Glock-43-ს. უფრო მეტიც, მასში შესაძლებელია Glock 43-ის მჭიდების გამოყენებაც.

mosmc3

რკინის სამიზნი მოწყობილობები, დიდი თეთრი წერტილებით, ძალიან მოსახერხებელი და ასევე გადამრგვალებული რომ რამეს არ წამოედონ. სამიზნი მოწყობილობები თავსებადია SIG P365-თან. ზოგი მოდელი რაც საქართველოში ჩამოვიდა აღჭურვილია Tru-glo-ს “ტრიტიუმებით”, მაგრამ ასეთი მოდელების ფასიც შესაბამისად უფრო მაღალია. 

mosmc2

კარგი პისტოლეტი შედგება ბევრი დეტალისგან, რომელიც არ უნდა გამორჩეს მწარმოებელს. მათ შორის არის ჭრილები საკეტზე, რომელიც აადვილებენ მის გადაკვრას. ჭრილები არის როგორც უკან ასევე საკეტის წინა ნაწილში, საკმაოდ აგრესიული და აადვილებენ საკეტის გადაკვრას.

Mosmc7

პისტოლეტი აღჭურვილია cross-bolt მცველით, რომელიც არის “გაყრილი” ჩარჩოში.  

Mosmc8

ლულის არხის ხარისხი ძალიან კარგია, რაც დადასტურდა ბოროსკოპით დათვალიერებისას. 

მოკლედ, პირველი შთაბეჭდილება იყოს ასეთი: ეს არის ხარისხიანი იარაღი. უწოდო მას “ბიუჯეტური” ენა არ მიტრიალდება. მასალების არჩევანი, დიზაინი და კონსტრუქცია არის ისეთი, როგორსაც ელოდები ტოპ მწარმოებლისგან. თან რაც მთავარია ფასი, რომელიც იწყება 1780 ლარიდან. გასაკვირია მაგრამ სწორედ ის მოდელი, რომელიც მე ყველაზე მომეწონა და შევიძინე, ღირდა ყველაზე იაფი, ანუ 1780 ლარი.

ჩემი აზრით, როდესაც ცდილობ დაიმკვიდრო ადგლი ბაზრის ნიშაში სადაც უკვე ბევრი მოთამაშეა, თავს ზევით უნდა ახტე რომ შენ პროდუქტს ყურადღება მიაქციონ. არ ვიცი ეს “მოსბერგს” რამდენად გამოუვიდა მაგრამ MC1-ს აქვს ბევრი რამ რასაც ისურვებდა მსროლელი და რაც არ გვხვდება იგივე Glock 43-ზე. მათ შორის მექანიკური მცველი (იშვიათი “სტრაიკერებზე”),  შესაძლებელია მცველის და მჭიდი ღილკაის მხარის შეცვლა, სწორი სასხლეტი, რკინის სამიზნი მოწყობილობები, შესაძლებლობა გამოიყენო Glock 43-ის მჭიდები და უბრალოდ კარგი დიზაინი.  რაც შეეხება მჭიდებს მოდელი MC1 დაკომპლექტბეულია ETS-ის წარმოების მჭიდებით, რომლებიც დამზადებულია გამჭირვალე პლასტმასისგან. უფრო დიდი ზომის მოდელი MC2,  კომპლექტდება იტალიაში დამზადებული 15 ვაზნიანი (!!!) მჭიდებით. ეს კარგი და სწორი გადაწყვეტილებაა, როდესაც ქმნი პისტოლეტს აპროპირებული მჭიდის კონსტრუქციის ირგვლივ და იყენებ მჭიდებს მწარმოებლებისგან, რომლებიც სპეციალიზირდებიან მათ წარმოებაზე.  საკუთარი ძალებით მჭიდების გამოშვება, სუფთა ფურცლიდან, საკამოდ სარისკო წამოწყებაა. ამიტომ პირველ ეტაპზე “დააუთსორსება” მჭიდების წარმოების არის სწორი გადაწყვეტილება “მოსბერგის” მხრიდან.

ETS-ის მჭიდებს რაც შეეხება მე ეგრევე ვიტყვი რომ არ ვარ გამჭირვალე მჭიდების დიდი მოყვარული.  მიზეზი პირველი, რასაც ვუყურებ ასეთი მჭიდები არ გამოირჩევიან ისეთი გამძლეობით, როგორც არაგამჭირვალე მასალებისგან დამზადებული მჭიდები. მიზეზი მეორე: თქვენ ხედავთ დაბრეცილ შეკუმშულ ზამბარას, ოდნავ გადახრილ მიმწოდებელს, ვაზნები მჭიდში იდელაური თანწყობით არ ზიან ხოლმე. ყველაფერი ეს კონტრასტში მოდის სხვაგავრად პროპორციულ/მოწესრიგებულ, იდეალურად მორგებულ პისტოლეტის მექნიზმთან. ეს ყველაფერი ქმნის რაღაც მოუწესრიგებლობის შეგრძნებას და იწყებ ფიქრს, რამე ზამბარას ხომ არ ჭირს? ვაზნები სწორად არის ჩალაგებული? რატო მეჩვენება რომ მიმწოდებელი გადახრილია? მოკლედ ჩემი აზრით ეს სულელუი ტრენდია, რომელიც იმედია მალე ჩაბარდება წარსულს. ჭრილები ან ანსვრეტები მჭიდზე საკმარისია რომ ჩანდეს რამდენი ვაზნა არის შიგნით.

241166990817_n

ასე გამოიყურება ETS-ის მჭიდი. პისტოლეტი კომპლექტდება 2 ცალით, 6 და 7 ვაზნაზე. ETS არ განეკუთვნება ტოპ-მწარმოებლებს, მაგრამ თუ არ მოგწონთ ესენი, პისტოლეტი იდეალურად მუშაობს Glock 43-ის მჭიდებთან.  ნარინჯის ფერი მიმწოდებელი, Federal Syntech-ის წითელი თავები, ქვიშის ფერი მჭიდის ხუფი და “შუშის” მჭიდის კორპუსი, უფრო გავს რაღაც სათამაშო იარაღის ნაწილს, ძველი თაობის და კონსერვატიულ იარაღის მოყვარულებს ის ნამდვილად არ მოეწონება. ზამბარის არათანაბარი შეკუმშვა კითხვებს აჩენს, მაგრამ ვინ იცის არაგამჭირვალ მჭიდებში ეს ზამბარები როგორ გამოიყურება. 

იმისთვის რომ ჩავიხედოთ პისტოლეტის შიგნით ის უნდა დავშალოთ და აქ გველოდება პირველი სიურპრიზი. პისტოლეტს არ აქვს რამე ჩამკეტი ან ღილაკი რომელზე დაჭერით უნდა დაიწყოთ მისი დაშლა. ასეთი რამ ამ პისტოლეტს არ გააჩნია. უბრალოდ გამოწიეთ საკეტი უკან, დააყენეთ შემაკავებელზე, დააჭირეთ საკეტის ხუფს და მოხსენით ის. შემდეგ ამოიღეთ  დამრტყმელის მოდული და მოხსენით საკეტი ჩარჩოდან.    საკეტის ხუფი ზემოქმედებს ჩარჩოს უკანა ნაწილში შესრულებულ ბჯენთან, რომელიც არ აძლევს მას საშუალებას წავიდეს წინ და მოძვრეს ჩარჩოს. ხუფს ადგილზე იჭერს დამრტყმელის ზამბარა. შესაბამისად ხუფზე დაჭერა და მისი მოხსნა საკეტიდან, გაძლევთ საშუალებას განაცალკევოთ საკეტი და ჩარჩო და ასევე ამოიღოთ დამრტყმელი რომ გაწმინდოთ მისი არხი.ამის შემდეგ ყველაფერი ტრადიციულად არის, მიოხსენით დამაბრუნებელი ზამბარა და განაცალკევეთ ლულა და საკეტი. პისტოლეტი მზად არის წმენდისთვის და მომსახურებისთვის. გენიალურად მარტივი სქემაა.

mosmc6

არასრულდ დაშლილი Mossberg MC1. 

დაშლის შემდეგ ცხადი ხდება, რომ MC1 არის Glock-ის პრაქტიკულად ზუსტი ასლი. რაიმეს დამატებით აქ თქმა შეუძლებელია. მექანიზმი პრაქტიკულად ერთი-ერთში იმეორებს გლოკის safe-action-ს, აქაც “მოსბერგის” კონსტრუქტორებმა არ დაიწყეს ბორბლის ხელახლა გამოგონება. სხვათაშორის ამ პისტოლეტის კონსტრუქციის ავტორი არის კოლტის ყოფილი ინჟიენერი გრეგ როუსემი.

mosmc4 ხედი “მოსბერგის” დამრტყმელ-სასხლეტ მექანიზმზე, რომელიც პრაქტიკულად არაფრით არ განსხვავდევა ავსტრიული “გლოკისგან”. დამრტყმელ-სასხლეტი მექანიზმის კორპუსი მეტალის არის.

mosmc5

MC1-ის საკეტი ძალიან სუფთად არის დამზადებული, არსად არ ეტყობა ინსტრუმენტის კვალი. დამრტყმელის მცველი და ექსტრაქტორი დამაგრებულია საკეტში ხვეული პინით, რომელიც ზევიდან არის გაყრილი.

დეტალური შესწავლის შემდეგ, შემიძლია დაზუსტებით გამოვაცხადო, რომ MC1 არ ტოვებს ნედლი იარაღის შთაბეჭდილებას. პირიქით, კარგად ჩანს რომ კონსტრუქტორებამ საშინაო დავალება კარგად შეასრულეს.   დარწმუნებული ვარ, “მოსბერგი” მალე გამოუშვებს გაუმჯობესებულ ვერსიას, თუმცა მე მიჭირს ვთქვა, რა საჭიროებს გაუმჯობესებას, მე მგონია რომ მექანიკურ მცველზე უარს იტყვიან, ალბათ სხვა მჭიდებზე გაკეთდება არჩევანი, შეიძლება შეიცვალოს პლასტმასის ჩარჩოს ფორმა და ტექსტურა. დანარჩენში ეს პისტოლეტი არის კარგი უკვე თავის პირველივე თაობაში. მე მინახავს ახალი პისტოლეტები, რომლებსაც ეტყობათ რომ მწარმოებლებმა იჩქარეს და მერე იგებ რომ გამოჩნდა “ახალი” და “გაუმჯობესებული” ვარიანტი სადაც ყველა “ბაგი” აღმოფხვრილია, ეს აშკარად არ ეხება MC1-ს.

ეხლა რაც შეეხება სროლას და სიზუსტეს. როგორც უნდა ელოდებოდე ასეთი პატარა პისტოლეტისგან, სროლის დროს უკუცემა მნიშვნელოვანია, თუმცა მაგალითად მუხტებით 115 გრანიანი მსუბუქი ტყვიით, უკუცემის კონტროლი არ არის რთული.  პისტოლეტი ასევე გამოდგა ძალიან ზუსტი, არაფრით არ ჩამოუვარდებოდა ტიპიურ კომპაქტებს, როგორიც არის მაგალითად Glock 19.  რაც არ მომეწონა, მოხვედრის წერტილი იყო საკმაოდ დაბლა რაც სურათებიდანაც ჩანს. უმეტესობა პისტოლეტების ტესტირება სიზუსტეზე როგორც ვხვდები აღარ ხდება, ეს არის მოცემულობა რომელიც გვაქვს და ცხადია ეს არ არის კარგი. ჩვენ შემთხვევაში გამოსავალი არის დამიზნების წერტილის ან ტექნიკის ცვლილება. მძიმე ტყვიების გამოყენება ოდნავ წევს მაღლა მოხვედრის წერტილს მაგრამ აცდენა დამიზნების და მოხვედრის საშუალო წერტილებს შორის მაინც მნიშვნელოვანია.  პისტოლეტით უნდა შეძლო მცირე “წერტილოვანი” სამიზნეების დაზიანება და ამიტომ მნიშვნელოვანია, რომ მოხვედრის და დამიზნების წერტილები იყოს ახლოს ერთმანეთთან ან იდეალში ზუსტად ერთმანეთს ემთხვეოდეს. სამწუხაროდ ახალ პისტოლეტებში სულ უფრო ხშირად მე ვხედავ, რომ ამას არ ექცევა სათანადო ყურადღება. ამავე დროს სამიზნი მოწყობილობები კარგად ხილვადია და შუქს კარგად ატარევბენ რის გამოც კარგი დამიზნება და ზუსტი სროლა ადვილია. MC1 არის ერთ-ერთი ყველაზე ზუსტი თუ არა ყველაზე ზუსტი მიკრო 9მმ-ნი პისტოლეტი რომელიც მე ოდესმე შემხვედრია, ვგულისხმობ ჯგუფების ზომებს.

20211011_192359

ნორმალური შედეგი 15 მეტრზე, ყველაზე იაფი Blazer 115gr FMJ მუხტით, რომელიც იყენებს ალუმინის მასრას. 

mc1 fiocchi

Fiochi 123 gr FMJ (წითელი კოლოფი) გამოდგა ყველაზე ზუსტი. (15მ)

20211011_193016 (1)

10 მეტრიანი სამიზნე შედარებით სწრაფი ტემპით სროლის შემდეგ სხვადასხვა მუხტებით.

უნდა გაითვალისწინოთ, რომ ეს ტესტები არის ზედაპირული და “არამეცნიერული” და მათი მიზანია შეგიქმნათ ზოგადი წარმოდგენა რამდენად კარგად ისვრის ესა თუ ის პისტოლეტი. რაც მთავარია, მთლიანად გარსით დაფარული (FMJ) სხვადასხვა მუხტების გამოყენებისას არანაირ დაბრკოლებას ადგილი არ ქონდა.  ტესტირების დროს ჩვენ ვიყენებდით მეტ წილად მხოლოდ გლოკის 6 ვაზნიან მჭიდებს, თუმცა არც ETS-ის მჭიდების ეპიზოდური გამოყენებისას რაიმე დაბრკოლებებს ადგილი არ ქონდა. ექსტრაქცია იყო პოზიტიური, მხოლოდ ალუმინის მასრიანი Blazer-ის გამოყენებისას, აშკარად შესამჩნევი იყო რომ მასრები იმდენას შორს არ მიფრინავდნენ. შეიძლება ითქვას რომ პისტოლეტს უჭირდა მასრების ექსტრაქცია, იქიდან გამომდინარე რომ მასრები პირდაპირ ფეხებთან ვარდებოდა. მოსალოდნელი იყო რომ ხანდახან საკეტი არ დგებოდა შემაკავებელზე, რომელიც მიუხედავად იმისა, რომ კარგად ჩამალულია ჩარჩოში მაინც მას ედება ხელი და არ აძლევს საშუალებას აიწიოს ზევით, რომ საკეტი გააჩეროს ღია მდგომარეობაში.

ეხლა კრიტიკული ნაწილი. მარტო კარგზე ლაპარაკობენ ისინი ვინც ყიდიან იარაღებს და ხანდახან მეც მინდა ვიყო პოზიტიური და არ ვუყურებ საკმარისად კრიტიკულად იმ იარაღებს რომლებსაც მიმოვიხილავ. MC1-ის შემთხვევაში კრიტიკას იმსახურებს მჭიდების არჩევა და ამაზე უკვე დავწერე, ამიტომ აღარ გავმეორდები.  შემდეგი რაც არ მომეწონა ამ პისტოლეტში, არის ის რომ ლულა დახურულ საკეტზეც ცოტათი მოძრაობს როგორც მივხვდი პატარა ჰორიზონტალური “ლუფტი” აქვს  და ამიტომ გამოსცემს კაკუნის ხმას. ზოგადად ავტომატურ პისტოლეტებში დაშვებები დეტალებს შორის ნორმალურია და აუცილებელია საიმედო ფუნქციონირებისთვის, მაგრამ ჯერ აქამდე მე ვერ ვიხსენებ, რომ დახურულ საკეტზე ლულა გამოსცემდეს ხმებს, იმიტომ რომ ჩაკეტილ მდგომარეობაში მას აწვება საკეტი დამაბრუნებელი ზამბარით და იქ თავისუფლად არაფერი არ დადის. თუ დააწექი თითით ლულას ნებისმიერ პისტოლეტზე (გარდა საასპარეზო მოდელებისა) დაინახავ, რომ ის მოძრაობს მაგრამ ასე ხმას გამოსცემდეს, მაგალითად სიარულისას, მე ვერ ვიხსენებ რამე ესეთი მენახოს. რატომ არის ასე არ ვიცი, შეიძლება კონსტრუქციული თავისებურებაა, მაგრამ ფაქტია რომ პისტოლეტი ზუსტად ისვრის და ამ თავისებურებას შესამჩნევი გავლენა სიზუსტეზე არ აქვს.  სასხლეტი თავიდან არ მომეწონა მაგრამ საბოლოო ჯამში მასთან დიდი პრეტენზიები არ მაქვს, ის ნორმალური და ადეკვატურია. პისტოლეტი მსუბუქი მუხტებით ისვრის ოდნავ ქვემოთ, მაგრამ უფრო მძიმე ტყვიიანი მუხტით, დამიზნების წერტილი უფრო ახლოს არის მოხვედრის წერტილთან. მცველის უჩვეულო განლაგება ითხოვს მიჩვევას, მაგრამ მგონი ჩემი რჩევა უნდა იყოს, თუ აუცილებლობა არ არის და მაინცდამაინც არ გინდათ მექანიკური მცველი, ჯობია იყიდოთ მოდელი მცველის გარეშე. მიაქციეთ ყურადღება, როგორც ჩანს ქარხნულ კონფიგურაციაში, ის დაყენებულია ისე რომ ითიშებოდეს მარჯვნიდან დაჭერით (საჩვენებელი თითით) და ირთვებოდეს შესაბამისად მარცხნიდან დაჭერით (დიდი თითით). რეალურად, ჩემი აზრით უმჯობესია ის ითიშებოდეს მარცხნიდან დაჭერით დიდი თითით (თუ იარაღი გიჭირავთ მარჯვენა ხელში) რაც ბევრად უფრო მოსახერხებელია. რაც მთავარია მცველის მიმართულების შეცვლა საერთოდ არ არის რთული. ეს დეტალი (მცველი) ითხოვს მიჩვევას და ტესტირებას, რომ დარწმუდნეთ რომ ისე არ მოხდეს, რომ ის “თავისით” ჩაირთოს ან გამოირთოს რაიმე მანიპულაციების დროს. პრაქტიკა არის ყველაფერი და იმისთვის რომ ასეთი მიკრო 9მმ-ნი პისტოლეტები ეფექტურად გამოიყენოთ, პრაქტიკა არის აუცილებელი.

საბოლოო ჯამში “მოსბერგის” ეს ახალი პისტოლეტი, უდაოდ არის ჩემთვის პირადად წლის მოულოდნელობა და სასიამოვნო სიურპრიზი. როგროც წესი ასეთი დებიუტები მწარმოებლებს არ გამოსდით ხოლმე და როგორც კი გადაივლის სარეკლამო აურზაური აღმოჩნდება, რომ ახალ იარაღს აქვს სერიოზული პრობლემები და საჭიროა მისი კონსტრუქციის გაუმჯობესება, მოსბერგმა როგორც ჩანს ეს “ტრადიცია” დაარღვია რაც ძალიან კარგია. მე დარწმუნებული ვარ, რომ პისტოლეტი გამოდგება როგორც საიმედო იარაღი თუმცა იმის გამო რომ ის ახალია, არ არის ბევრი აქსესუარი და “აფტერმარეტ” დეტალი და ჯერ ჯერობით მხოლოდ ორი მოდელი და ერთი კალიბრია ხელმისაწვდომი, შეიძლება ის არ იყოს ისეთი “გაპიარებული” და მასობრივად გავრცელებული, როგორც მისი კონკურენტი – Glock 43. ამ ეტაპზე ცალახად მე ეს პისტოლეტი ერგონომიულობის თვალსაზრისით მირჩევნია Glock 43-ს, მაგრამ გასარკვევია როგორ აჩვენებს ეს პისტოლეტი თავს, გრძელვადიან ექსპლუატაციაში, ჯერ-ჯერობით გამოხმაურებები პოზიტიურია მაგრამ საჭირო არის დრო, რო ყველაფერი ბოლომდე გაირკვეს.

shooterscentral.ge-ს დასკვნა. MC1  არის მიკრო 9მმ-ნი პისტოლეტი, რომელიც პირდაპირ კოლოფიდან პრაქტიკულად არ საჭიროებს არაფერს, რომ დაიწყოთ მისი გამოყენება. ის იყენებს გამოცდილ ტექნიკურ გადაწყვეტილებებს და კარგ მასალებს, დამზადების ხარისხი მაღალია და აქიდან გამომდინარე გრძელვადიან პერსპექტივაშიც მას არ უნდა ქონდეს რაიმე პრობლემა. სასურველია ასევე მოიმარაგოთ ორიგინალური გლოკის წარმოების მჭიდები, რომ იყოთ დარწმუნებული, რომ გაქვთ საუკეთესო ქარხნული წარმოების მჭიდები (MC2 იყენებს იტალიური წარმოების მეტალის ორ რიგიან მჭიდებს). ფასით ის სტატიის დაწერის მომენტისთვის არის ყველაზე ხელმისაწვდომი ამერიკული/ევროპული წარმოების პისტოლეტი, რომელიც იყიდება საქართველოში, ფასები მერყეობს 1800 ლარიდან 2500 ლარამდე, გააჩნია მოდელს და კომპლექტაციას.

20211008_002312

Beretta 92X გამადიდებელი შუშის ქვეშ

October 10th, 2021

სულ რაღაც რამდენიმე თვეა თბილისში შესაძლებელი გახდა, ახალი X მოდფიკაციის Beretta 92 სერიის პისტოლეტების შეძენა. ამ სერიის პისტოლეტების გამოშვება სულ ახლახანს დაიწყო ბერეტამ და ცხადია მე, როგორც ამ მოდელის პისტოლეტის მოყვარული, შანს ვერ გავუშვებდი ხელიდან თავად შემეფასებინა ის და შემდგომ გამეზიარებინა ჩემი შთაბეჭდილებები ბლოგის მკითხველებისთვის.

berxgen

კომპაქტური მოდელი 92X GR, 13 ვაზნიანი მჭიდით. G ნიშნავს, რომ პისტოლეტს აქვს მხოლოდ დეკოკერი და R ნიშნავს Rail ანუ იარაღის ჩარჩოზე არის პიკატინის სამაგრი. 

1985 წელს ამერიკის ჯარმა 4 წლიანი “წვალების” შემდეგ მიიღო Beretta 92FS შეიარაღებაში. 1987 წელ გამოვიდა ჯერ “Die Hard”-ის პირველი, ხოლო 1988 წელს “Lethal Weapon”-ის პირველი ფილმები. 1989 წელს სახელგანთქმული ლოს-ანჯელესის პოლიციის დეპარტამენტი მთლიანად გადაიარაღდა ახალი ბერეტებით. ყველა ამ მოვლენამ ჯამში, განაპირობა Beretta 92-ის სტაბილური გაყიდვები მომდევნო რამდენიმე ათწლეულით. იმის თქმა რომ ჩემზე იმოქმედა რომელიმე ამ მოვლენამ და შემაყვარა ეს პისტოლეტი, ნამდვილად იქნება ტყუილი. მე მაშინ უბრალოდ ძალიან პატარა ვიყავი, იმისთვის რომ მიმექცია ასეთ რამეებისთვის ყურადღება. Beretta 92-ს მე მივაქციე ყურადღება ჯონ ვუს ფილმების წყალობით და ასევე ფრანგული ფილმის Le Marginal-ში ჟან-პოლ ბელმონდოს მონაწილეობით, სადაც ფიგურირებდა Beretta 93R, რომელმაც მიიქცია ჩემი ყურადღება ჯერებით სროლით და უჩვეულო ვერტიკალური დასაკეცი სახელურით რაც აქამდე პისტოლეტებზე არასდროს არ მინახია. ნამდვილად რასაც Beretta 92-ს ვერ დაუწუნებ, არის მისი იერსახე, პისტოლეტი განსხვავებულად გამოიყურება და ძალიან ლამაზია. უკვე შემდგომ, წლების მერე, მე ავისრულე ოცნება და ვიყიდე ჩემთვის Berreta 92FS Inox, რომელსაც მერე მოყვა ერთი ალბათ 5 სხვა ბერეტა. მოდელი 92 იმდენად ლამაზი იარაღია, რომ დედაჩემმაც კი ის რომ დაინახა, ეს აღნიშნა, მიუხედავად იმისა, რომ აქამდე და არც მას მერე არანაირი ყურადღება ჩემი იარაღებისთვის არ მიუქცევია.

ეხლა საიდან გაჩნდა X სერია? X სერიის Beretta 92 არის ერთგვარი სიმბიოზი გამოცდილების, რაც კომპანიამ მიიღო ბილ უილსონთან და ერნსტ ლანგდონთან თანამაშრომლობით და ასევე M9A3-ის შექმნიდან, რომელსაც უნდა შეეცვალა ამერიკულ ჯარში M9A1. მთელი ეს გამოცდილება რაც კომპანიამ მიიღო ამ პროექტებიდან უნდა ასახულიყო ახალ X სერიაში. ამჟამად X მოდიფიკაციის სტანდარტული მოდელია ხელმისაწვდომი, კომპაქტური მოდელი, “ცენტურიონი” (მოკლე საკეტი და ლულა, სტანდარტული ჩარჩო) და ასევე მოდელი Performance, დამზადებული მთლიანად ფოლადისგან და გათვლილი სპორტისთვის.

bill and ernie

ბილ უილსონიც და ერნსტ ლანგდონიც ახორციელებენ ახალი ბერეტას პისტოლეტების ან მათთან მფობელების მიერ გაგზავნილი პისტოლეტების ტუნინგს და კასტომიზაციას. ორივე ეს ადამიანი აბსოლუტური ლეგენდები არიან იარაღის და სროლის სამყაროში და ის ფაქტი რომ ორივე არიან Beretta 92-ის მოყვარულები რაღაცას და ნიშნავს .  

რა განსხვავებებია X მოდიფიკაციას და საქართველოში ყველაზე გავრცელებულ FS მოდიფიკაციას შორის? დავიწყოთ ყველაზე თვალში საცემი ცვლილებებით. შეცვლილია სახელურის ფორმა. ასეთი სახელური არ არის რაიმე ახალი ბერეტასთვის, იმიტომ რომ 11 წლის წინ ბერეტამ გამოუშვა 92-ის მოდიფიკაცია სახელწოდებით Vertec, რომელზეც იყო გამოყენებული ასეთი სახელური. ის დათხელებულია გვერდებიდან და უკანა ნაწილი პრაქტიკულად სწორი აქვს, FS-თვის ტიპიური კუზის გარეშე. შეცვლილია სასხლეტის დამცავი კავის ფორმაც, ის ამჯერად მრგვალია, როგორც ისევ და ისევ 92-ის პირველ მოდიფიკაციებზე. წარსულს ჩაბარდა ასევე წინა სამიზნი მოწყობილობა, რომელიც იყო შესრულებული საკეტთან ერთად. ამჯერად წინა სამიზნის მოწყობილობა დაყენებულია “მერცხალის კუდის” ტიპის სამაგრში. გარდა ამისა ბერეტამ უარი თქვა სამი წერტილის ტიპის კონფიგურაციაზე და ეხლა ახალ X მოდიფიკაციაზე ყენდება კენ ხაკატორნის სტილის კორა და თარაზო სადაც თარაზო არის შავი, დაზოლილი ჭრილებით , რომ არ ირეკლავდეს შუქს ხოლო კორა არის დიდი წითელი წერტილით. ტარის წინა და უკანა ნაწილები დაფარულია აგრესიული ჩეკერინგით, როგორც ჩემ M9A1-ზე. სალოყეები ასევე ზე-აგრესიული ტექსტურით არის, რის გამოც პისტოლეტი ძალიან მყარად ზის ხელში და მიუხედავად იმისა, რომ ტარი მოკლეა, ოფლიანი ხელებითაც არ გაქვს განცდა რომ იარაღი ცუდად გიჭირავს, თუმცა ცალკე საკითხია, რას უზამს ასეთი დაფარვა ტანსაცმელს. აგრესიული ტექსტურა ასევე იკრავს მტვერს და პერიოდულად საჭიროებს წმენდას.  სხვათაშორის X მოდიფიკაციებს მოყვება სათადარიგო “გადაბმული” ტარი, რომელიც ხდის სახელურს უფრო დამსგავსებულს FS მოდიფიკაციასთან, მაგრამ ჩემი შეგრძნებით ასეთი wrap-around ტიპის სახელურითაც X მოდიფიკაციის სახელური მაინც უფრო თხელია ვიდრე სახელური FS-ზე.

bermuzzle

წარსულს ჩაბარდა გარეთ გამოშვერილი ლულის ნაწილი ასევე ლულა არის აღჭურვილი დამცავი გვირგვინით. FS-ზე ასეთი გვირგვინი არ გვხვდება. ახალ ბერეტებზე ხშირად ვაწყდები ასეთ თეთრ ლაქებს ლულის გამოსასვლელთან. რით არის ეს განოპირობებული არ ვიცი, სავარაუდოდ ეს ლაქები ჩნდება რაღაც წარმოების პროცესის თავისებურების გამო. დიდ ყუარადღებას მე ამას არ მივაქცევდი, მაგრამ არის ხალხი, რომელიც ასეთ რამეებს ჩემზე უფრო სერიოზულად უყურებს. 

 bermagrel

ჩემი დაკვირვებით, მჭიდის  გათავისუფლები ღილაკიც უფრო მაღალი და დიდია ვიდრე FS სერიაზე.

berxsights

კენ ხაკატორნის სტილის სტანდარტული სამიზნი მოწყობილობები ახალ ბერეტაზე, არის მნიშვნელოვანი გაუმჯობესება. 

უკანასკნელ ბერეტებში რაც მე მქონდა, ფართოდ იყო გამოყენებული პლასტმასები, ანუ ის დეტალები რაც თავდაპირველად იყო მეტალის, ამჯერად დამზადებული იყო პლასტმასისგან. X სერიაში ყველა დეტალი არის რკინის. დამაბრუნებელი ზამბარის ღერძიც კი, რაც თანამედროვე პისტოლეტებში უკვე დიდი იშვიათობაა. პისტოლეტის პრაქტიკულად ყველა დეტალი გარდა სალოყეებისა, მჭდის ხუფის და მიმწოდებლისა არის რკინის.

“კომპაქტის” ლულის სიგრძე 111.5მმ (სრული ზომის მოდელში 125 მმ) ჩემი გაზომვით მაგრამ ბერეტას საიტზე მითითებულია 108მმ. მისი წონა სავსე მჭიდით 1065 გრამი (მჭიდის გარეშე 820 გრამი), რაც საკმაოდ მძიმეა. შედარებისთვის, ჩემი ტაქტიკურ-პრაქტიკული გლოკი 34, გრძელი საკეტით და 19 ვაზნით იწონის კილოზე ნაკლებს. სამიზნი ხაზის სიგრძე კომპაქტურ მოდელში 146მმ-ია, ნაცვლად 155-სა სრული ზომის მოდელში.

პრინციპში სულ ეს არის, დანარჩენში ეს იგივე ბერეტა 92-ია, ალუმინის ჩარჩოთი, ჩაკეტვის სქემით რომელიც აღებულია Walther P38-იდან, დამრტყმელ სასხლეტი მექანიზმი ორმაგი მოქმედების, გარედან განლაგებული ჩახმახით. იარაღის სახელმძღვანელო იგივეა, დაშლა/აწყობა და მოვლა მომსახურების რეგლამენტი ასევე იგივეა. დაფარვაც რკინის დეტალების არ შეცვლილა. ალუმინის ჩარჩი ანოდიზირებულია, საკეტი დაფარულია შავი პრიალა დამცავი დაფარვით, რომელსაც “ბერეტაში” ეძახიან “ბრუნიტონს”. ეს არის ტეფლონის დაფარვა დატანილი პარკერიზებულ ზედაპირზე. ლულა მხოლოდ პარკერიზებულია. პისტოლეტს კომპლექტში მოყვება ორი 13 ვაზნიანი მჭიდი. სრული ზომის მოდელებს მოყვება ორი 15 ვაზნიანი მჭიდი და მე არ მესმის რატომ არ არის სტანდარტული, 17 ვაზნიანი მჭიდები, რომლებიც გამოიყენება Beretta m9A3-ში, თანაც სპეციალური ანტიფრიქციული დაფარვით. ჩემი აზრით ეს მჭიდები უნდა იყოს სტანდარტული ყველა სრული ზომის ბერეტასთვის იმიტომ რომ ეს არის საუკეთესო მჭიდები, რომელიც ბერეტას ოდესმე გამოუშვია.

ეხლა გადავიდეთ კრიტიკულ ნაწილზე. პისტოლეტზე რომელზეც მე მქონდა წვდომა, შევამჩნიე რომ ლულას გარედან ყველგან ეტყობა ინსტრუმენტის კვალი, რისი მიზეზიც არის ის რომ დამცავი დაფარვის დატანამდე არ მოხდა ლულის ზედაპირის საბოლოო პოლირება ( ეს ჩემი ვარაუდით). გადამოწმებამ ამერიკელ იარაღის ოსტატებთან, მაჩვენა რომ ტენესის საწარმოში  გამოშვებულ ბერეტებზე ჩვეულებრივი ამბავია. ამან დამაეჭვა და ამიტომ დავშალე მთელი იარაღი რომ გამადიდებელი შუშით და მიკრომეტრით შემემოწმებინა დეტალები და მათი ზომების ერთგვაროვნება. უნდა ვთქვა რომ სხვა რამე ანომალია მე ვერ აღმოვაჩინე.

barrelimperf

ასე გამოიყურება დამუშავების კვალი ლულის ზედაპირზე.  ზედაპირი არ არის იდეალურად მრგვალი და თითქოს დაზოლილია. 

berxsbarinsuide

მეორეს მხრივ ლულის შიდა ზედაპირი იყო უნაკლო თუ არ ჩავთვლით მცირე დაბინძურებას.

მეორე პრობლემა, რომელმაც თავი იჩინა იყო ადვილად მოსაგვარებელი, მაგრამ კვლავ გააჩინა კითხვები ახალ ქარხანაში ხარისხის კონტროლთან მიმართებაში. სასხლეტის გამოკვრისას, რესეტი იყო “შენელებული”, თითქოს სასხლეტი რაღაცას ედებოდა ან მას რაღაცა უშლიდა ხელს საწყის მდგომარეობაში დაბრუნებისას. ამის მიზეზი სწრაფად დავადგინე. სასლხეტის ბერკეტს რომელიც არის ჩარჩოს გარედან განლაგებული, აწვებოდა პლასტმასის სალოყე და არ აძლევდა მას თავისუფლად მოძრაობის საშუალებას. ერთი წუთი დრემელით იყო საკმარისი, რომ სალოყეს შიდა მხრიდან მომეცილებინა პლასტმასის თხელი ფენა რაც მისცემდა ბერკეტს თავისუფლად მოძრაობის საშუალებას. უნდა აღვნიშნო რომ ორივე სალოყის შემთხვევაში რაც იარაღს მოყვა, ეს პრობლემა არსებობდა და ამიტომ მეორე დეტალიც ასე გადავაკეთე.

ეხლა რაც შეეხება ბერეტას ახალ ქარხანას. 2016 წელს ბერეტამ გადაწყვიტა მთლიანად გადაეტანა წარმოება მერილენდის შტატიდან ტენესის შტატში, რისი მიზეზიც იყო მერილენდის შტატის ხელუსუფლების მიერ მიღებული კანონები მიმართული იარაღის ბრუნვის შეზღუდვაზე, რომლებმაც სერიოზულად გაურთულეს საქმე კომპანიას და ხელს უშლიდნენ მას საქმიანობაში. ახალი ქარხანა ტენესის შტატის ქალაქ გალატინში არის საკმაოდ მსხვილი, რაც გასაკვირი არ არის, კომპანიის 50% პროდუქციის იყიდება ამერიკულ ბაზარზე, თუმცა სახელურის მორგების და ლულის ზედაპირის პრობლემა, იუწყება რომ გარკვეული პრობლემები ბერეტას აქვს, რაც უკავშირდება ალბათ ძალიან დიდ მოთხოვნას პროდუქციაზე. შეიძლება წარმოების მასშტაბების გაზრდა ამცირებს ხარისხს, შეიძლება რაღაც სხვა მიზეზია, შეიძლება მე არ გამიმართლა და შემხვდა ასეთი ერთი, ზუსტი მიზეზის დადგენა ჩემთვის შეუძლებელია. შეიძლება მე ზედმეტად ვამახვილებ ყურადღებას კოსმეტიკურ დეტალზე, მაგრამ ბერეტასგან მე უფრო მეტს ველი ყოველთვის.

wideejectionportnofeedjams

მიზეზი ბერეტა 92-ის საიმედოობის, ვაზნა განლაგებულია მაღლა და ტყვიის თავი იყურება პირდაპირ სავაზნეში, ასევე ირგვლივ არაფერი არ არის რაც შეუშლის გასროლილი მასრის ექსტრაქციას. 

რას ვისურვებდი, რა აკლია პისტოლეტს? ალბათ მხოლოდ დამცავი კავის გადამრგვალება არ იქნებოდა ურიგო, როგორც ლანგდონის მიერ გამოშვებულ/კასტომიზირებულ Beretta 92-ებზე. ქარხნულ ბერეტებზე ეს არის “ხოთ სპოტი” რომელიც ძალიან გიშლის ნერვებს, იმიტომ რომ დამცავი კავი არასასიამოვნოდ გაწვება შუა თითზე და გიქმნის საგრძნობ დისკომფორტს. კარგი იქნებოდა რომ ყველა 92 კომპლექტდებოდეს ახალი თაობის მჭიდებით. მეტს ვერაფერს ვერ ვიტყვი. ხარისხის საკითხს რაც შეეხება და ლულის ხარისხს კონკრეტულად, შეიძლება მე შემხვდა ერთი ასეთი, შეიძლება ეს გამონაკლისია მაგრამ შეძენისას მიაქციეთ ყურადღება ამ დეტალს.

რა შეიძლება ითქვას ამ სტატიის ბოლოს? ბილ უილსონის, ერნსტ ლანგდონის და ბერეტას კოლაბორაციამ გამოიწვია ერთგვარი რენესანსი ბერეტა 92-თვის და მსროლელებს კვლავ გაუჩნდათ ინტერესი ამ ვეტერანის მიმართ, რომელიც ნაკლებად ჯდება თანამედროვე თავდაცვითი პისტოლეტის პარადიგმაში, რომელიც ეხლა არსებობს. ნებისმიერი გაგებით ეს პისტოლეტი არის მორალურად მოძველებული, თავისი ჩაკეტვის სქემით, საკეტზე განლაგებული მცველით ან თუნდაც ორმაგი მოქმედების დამრტყმელ-სასხლეტი მექანიზმით. მაგრამ ამ ორი ოსტატის წყალობით ამ პისტოლეტმა პრაქტიკულად მიიღო მეორე სიცოცხლე. ბერეტას მხრიდან იყო ჭკვიანური სვლა, ამ კოლაბორაციის შწედეგად მიღებული გარკვეული გადაწყვეტილებების “ინტეგრირება” ქარხნულ მოდელებში. პირველ რიგში ეს ცვლილებები წარადგება იმათ ვისაც ეს პისტოლეტი მოწონდა მაგრამ ვერ ეგუებოდა სქელ სახელურს. X სერიაში ეს პრობლემა მოგვარებულია.  რაც შეეხება ფასებს, სამწუხაროდ ამ სტატიის დაწერის მომენტისთვის ფასები იარფაღებზე ძალიან გაზრდილია და ახალი X სერიის “ბერეტების” ფასი მერყეობს 4000 ლარის ფარგლებში, რაც არც ისე ცოტა არის.

ინფორმაციის ხარისხი და სანდოობა

August 19th, 2021

რამდენიმე თვეა თავში მიტრიალებს აზრი ვიყიდო თურქული მწარმოებლის Tisas-ის “ჰაი პაუერის” ასლი. გამომდინარე იქიდან, რომ ჩვენ წესით ყვლემა უნდა ვიცოდეთ რომ თურქული იარაღების ხარისხის დონე და ასევე ხარისხის კონტროლი საკმაოდ რთული საკითხია, ბუნებრივია დავინტერესდი კონკრეტულად ამ მწარმოებლით და ასევე იმ ინფორმაცით რაც არის ამ პისტოლეტზე ინტერენტში. ინფორმაცია საკმაოდ ბევრია, იმიტომ რომ ეს პისტოლეტი “რეგენტის” სახელით იყიდება აშშ-ში და ბუნებრივია “ჰაი პაუერის” ასლი 600 დოლარად ბევრს დააინტერესებდა, განსაკუთრებით იმიტომ, რომ FN-მა შეწყვიტა ამ უდაოდ ლეგენდარული პისტოლეტის მოდელის წარმოება. საბოლოო ჯამში მე, იუთუბ მიმოხოილვების და სტატიების ნახვის შემდეგ დამრჩა შთაბეჭდილება, რომ ეს პისტოლეტი უნდა ვიყიდო იმიტომ რომ მიმოხილვები იყო პოზიტიური. მერე დავიწყე უფრო ღრმა ჩაძიება და მივაგენი სადღაც ალბათ ბრაუზერში გახსნილი იუთუბის მესამე გვერდზე, არხს, რომელიც დეტალურად მიმოიხილავდა ამ პისტოლეტს. და ჰოი საოცრებავ, მოვისმინე ის რის მოსმენასაც ველოდებოდი. სუსტი ზამბარები დაბალი რესურსით, ექსტრაქტორი რომელიც რამდენიმე ასეული ვაზნის შემდეგ ტყდება და ბოლოს ყველაზე საოცარი რამე, ლულა გაბურღული არასწორად, ანუ კუთხით. იმდენად არასწორად რომ კარგი განათების პირობებში ეს თვალით შესამჩნევია (თუ იცი რას ეძებ და სად უნდა უყურო). ეს რესურსი არ იყო ჩვულებრივი იარაღის მიმოხილველი რესურსი, არამედ ეს იყო სპეციალური სახელოსნოს იუთუბ არხი, რომელიც სპეციალიზირდება ამ პისტოლეტებზე, მათ ტუნინგზე და შეკეთებაზე. რა თქმა უნდა ამ კომპანიას აქვს ინტერესი გაყიდოს თავისი მომსახურება და პროდუქტები და ის შეეცდება დაარწმუნოს ყველა, ვინც მათ არხზე შემოვა, რომ მათ უცილებლად უნდა იყიდონ მათი ნაწილები, მაგრამ ამავე დროს ვერ გაექცევი იმ ფაქტს, რომ რახან ეს კომპანია არსებობს არსებობს მოთხოვნა მის პროდუქციაზე და ასევე ვერ გაექცევი იმ ფაქტს რომ ლულა გაბურღულია არასწორად, რაც სერიოზული ხარვეზია. რატომ ასეთი განსხვავება შეფასებებში? იმიტომ რომ ტიპიური იუთუბ მიმომხილველი ისვრის ხედავს იარაღს პირველად როდესაც მას გაუგზავნს ამ იარაღს მწარმოებელი, ისვრის უკეთეს შემთხვევაში რამდენიმე ასეულ ვაზნას და იღებს მიმოხილვას. ეს არის და ეს. თუ ეს საკმარისად სწრაფად არ გააკეთე, მიმოხილვას გადაიღებს. შენზე ადრე ვიღაცა სხვა და წაგართმევს შენ ნახვებს ე.ი. ფულს.

რას გვასწავლის ეს მოკლე ისტორია? თურქული იარაღების ხარისხი შეიძლება იყოს ძალიან მაღალი, როგორც საუკეთესო ევროპული და ამერიკული მწარმოებლების შემთხვევაში, ის შეიძლება იყოს ასევე ძალიან დაბალი, გააჩნია მწარმოებელს. თურქები, როგორც აზიატები, დიდ ყურადღებას აქცევენ იარაღის იერსახეს, ამიტომ ვიზუალურად უნაკლო და გარეგნულად ხარისხიანი იარაღი შეიძლება იყოს ნაგავი ამ სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით.  აქვე დავაკონკრეტებ, მე ეხლა არ “ვასხავ” თურქულ იარაღებს ზოგადად, უბრალოდ ვხსნი იმ რეალობას რაც არის. საქართველოში მათ შორის იყიდება ბევრი გამომდგარი თურქული იარაღი, რომელიც ფასი-ხარისხის მაჩვენებლით საუკეთესოა. ეს ისტორია ასევე გვასწავლის, რომ იარაღის მიმომხილველი არხების უმეტესობა, უბრალოდ არის დაკავებული პროდუქტის ზედაპირული წარდგენით და არა სიღრმისეული შესწავლით. რატომ? იმიტომ რომ მათ აქვთ ფინანსური დაინტერესება, მათ ჭირდებათ სპონსორები, მნახველები და შემომწირველები, იმიტომ რომ იუთუბმა გამოურთო ასეთ არხებს მონეტიზაცია. უმეტესობა ასეთი არხების მფლობელებს აქვთ იარაღით ვაჭრობის ბიზნესიც, ანუ ისინი პრაქტიკულად წარადგენენ იმ პროდუქტს რომელსაც თავადვე ყიდიან, რაც პირდაპირი ინტერესთა კონფლიქტია, ისეთივე როგორც მეინსტრიმ გამომცემლობების შემთხვევაში. შენ თუ დაწერე ჟურნალში რამე, რაც არ მოეწობა მაგალითად “სპრინგფილდს” ის აღარ დაგიკვეთავს რეკლამას და თქვენ იცით, რომ დღეს იარაღის ჟურნალები არის რეკლამა, რომლის შორიც არის ჩატენილი სტატიები, თანაც იმის გამო რომ რეკლამა უფრო ხილვადი იყოს, სტატიები ჟურნალში იყოფა და ბოლო ნაწილები, ჩაყრილია ჟურნალის ბოლოს. არ ვიცი შეიძლება ასეთ მიდგომას რაიმე სხვა მიზეზები აქვს, მაგრამ ჩემი აზრით მიზეზი არის ის რომ რეკლამას აქვს პრიორიტეტი და მკითხველები უბრალოდ სტატიების ბოლომდე წაკითხვით თავს არ იტკიებენ, ასე რომ რატომ უნდა დახარჯო ადგილი ტექსტზე რომელსაც ისედაც არავინ არ კითხულობს? ჩემი მოკრძალებული აზრით რეკლამა, ანადგურებს ყველაფერს, ინტერნეტს, მასმედიას, ხელოვნებას. ასეთი მოცემულობით მასა განაპირობებს იმას რა ქნება სიცოცხლის უნარიანი და რა არა. თუ მასას მოწონს სანახაობა, კონტენტის შემქნელები შექმნიან სანახაობას და არა ხარისხიან შინააროსბრივ პროდუქციას. დღეს ამერიკაში, იარაღები და სროლა გახდა მასობრივი კულტურა და ამას მოაქვს როგორც კარგი ასევე ძალიან სახიფათო და ცუდი ტენდენციები.

ეხლა ჩვენთან მოცემულობა ოდნავ განსხვავდება, რისი მიზეზიც პირველ რიგში არის უფულობა, ანუ ჩვენთან იარაღის იმპორტიორები არ ხარჯავენ ფულს ასეთი ტიპის რეკლამაზე, მსხვილი იარაღის მწარმოებლებისთვის ქართული ბაზარი არის ნაკლებად პრიორიტეტული და თუ მეხსიერება არ მღალატობს არც ერთს ერთი თეთრიც პირდაპირ რეკლამაში არ ჩაუდია. ბაზარი მცირეა რის გამოც ჩვენ გაქვს პრაქტიკულად ერთი ხელის თითებზე ჩამოსათვლელი დამოუკიდებელი რესურსი, რომლებიც არსებობენ სუფთა ენთუზიაზმზე იმ ხალხის ვინც ამ პროექტებს ქმნიან, მეც მათ შორის ასეთი ვარ. ცხადია მათი კონტენტი ვერ იქნება ისეთი მდიდარი, მრავალფეროვანი, სანახაობრივი იმიტომ, რომ ამის საშუალება ჩვენ არ გვაქვს, ეს პროექტები ფინანსდება საკუთარი ჯიბიდან, თავისუფალი დროით და შემოსავლის მომტანი ეს საქმიანობა არ არის. ის ფაქტი რომ ეს ორი სამი რესურსი საერთოდ არსებობს და ხარისხსაც იჭერენ უკვე ჩემთვის ნამდვილი საოცრებაა. დანარჩენი რესურსები სამწუხაროდ უფრო პაროდია არის, ვიდრე სერიოზული პროექტი, მათ შორის იუთუბის ყველაზე “პოპულარული” ქართულენოვანი “იარაღების არხი”.  ბრჭყალებში იმიტომ ვწერ, რომ იარაღთან ამ არხს იმდენი აქვს საერთო რამდენიც მე მოლეკულურ ბიოლოგიასთან. არხის სახელწოდებას არ ვწერ, მაგრამ ყველანი მიხვდებით ვისზე მაქვს საუბარი. ამ არხის პოპულარობის ფენომენი, მეტყველებს იმაზე, რომ სამწუხაროდ ჩვენი აუდიოტორია არაპრეტენზიული და არამომთხოვნია და ის მოთხოვნა რომელსაც ის წარმოშობს შეიძლება დაკმაყოფილდეს აბსოლუტურად შემთხვევითი ადამიანით, რომელიც უბრალოდ შეძლებს საკმარისი სიჩქარით ატვირთოს “საჭიროდ” შეფუთული ვიდეოები იუთუბზე,  კომიკურად უხარისხო, არაზუსტი და მცდარი შინაარსით. ეს ფენომენი ჩემი აზრით უფრო დაწვრილებით შესწავლას საჭიროებს იმიტომ რომ მე მიჭირს ის ვახსნა მარტივად მაგრამ ამაზე სხვა დროს.

ყველაფერი ეს რაც დავწერე, გარკვეულ წილად გულის დასაწყვეტი იქნება ყველასთვის, ვინც ხარჯავს თავის დროს, ფულს და ენერგიას ხარისხიანი კონტენტის შექმნაზე, მაგრამ ეს არის რეალობა, რომელიც არსებობს “აქაც” და “იქაც”. ჯერ კიდევ თვით “იარაღების იესო” იენ მაკკალუმი არხიდან Forgotten Weapons სევდით აღნიშნავდა, რომ მათი არაჩვეულებრივად ინფორმატიული ვიდეოები გერმანულ იარაღებზე არ სარგებლობდნენ პატარა პროცენტით იმ პოპულარობის, რაც ერგო მათივე ტალახიანი კალაშნიკოვიდან სროლის ვიდეოს. Demolition Ranch-ი რომელიც აგებულია მთლიანად უშინააესო სანახაობრივ ეფექტზე ასჯერ უფრო პოპულარულია  ვიდრე C&Rsenal-ის ოტაისის ორ საათიანი არაჩვეულებრივი ვიდეო ლექციები.

და ბოლოს, ჩვენ ეხლა საქართველოში ვცხოვრიბთ ძალიან რთულ დროში, ეს პერიოდი შევა ისტორიაში, როგორც ყველაზე სამარცხვინო და უშინაარსო, უქმად დახარჯული პერიოდი ჩვენი უახლესი ისტორიის. სამოქალაქო საზოგადოება სუსტდება, სახელმწიფო ინსტიტუტები დეგრადირდნენ უკიდურეს დონემდე, ეკონომიკური მდგომარეობა უბრუნდება 90-ნი წლების მაჩვენებლებს, სიტუაცია სამოქალაქო იარაღის ბრუნვასთან ასევე მხოლოდ უარესდება და თუ რამე არ შეიცვალა ქვეყანაში, საბოლოო ჯამში იარაღის მფლობელების უფლებების შევიწროება და წართმევა გახდება შეუქცევადი პროცესი და დასრულდება ლოგიკურად, სამოქალაქო იარაღის აკრძალვით და მისი კონფისკაციით. მე არ ვიცი რა მომავალი ექნება shooterscental-ს და “იარაღს და თავისუფლებას”, ორივე ეს პროექტი დამოკიდებულია რამდენიმე ადამიანის ნებაზე და შესაძლებლობაზე ეს პროექტები ამუშავონ საკუთარი ხარჯებით. შეიძლება რაღაც მომენტში მე ვცადო გადავიყვანო ეს პროექტები დონაციებზე იმისთვის, რომ მოხდეს ორივე პროექტის განვითარება და გაიზარდოს ხარისხი და მასალების წარმოდგენის სიხშირეც. ამის შესახებ ცხადია პირველ რიგში ჩემგან გაიგებთ.

.38 კალიბრის რევოლვერი თუ .380 კალიბრის პისტოლეტი?

August 8th, 2021

ათწლეულების განმავლობაში .380 კალიბრის პისტოლეტები და .38 კალიბრის რევოლვერები იყო რჩეული იარაღი ყველასთვის ვისაც უნდოდა კომპაქტური და საიმედო თავდაცვითი იარაღი უფრო ადრე ეს იარაღები მსახურიბდნენ ჯარშიც და პოლიციაშიც სანამ მოხდა მათი ჩანაცვლება უფრო ძლიერი ხელის იარაღებით. სამხედრო ტიპის ანუ სრული ზომის პისტოლეტები და რევოლვერები ყოველთის გამოირჩეოდბნენ გამძლეობით, რესურსით, საიმედოობით, კარგი ერგონომიკით და სამხედრო სამსახურში მიღებული რეპუტაციით, მაგრამ მათი უმეტესობა უბრალოდ იყო ძალიან დიდი და მძიმე სამოქალაქო პირებისთვის, რომლებიც სულ უფრო მჭიდროდ სახლდებოდნენ ქალაქებში, ამიტომ ხანგრძლივი პერიოდის განმავლობაში, კომპაქტური, ფარული ტარებისთვის განკუთვნილ იარაღებში სწორედ ამ ორი ტიპის იარაღი, წარმოადგენდა საუკეთესო ბალანსს სიმძლავრისა და კომპაქტურობას შორის.

გარდა ზემოაღნიშნული თვისებებისა, ორივე ამ კლასის იარაღი ყოველთვის იყო ხელმისაწვდომი იარაღის და ვაზნების ფასის მხრივ, რამაც განაპირობა მათი ფართო გავრცელება, განსაკუთრებით დასავლეთის ქვეყნებში. საქართველოში ეს მოცემულობა მხოლოდ ნახევრად არის სიმართლე, იმიტომ რომ ეს იარაღები შედარებით იაფია, მაგრამ მათი ვაზნები პირიქით ძვირია და ფასით აღემატება იგივე 9×19-ს. ასეთი მოცემულობა არის, რაც მე ჩემი თავი მახსოვს. მაგრამ რა არის ამის მიზეზი მე სიმართლე გითხრათ არ ვიცი.

ეხლაც კი, როდესაც  შეგიძლია იყიდო ჯიბის პისტოლეტი .45ACP კალიბრში, ორივე ამ ტიპის იარაღი აშკარად არ აპირებს გაქრობას და ორივე ხელმისაწვდომია მრავალი მწარმოებლისგან. რატომ? იმიტომ რომ ხალხი აგრძელებს მათ შეძენას და მოთხოვნა მათზე არ წყდება. მართლაც საიმედოობის მხრივ ძნელად რამე შეედრება .38 კალიბრის კარგი ხარისხის კომპაქტურ რევოლვერს. ამასთანავე მე ყოველთვის ვაფასებდი “ძველი სკოლის” .380 კალიბრის მთლიანად ფოლადისგან დამზადებული პისტოლეტის შეუდარებელ კომფორტს სროლაში რის გამოც CZ83 ყოველთვის მაღალ ადგილს იკავებს ჩემ პირად ჩარტებში.

j-frame-explain-header

Smith&Wesson J-frame-ის ოჯახში შედის სხვადასხვა ტიპის და კალიბრის კომპაქტური  5 ვაზნიანი რევოლვერები და ისინი ალბათ ყველაზე გავრცელებული ამ ტიპის იარაღებია მსოფლიოში. 

ამ კლასის იარაღები საქართველოში დიდიხანია შემოდის და იყიდება. .380 კალიბრის შემთხვევაში, ყველაზე გავრცელებულია ალბათ გერმანული Walther PPK, ჩეხური CZ-83 და ასევე შედარებით ახალი ხილი ავსტრიული Glock 42-ია, თუმცა მათ გარდა კიდე ბევრი სხვა პისტოლეტია, რომელთა იმპორტირება ხდებოდა ალბათ უკანასკნელი 25 წლის განმავლობაში. რაც შეეხება .38 კალიბრს და კომპაქტურ რევოლვერებს, ესენია პირველ რიგში ბრაზილიური Taurus 85 და მისი მოდიფიკაციები, ჩეხური Alpha-proj-ის რევოლვერები, რომლებსაც საქართველოში იცნობენ “ხოლეკის” საერთო სახელით, ბოლო დროს გამოჩდნენ ასევე კლასიკური ამერიკული რევოლვერები კოლტისგან და სმიტ-ვესონისგან და სხვა იარაღები.

ეხლა რა აერთიანებს ორივე ამ იარაღს? პირველ რიგში კომპაქტური ზომები და სროლის კომფორტი. თუ თქვენ გინდათ მცირე ზომის იარაღი, რომლის სროლა შესაძლებელია მთელი დღის განმავლობაში ხოლო გასროლის ხმა და უკუცემა არ დააფრთხობს გამოუცდელ მსროლელს, მაშინ Cz83, Beretta 84 ან თუნდაც Glock 42 არის საუკეთესო არჩევანი. სწრაფი და ზუსტი სროლა ასეთი ირაღებიდან ძალიან ადვილია იმიტომ, რომ ეს პისტოლეტები ერგონომიულია და კარგად იგერიებენ .380-ის უკუცემის ენერგიას.  მოკლეცხვირიანი .38 კალიბრის რევოლვერი, მართალია მოდელს გააჩნია, შეიძლება ცოტათი ნაკლებად კომფორტული იყოს, მაგრამ ვერანაირად ვერ იტყვი რომ უკუცემა ან ხმა ასეთი რევოლვერებიდან არის ძნელად ასატანი ნებისმიერი აღნაგობის მსროლელისთვის. მარტივად გასაგები ფუნქციონირების პრინციპის გამო, ჩემი დაკვირვებით რევოლვერები ძალიან მოწონთ ქალებს, რომლებსაც მანამდე არანაირი გამოცდილება იარაღთან არ ქონიათ.

Fan-walther-ppk-770

გასული საუკუნის 30-ან წლებში გამოშვებული Walther PPK ათწლეულები იყო ოქროს სტანდარტი კომპაქტურ პისტოლეტებში, მაგრამ მას აქვს ერთი უსიამოვნო საიდუმლოება, ეს პისტოლეტი საუკეთესოა კალიბრში 7.65, .380 კალიბრის “პპკ” როგორც ამბობენ გამოირჩევა ხისტი არასასიამოვნო უკუცემით რაც განპირობებულია მოკლე და თხელი ტარით და ასევე მისი მცირე მასით, რომელიც შეადგენს 635 გრამს.

როგორც უკვე აღვნიშნე, “კურცზე” (ამ მეტსახელით იცნობენ ჩვენთან .380 ACP-ს) გათვლილი ყველაზე პოპულარული იარაღი იყო Walther PPK, პოპულარიზირებული უამრავ ლიტერატურულ ნაშრომში და კინოფილმში. შექმნილი 1929 წელს ამ პისტოლეტმა განაპირობა კომპაქტური პისტოლეტების იერსახე მომავალი რამდენიმე ათწლეულით. ისიც და მრავალი მისი ტყუპისცალი დღემდე გამოდის.  მიუხედავად ასეთი ლეგენდარული სტატუსისა, ბევრის აზრით მისი სამომხმარებლო თვისებები მის რეპუტაციას არ შეესაბამებოდა, ხისტი უკუცემა და არც ისე კარგი ერგონომიკა ამის ნომერ პირველი მიზეზები იყო, ამიტომ ითვლება რომ ამ პისტოლეტის 7.65 კალიბრის ვარინატში, უფრო კარგად არის დაბალანსებული საცეცხლე ძალა და სროლისუნარიანობა.  მას მერე ბევრი დრო გავიდა და  ვითარდებოდა ტექნოლოგიები, ხელმისაწვდომი ხდებოდა ახალი უფრო გამძლე მასალები და “კურცზე” გათვლილი პისტოლეტები ხდებოდნენ უფრო კომპაქტური, მსუბუქი და უფრო ერგონომიული. ყველაფერთან ერთად ასევე იზრდებოდა მათი საიმედოობაც. მიუხედავად ამისა, არც ისე დიდიხანია რაც ახალი თაობის .380 კალიბრის პისტოლეტებმა “ჩააჩოჩეს” “პპკ” და მისი უამრავი კლონი.

maxresdefault-4

Glock 42 არის თანამედროვე .380 კალიბრის პისტოლეტის  კარგი ნიმუში, მას გადმოყვა თავისი დიდი ძმების ყველა თვისება, როგორებიც არის სრულფასოვანი სამინზი მოწყობლობები, კოროზიული მდგრადობა, სიმარტივე, დიდი რესურსი, ხოლო გადაბმული საკეტის და პოლიმერის ჩარჩოს წყალობით ამ პისტოლეტში უკუცემა არ იგრძნობა, მოიუხედავად იმისა, რომ მისი წონა მხოლოდ 350 გრამია. 

თავის მხრივ რევოლვერებს მყიდველის თვალში ყოველთვის ქონდათ ორი დიდი უპირატესობა პისტოლეტებთან მიმართებაში, ეს არის, როგორც უკვე აღვნიშნე მარტივი იარაღის სახელმძღვანელო, რაც აადვილებდა მის სწრაფ ათვისებას, თუნდაც აბსოლუტურად გამოუცდელი მსროლელის მხრიდან და ასევე ყოველთვის ითვლებოდა, რომ რევოლვერი იყო უფრო საიმედო, ვინაიდან  ცეცხლის წარმოებისთვის გამოიყენებოდა მსროლელის ფიზიკური ძალა და არა დენთის აირების ენერგია. არსებობს კიდევ მესამე ფაქტორი, რომლზეც ნაკლებად საუბრობენ და ათითცნობიერებენ, მაგრამ ეს ფაქტორი კარგად ახსნა დერილ ბოლკემ, ავტორიტეტულმა ადამიანმა, როდესაც საქმე ეხება რევოლვერების პრაქტიკულ გამოყენებას. რევოლვერი უფრო საიმედოა რეალური დაპირისპირების დროს ნაკლებად გამოცდილი მსროლელის ხელში ვიდრე პისტოლეტი, რისი მიზეზიც არის რევოლვერის კონსტრუქცია. რევოლვერისთვის სულ ერთია რა ვაზნა იდება შიგნით,  მას არ გააჩნია მოძრავი საკეტი, რომელიც რამეს რომ წამოედოს დაირღვევა გადატენვის ციკლი და მოხდება დაბრკოლება, რევოლვერი გაისვრის მიუხედავად იმისა, როგორ გიჭირავს ის მაშინ როდესაც პისტოლეტმა შეიძლება გაჭედოს სუსტი ჭერის შემთხვევაში. ჩააჭირე მოწინააღმდეგეს პისტოლეტი და საკეტი ოდნავ გადაიწევა უკან და სასხლეტი გაითიშება, პისტოლეტი არ გაისვრის. ყველაფერი ეს ნიშნავს იმას, რომ ხელჩართული ჩხუბის ქაოსის პირობებში, რევოლვრი უფრო საიმედოა ვიდრე პისტოლეტი იმიტომ რომ ნაკლები მიზეზი არსებობს რაც გამოიწვევს შეფერხებას მის მუშაობაში. ეს ფაქტორი დერილ ბოლკე აზრით განაპირობებს იმას თუ რატომ მოკლეცხვირიანი რევოლვერები არ აპირებენ პენსიაზე გასვლას მიუხედავად იმისა, რომ მათი კონკურენტი პისტოლეტების გაბარიტები, კომპაქტურობა, ერგონომიკა და საიმედოობის ხარისხი მუდმივად იზრდება მაშინ როდესაც რევოლვერის კონსტრუქცია და მისი კალიბრი უცვლელია ამდენი წელი. რა თქმა უნდა, რევოლვერს აქვს თავისი მინუსები, მაგალითად ორმაგი მოქმედების რეჟმის გრძელ და შედარებით მძიმე სასხლეტში, რაც განპირობებულია იმით, რომ სასხლეტზე დაჭერა ასრულებს ორ ფუნქციას, ატრიალებს დოლურას და აყენებს სასხლეტს. გამომდინარე იქიდან, რომ თავდაცვითი სროლა რევოლვერიდან ყოველთვის იქნება განხორცილებული ორმაგ რეჟიმში, რევოლვერის მსროლელისთვის ასეთი სროლის დახვეწა არის ნომერ პირველი პრიორიტეტი, რაც უფრო რთულია ვიდრე სროლა პისტოლეტიდან სადაც სასხლეტის/დამრტყმელის შეყენება ხდება ავტომატურად.

ეხლა მოდით განვიხილოთ კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი საკითხი, ვაზნები რომლებსაც ეს იარაღები იყენებენ. ერთი შეხედვაც საკმარისია, რომ მიხვდე ეს ვაზნები რადიკლაურად განსხვავებულია და საერთო მათ შორის პრაქტიკულად არაფერი არ არის. მოიხედავად იმისა რომ .38 Special (ნომინალური კალიბრი 9.1მმ) ბევრად უფრო დიდია (მასრის სიგრძე 29.3მმ 17.3მმ-ის წინააღმდეგ .380 შემთხვევაში) წნევები .38-ში ბევრად უფრო დაბალია, 17000PSI ნაცვლად 21000 PSI-სა .380-ში. ამის მიზეზი გახლავთ ის, რომ .38 შექმნილი 1898 წელს, გათვლილი იყო შავ დენთზე, აქიდან საკმაოდ დიდი მასრის მოცულობა, შავი დენთის დიდი მუხტისთვის.  უკვამლო დენთი მცირე მოცულობის მიუხედავად წარმოქმნის ბევრად დიდ წნევას და მას იგივე წნევის მისაღებად ჭირდება ნაკლები მოცულობის მასრა. .38 იყენებს უფრო მძიმე ტყვიებს, რომელთა წონა ვარირებს ტიპიურად 130-დან 160 გრანამდე, .380. (ნომინალური კალიბრი 9მმ) იყენებს უფრო მსუბუქ ტყვიებს 90-100 გრანის ფარგლებში. საწყისი სიჩქარე .380 კალიბრის ტყვიების უფრო მეტია, იწყება დაახლოებით 315 მ/წ-დან. .38 საკმაოდ დაბალ სიჩქარიანია და მოკლეცხვირიანი რევოლვერის შემთხვევაში, ტყვიის საწყისი სიჩქარე მერყეობს სადღაც 240 მ/წ-ის ფარგლებში, გააჩნია მოკლეცხვირიან რევოლვერს და მუხტს. ანუ ჩვენ გვაქვს მძიმე და შედარებით ნელი 9მმ-ნი ტყვია .38 კალიბრის შემთხვევაში და შედარებით მსუბუქი და სწრაფი იგივე კალიბრის ტყვია .380 შემტხვევაში. ეს განაპირობებს რომ ენერგიით ეს ორი კალიბრი ერთმანეთთან საკმაოდ ახლოს დგანან. ეს იყო მშრალი ციფრები, რეალობაში ამ ორ კალიბრს შორის შეიძლება იყოს დიდი განსხვავება. ტექნოლოგიები და პროგრესი ადგილზე არ დგას, იხვეწება დენთები და იხვეწება ტყვიის კონსტრუქციები, ამიტომ მაღალი კლასის თავდაცვითი მუხტები არის ის რაც ქმნის განსხვავებას. მაგალითად Speer 130gr Gold Dot +P ნასროლს მოკლეცხვირიან რევოლვერიდან ექნება საწყისი სიჩქარე 270 მ/წ-ში და ენერგია 300 ჯოულამდე. ინტერნეტში და ვაზნის კოლოფებზე შეიძლება ნახოთ სხვა ციფრები .38-ზე, მაგრამ უნდა იცოდეთ, რომ ეს ციფრები მიღებულია საშუალო სიგრძის ლულების მქონე რევოლვერებიდან. ორ ინჩიანი მოკლეცხვირიანი რევოლვერის შემთხვევაში რეალური ციფრები  იქნება უფრო მოკრძალებული.

იგივე სიტუაცია გვაქვს .380 კალიბრის შემთხვევაში, მაღალი კლასის თავდაცვით მუხტებს ექნება უფრო უკეთესი სიჩქარე და ენერგია და რაც მთავარია ოპტიმალური/ექსპანსიური ტყვიის წყალობით სამიზნეში მოხვედრისას ეს ენერგია დაიხარჯება უფრო ეფექტურად. ორივე ამ კალიბრის შემთხვევაში გადამწყვეტია მუხტი, შესაბამისად მუხტების ხელმისაწვდომობა შეიძლება იყოს გადამწყვეტი რომელ იარაღს აირჩევთ. მიუხედვად არჩევნისა, აბსოლუტური აუცილებლობაა, რომ გამოიყნოთ საუკეთესო თავდაცვითი მუხტები იქნება ეს .380 თუ .38 კალიბრი.

maxresdefault-3

მარცხნივ .38, მარჯვნივ .380. ერთი შეიქმნა რევოლვერებისთვის, მეორე ჯონ ბრაუნინგის მიერ, პისტოლეტებისთვის. 

მუხტების არჩევისას გასათალისწინებელია, რომ რევოლვერი, კონსტრუქციიდან გამომდინარე გაისვრის ნებისმიერ ვაზნას, იმიტომ რომ გადატენვისას ვაზნები თავსდება ინდივიდუალურ სავაზნეებში და დოლურა ტრიალდება მსროლელის ფიზიკური ძალის გამოყენებით. პისტოლეტში, ავტომატიკის სქემა მუშაობს დენთის აირების ენერგიის გამოყენებით და გასროლისას ხდება კომპლექსური პროცესი, რა დროსაც საკეტმა უნდა აიღოს საკმარისი ინერცია რომ საიმედოდ მოახდინოს მასრის ექსტრაქცია და შემდგომ ამოიღოს ვაზნა მჭიდიდიან და მოათავსოს ის სავაზნეში. ეს ნიშნავს, რომ ყველა ამ პროცესში მონაწილე კომპონენტი უნდა იყოს სათანადო კონდიციაში, ვაზნა, მჭიდი და იარაღის სხვა ნაწილები.

გარდა ამისა ბრუნვაში არის ბევრი ძველი გამოშვების პისტოლეტები, რომლებიც პროექტირდებოდნენ მაშინ, როდესაც ჯერ კიდევ არ არსებობდნენ თავდაცვითი მუხტები ექსპანსიური ტყვიებით. 60 წლის “სმიტი” უპრობლემოდ გაისვრის ვაზნას ექსპანისური ტყვიით, იგივე პერიოდში გამოშვებული Walther PPK-ს შემთხვევაში ან მოხდება იგივე ან არა.

მნიშვნელოვანი ფაქტორია ტევადობა. ტიპიური (საქართველოში გავრცელებული) რევოლვერების ტევადობა არის 5-6 ვაზნა.  პისტოლეტის შემთხვევაში ეს შეიძლება იყოს 7-9 ვაზნა ერთ რიგიანი პისტოლეტის შემთხვევაში და 15 ვაზნამდე, ორ რიგიანი მჭიდის შემთხვევაში.

CZ-83-part-2-featured

მიუხედავად მთლიანად ფოლადის კონსტრუქციისა და ორ რიგიანი მჭიდისა CZ-83 ადვილად და კომფორტულად სატარებელი პისტოლეტია, რომელიც თან ძალიან კარგი სროლისუნარიანობით გამოირჩევა. ასეთი ძველი სკოლის პისტოლეტები გაბარიტებით და წონით ახლოს არიან კომპაქტურ 9×19 კალიბრის პისტოლეტებთან რაც ბევრისთვის შეიძლება ზედმეტიც იყოს. სურათის წყარო Lucky Gunner. 

ტიპიურ პისტოლეტს ქარხნიდან მოყვება ორი მჭიდი, რაც გადატენვის სიმარტივესთან ერთად ნიშნავს, რომ თქვენი პისტოლეტის ფაქტობრივი ტევადობა არის იმ ვაზნების რაოდენობა რაც ეტევა ორ მჭიდში, დამატებული ერთი ვაზნა სავაზნეში. დამატებითი მჭიდების შოვნა შესაძლებელია, მჭიდები კომპაქტურია და მათი ტარება ადვილი.

რევოლვერის შემთხვევაში ყველაფერი ოდნავ უფრო რთულადა არის. რევოლვერის ტევადობა იქნება ის ვაზნების რაოდენობა რაც ეტევა დოლურაში. დამატებითი ტყვიაწამალის ტარების ბევრი მეთოდია მაგრამ არც ერთი ეს მეთოდი არ უზრუნველყოფს პისტოლეტის გადატენვის სიმარტივეს და ესეიგი სისწრაფეს. მათი არჩევა, შეძენა და ათვისება დამატებით დროს და ფულს ითხოვს. მართალია იარაღის თავდაცვითი გამოყენების შემთხვევაში, როგორც წესი სულ რამდენიმე გასროლა ხდება, მაგრამ მაინც ეეს არის ფაქტორი, რომელიც უნდა მიიღოთ მხედველობაში.

მოდით ასევე განვიხილოთ მასა და გაბარიტები. რევოლვერები გამოდის ორი ტიპის, ფოლადის და ალუმინის ჩარჩოთი. მოდელები სადაც პალსტმასები ფართო გამოიყენება სულ რამდენიმეა. ტიპიური მოკლეცხვირიანი რევოლვერის წონა შეადგენს სადღაც 600-700 გრამს ფოლადის ჩარჩოთი და სადღაც 450 გრამს მსუბუქი შენადნობისგან დამზადებული ჩარჩოს შემთხვევაში. .380 კალიბრის პისტოლეტების მასა და გაბარიტები საკმაოდ განსხვავებულია. ჩარჩოს მასალა შეიძლება იყოს მსუბუქი შენადნობი, ფოლადი და პოლიმერი. წონები ვარირებს მნიშვნელოვნად, Glock 42 პოლიმერის ჩარჩოთი და ერთ რიგიანი მჭიდით იწონის 350 გრამს მხოლოდ, ჩემს მიერ უკვე ნახსენები CZ83 ორ რიგიანი მჭიდით და ფოლადის ჩარჩოთი იწონის უკვე 800 გრამს. პისტოლეტი თავისი კონსტრუქციიდან გამომდინარე ყოველთვის არის ბრტყელი ხოლო მის სისქეს მეტ წილად განაპირობებს მჭიდი (ორ რიგიანი უფრო სქელია). რევოლვერს აქვს მრგვალი დოლურა, მაგრამ დანარჩენი მისი ნაწილები ასევე საკმაოდ ბრტყელია. 5 ვაზნიანი “სმიტები” და “რუგერები” თხელი ცილინდრის გამო ძალიან კომფორტულები არიან სატარებლად, მართალია მინუს ერთი ვაზნის ფასად.

Screenshot 2021-08-08 at 16.49.39

ამ სურათიდან კარგად ჩანს რომ სხვაობა .380 კალიბრის Glock 42-ს და .38 კალიბრის Smith&Wessoon 640-ის შორის თითქმის არ არის.

დამატები ფაქტორები განხილვისთვის. 

პისტოლეტი/რევლვერი ფარული ტარებისთვის არის ძალიან ინდივიდუალური იარაღი ამიტომ მისი საკუთარ თავზე მორგების შესაძლებლობა არის მნიშვნელოვანი. პისტოლეტები ამ მხრივ ტრადიციულად გამოირჩევიან მეტი მოქნილობით, drop in ნაწილების ხელმისაწვდომობა ნიშნავს, რომ შესაძლებელია სასხლეტი, სამიზნი მოწყობილობების ადვილი შეცვლა. რევოლვერებზე დამრტყმელ-სასხლეტი მექანიზმის შეცვლა როგორც წესი არ ხდება. ხდება მისი ტუნინგი და ამისთვის საჭიროა შესაბამისი კვალიფიკაციის ოსტატი. როგორც ზედა სურათიდან ჩანს, რევოლვერები ტრადიციულად აღჭურვილია მარიტივი და არარეგულირებადი სამიზნი მოწყობილობებით, მაშინ როდესაც პისტოლეტზე (თანამედროვე) ისინი სრულფასოვანია და ადვილად იცვლება/რეგულირდება. რევოლვერში ტრადიციულად ყველაზე ხშირად ტუნინგს დაქვემდებარებული ნაწილი ყოველთვის იყო მისი სახელური. პისტოლეტებში პოლიმერის ჩარჩოთი უკვე დიდიხანია მოდაშია ცვლადი პანელები, რომლებიც იძლევიან საშუალებას მისი მორგების კონკრეტული მსროლელის ხელზე, მაგრამ .380 კალიბრის პოლიმერის პისტოლეტებში ეს ოფცია არ გვხვდება.

კონსტრუქციულად პისტოლეტები უფრო მარტივი და გასაგებია. პრობლემების მიზეზის დადგენა ადვილია. რაიმე დეტალის მწყობრიდან გამოსვლის შემთხვევაში, პისტოლეტში საკმარისა ეს დეტალი მოხსნა და შეცვალო ახალით. პრინციპში პისტოლეტის 99% შესაძლო პრობლმების გვარდება პრობლემური დეტალის მოხსნით და ახალი დეტალის დაყენებით.  რევოლვერში, თუნდაც ახალი გამოშვების პრობლემის დიაგნოსტიკაც და მისი აღმოფხვრაც დიდი ალბათობით შესაძლებელი იქნება მხოლოდ კვალიფიციური ოსტატის დახმარებით. რამდენადაც მე ვიცი, ოსტატი რომელიც სპეციალიზირდება რევოლვერებზე ჩვენ საქართელოში არ გვყავს.

მომსახურების თვალსაზრისით რაიმე რადიკალური განსხვავება არ არის, თუმცა რევოლვერებს ჭირდებათ პერიოდული ხრახნების გადაჭერა. პისტოლეტებიც ითხოვენ ყურადღებას, განსაკუთრებით ექსტრაქტორი, დამრტყმელი და მჭიდები.

რა თქმა უნდა არსებობს კიდე ბეევრი სხვა ფაქტორი: ფასები, კონკრეტული მოდელების ხელმისაწვდომობა, პრეფერნციები გამოყენებული მასალების და დაფარვების თვალსაზრისით მაგრამ აუცილებლად განსახილველი ფაქტორები მგონი მე ჩამოგითვალეთ, ხოლო საბოლოო არჩევანი თქვენზეა.

Remington 700PCR – ბიუჯეტური ზუსტი შაშხანა შასის სისტემით

July 14th, 2021

210279557_514877066600476_1835517536911053845_n

და აი როგორც იქნა მოივიდა დრო, როგორც იქნა და მე დავიწყე წერა ლეგენდარულ ამერიკულ შაშხანაზე, Remington 700-ზე. სიმართლე, რომ გითხრათ, მე შემეძლო ამ შაშხანის მიმოხილვის დაწერა ჯერ კიდევ სადღაც 10 წლის წინ, როდესაც შევედი იარაღების მაღაზიაში იმისთვის რომ მეყიდა Remington 700, მაგრამ შაშხანის ხელში აღებისას ეგრევე გადავიფიქრე მისი შეძენა. რატომ? იმიტომ რომ იარაღი უბრალოდ არ მომეწონა. იმიტომ არა, რომ ის ცუდი იყო, უბრალოდ აქამდე მეტ წილად ვიყავი დაკავებული ძველი შაშხანებიდან სროლით, ხოლო ჩემი ფავოროტი იყო ძველი საბრძოლო შაშხანების მეფე, მისი უდუდებულესობა მაუზერი 98. თავისმხრივ Remington 700, იყო კარდინალურად განსხვავებული ყველაფრისგან რაც მე აქამდე მინახავს, მარტივი, პრიმიტიული თუ გნებავთ, თანაც ეს იყო მოდელი SPS (Special Purpose Synthetic), რაც ნიშნავს რომ შაშხანა “იჯდა’ იაფფასიან პლასტმასის კონდახში, რომელთან შედარებით მოსინის შაშხანის კონდახიც კი გამოიყურებოდა უფრო უკეთესად. სხვთაშორის იგივე შეგრძნება მქონდა თავის დროზე, როდესაც 20 წლის წინ ვიყიდე პირველი “გლოკი”. ეს არის თქვენი სახელგანთქმული “რემინგტონ 700″ (“გლოკი”)??? ასეთი რეაქცია განპირობებული იყო იმით, რომ როგორც გლოკმა, რემინგტონმა თავისი მოდელი 700-ით შეცვალა თანამედროვე შაშხანის იერსახი. წარსულს ჩაბარდა რთული გეომეტრიის რესივერები, მასიური ექსტრაქტორები, რთული საკეტები, ყველაფერი რაზეც აქამდე მე პირადად ასე მიჩვეული ვიყავი და ნორმალური მეგონა. სანაცვლოდ ჩვენ მივიღეთ უფრო მარტივი, უტილიტარული იარაღი შესანიშნავი საბრძოლო და საექსპლუატაციო თვისებებით, მართალია ზოგადი ესთეტიკის ხარჯზე.

შექმნილი 60-ნი წლების დასაწყისში მაიკ ვოკერის მიერ, Remington 700 იყო ტექნოლოგიური და ინოვაციური იარაღი. მრავალი კონსტრუქტორული გადაწყვეტილების წყალობით, მსროლელებმა მიიღეს იაფი, მასიური წარმოების,  საიმედო შაშხანა უდიდესი სიზუსტის პოტენციალით, რაც გასაკვირი არ არის იმიტომ, რომ მაიკ ვოკერი ასევე იყო ბენჩრესტის (ზუსტი სროლის ერთ-ერთი დისციპლინის) პიონერი. ცხადია რომ მისი შექმნილი შაშხანა იქნებოდა ზუსტი, სხვანაირად უბრალოდ ვერ იქნებოდა. ახალ შაშხანას ქონდა დამრტყმელ-სასხლეტი მქანიზმი, რომელიც მილიონი წლით უსწრებდა ანალოგიურ მექანიზმებს, რომლებიც გამოიყენებოდა შაშხანებში მანამდე. კონსტრუქცია შაშხანის იყო უმარტივესი მაგრამ გამძლე და საიმედო. რესივერი იყო  ცილინდრული ფორმის, რაც აადვილებდა მის დამზადებას, უკუცემის ბჯენი იყო უბრალო მეტალის ფორფიტა “ჩაპრესილი” ლულასა და რესივერს შორის რაც ასევე ამარტივებდა შაშხანის დამზადებას. საკეტი თავი იყო “ჭიქის” ფორმის რომელშიც “ჯდებოდა” ვაზნა. მიწოდება იყო არაკონტროლირებადი, ანუ ვაზნა ექცეოდა ექსტრაქტორის ქვეშ მხოლოდ საკეტის ბოლომდე დახურვისას. ეჟექტორის როლს ასრულებდა ზამბარიანი “პლუნჟერი” განთავსებული საკეტის თავში.  ეს საკეტის ფორმასთან ერთად უზრუნველყოფდა ვაზნის  ერთგვაროვან პოზიციონირებას სავაზნეში. კონსტრუქციის გათვალისწინებით, რემინგტონმა შეუიმუშავა ახალი სარეკლამო სლოგანი, ფოლადის სამი წრე, იმიტომ რომ ვაზნა იყო მოთავსებული სამი “ფენა” ფოლადის ქვეშ, პირველი იყო სავაზნის კედლები, შემდეგ საკეტის თავი, რომლის შიგნითაც თავსდება ვაზნა და ბოლოს თავად შაშხანის რესივერი. ყველაფერი ამის წყალობით, Remington 700 გახდა ერთ-ერთი ყველაზე პოპულარული შაშზანა ჯერ ამერიკაში და შემდეგ უკვე დანარჩენ მსოფლიოში. უამრავი ქვეყნის ჯარმა, პოლიციურ სამსახურმა და სამოქალაქო მსროლელებმა სათანადოდ შეაფასეს ახალი შაშხანა. ცოტახანში Remington 700-ის ირგვლივ შეიქმნა მთელი ინდუსტრია, რომელიც დაკავებული იყო ამ შაშხანის დეტალების წარმოებით. შესაძლებელი იყო აგეწყო Remington 700, რომელშიც არ იქნებოდა არც ერთი დეტალი გამოშვებული რემინგტონის ქარხანაში. ყველაფერი ეს ხელს უწყობდა ამ შაშხანის პოპულარობას, მაშინაც კი როდესაც უკვე მოგვიანებით გამოჩნდა უფრო უკეთესი კონსტრუქციის შაშხანები. რა თქმა უნდა ადრე თუ გვიან გამოჩნდებოდა უკეთეესი შაშხანები, თავად დაფიქრდით, Remington 700 არის იარაღი სამოციანი წლებიდან, უფრო მეტიც, მისი წინადმორბედი, რომელზეც მოდელი 700 არის დაფუძნებული, მოდელი 721 გამოდიოდა 1948 წლიდან. ცხადია რომ ამდენი წლის მერე სხვა მწარმოებლები ერთ ადგილზე არ იდგნენ. გარდა ამისა ბოლო წლებში მას მერე რაც კომპანია “რემინგტონი” გახდა Freedom Group-ის ნაწილი, ამ კომპანიის პროდუქციის ხარისხი დაეცა, რამაც მისცა საშუალება სხვა კომპანიებს “დაეთრიათ” ბაზრის წილი, რომელიც აქამდე მოდელ 700-ს ეკუთვნოდა. დღეს ჩემი აზრით Tikka T3 არის ახალი Remington 700, ფასის, ხარისხის და კასტომიზაციის საუკეთესო კომბინაციით.

რემინგტონ 700-ის შეიარაღებაში მიღებაში, როლი ითამაშა სახელგანთქმულმა სნაიპერმა კარლოს ხესკოკმა და ასევე ვინჩესტერის უარმა/უუნარობამ დაეკმაყოფილებინა საზღვაო ფეხოსანთა კორპუსის მოთხოვნები. 1966 წელს კორპუსმა შეიარაღებაში მიიღოო მოდელი 700-ის მოდიფიკაცია განკუთვნილი ზუსტი სროლისთვის  .308win კალიბრში, ახალი სახელით M40. 

რა თქმა უნდა, როგორც ბლოგერი და კონტენტის შემქნელი, მე ვცდილობ ვიყიდო და დავწერო იარაღზე, რომელიც ჩემ მიზნობრივ აუდიტორიას დააინტერესებს, ამიტომ რამდენიმე კვირა ვუტრიალებდი “ტიკებს” მაგრამ ამ პროცესში მეორადი იარაღების ბაზარზე წავაწყდი შეთავაზებას   “რემინგტონ” 700-ზე,, რომელზეც ამჯერადუარი ვერ ვთქვი. შაშხანა, რომელიც მე ვიყიდე ამჯერად არ იყო უბრალო SPS, არამედ ეს იყო მოდელი PCR (Precision Chassis Rifle). ეს მოდელი იყო “რემინგტონის” მცდელობა შედარებით ახალ სეგნმენტში შეღწევის, შასიზე აწყობილი ქარხნული წარმოების შაშხანების სეგმენტში. შასი ბევრ უპირატესობას სთავაზობს, არ არის საჭირო შრომატევადი ბედინგის პროცედურა, ვინაიდან შასი მეტალის არის. შესაძლებელია მოდულურობის მიღწევა, როდესაც შასიზე რაიმე სტანდარტული სამაგრების (m-lok, picatiny, keymod და ა.შ.) გამოყენებით შესაძლებელია სხვადასხვა აქსესუარების/მოწყობილობების დაყენება ან უკვე ბაზარზე არსებული ფურნიტურის მარტივი დაყენება, ოსტატის და რთული ინსტრუმენტების გარეშე. მაგალითად PCR-ის პირველი თაობის შასი თავსებადია keymod-თან, ასევე მასზე შესაძლებელია AR-15-ზე გათვლილი კონდახის და სახელურის დაყენება. სანამ “რემინგტონი” დაიხურებოდა, მან მოასწრო მეორე თაობის Enhanced (გაუმჯობესბებული) PCR-ის გამოშვება, მაგრამ ისე აღმოჩნდა, რომ მე მერგო ამ მოდელის პირველი ვარიანტი.

Rem-700-PCR-2 Remington-700-PCR-Enhanced-1

Remington 700 PCR, პირველი (ზევით) და გაუმჯობესებული მოდელები. გაუმჯობესებულ მოდელში გამოყენებულია განსხვავეებული კონდახი, შეცვლილია ტარის კუთხე, ლულის გარსაცმი შესრულებულია M-lok-ის სამაგრებით, ასევე სხვა განსხვავებებიც არის მაგრამ ლულა, რესივერი საკეტი ერთი და იგივეა. 

მაშ რა მერგო მე? Remington 700 PCR უკვდავ .308win კალიბრში, სახელგანთქმული 5R ტიპის (5 ხრახნიანი) სქელი და მძიმე ლულით, რომელიც სტანდარტულად ყენდება ამ მოდელზე. კონდახი არის Magpul PRS, მძიმე მაგრამ საიმედო დეტალი, ყველა საჭირო რეგულირებით, რაც მსროლელს შეიძლება დაჭირდეს, დაყენებული ალუმინის შასიზე. სახელურიც იგივე კომპანიის არის რაც იდეაში არ არის ცუდი პრაქტიკა, აიღე გამოცდილი და მომხმარებლისთვის ნაცნობი პროდუქტი და დააყენე ის შენ იარაღზე. შეუძლებელია აქ დაუშვა შეცდომა. მჭიდი ასევე Magpul-ის წარმოების არის. 5 ვაზნიანი AICS სტანდარტის, ერთ რიგიანი, ერთ რიგიანი მიწოდებით, რაც მე პირადად მომწონს, იმიტომ რომ ყოველი მომდევნო ვაზნა ერთნაირად, ერთი “გეომეტრიით” თავსდება სავაზნეში, თუმცა რემინგტონის საკეტის ფორმის გათვალისწინებით ეს ალბათ ნაკლებად მნიშვნელოვანი ფაქტორია. ლულა ნაწილობრივ იმალება ალუმინის, ცილინდრის ფორმის გარსაცმში, რომელიც ორი ხრხნით მაგრდება ალუმინის შასიზე. იარაღის სრული სიგრძე კომპენსატორით არის 116სმ.

საქართველოში Remington 700 ასოცირებულია .308 კალიბრთან, მაგრამ სახელგანთქმული და პოპულარული ეს მოდელი გახდა რემინგტონის ახალი და იმ დროის პირობებში “ცხელი”,  7mm Remington Magnum-ის კალიბრის წყალობით, რომელიც გახდა ერთ-ერთი იმ მცირე “მეტრიკული” კალიბრებიდან, რომელიც ამერიკელებმა შეიყვარეს. 

ისე კი უნდა ვთქვა, რომ ასეთ მეორად იარაღს, რომ ყიდულობ, გიჩნდება ბუნებრივი კითხვა, რატომ ყიდის პატრონი ამ შაშხანას? იქნებ იმის გამო რომ სიზუსტე არ აქვს კარგი? თუმცა ალუმინის დიდი ზომის კომპენსატორი და ჩინური ბიპოდის სამაგრი (თავად ბიპოდი სადღაც ჩემამდე გზაში დაიკარგა) მაინც მაფიქრებდა, რომ წინა პატრონი კარგად არ ეცადა მაქსიმალური სიზუსტე მიეღო. მე არ ვარ ალუმინის კომპენსატორების, მითუმეტს სტანდარტული ხრახნიანი მოდელების დიდი ფანატი, იმიტომ რომ დიდი ალბათობა არსებობს, რომ თუ მასალა მთლად ხარისხიანი არ არის ერთხელაც გასროლისას ეს მოწყობილობა ლულას მოწყდება. პატარა ხრიკი, თუ ალუმინის აქსესუარი შეღებილია შავი საღებავით და არა ანოდრიებულია, არ გააჩნია დამღები, ის დიდი ალბათობით დამზადებულია არასრულწლოვანი მოხელის მიერ რომელიღაც ჩინურ პროვინციაში, ამიტომ კომპენსატორი, ჩინურ პიკატინის სამგრთან და ბიპოდის ადაპტორთან ერთად წავიდა ეგრევე სანაგვეში. ზუსტ შაშხანაზე ასეთი ნივთების ადგილი უბრალოდ არ არის. 

ოპტიკა შაშხანას არ მოყვა ამიტომ მე მოვხსენი ჩემი Savage A17-ს და გადავაყენე “რემინგტონზე” Primary Arms-ის 4-16 გადიდების მქონე სკოპი, მილ-დოტ ტიპის ბადით. იმ მომენტში სხვა რინგების არქონის გამო, პირველ ეტაპზე დავკმაყოფილდი ჩინური UTG-ით. ისე უნდა ითქვას, რომ ოპტიკის დაყენებისას ამ რინგებს პრაქტიკულად არ დაჭირდა მორგება. კიდევ ერთი რჩევა. აუცილებლად, ოპტიკის დაყენებამდე დარწმუნდით, რომ სამაგრი რესივერზე არის სათანადოდ დამაგრებული, ხრახნები ბოლომდე გადაჭერილია და არც locktite-ის გამოყენება არ იქნება ურიგო.

შესაბამის ადაპტორზე დაყენდა საშუალო სიგრძის “ხარისის” ბიპოდი. რატომ საშუალო? იმიტომ რომ მე ვისვრი საველე პირობებში და არა მაგიდიდან, ხოლო სიმაღლე საჭიროა რომ შევძლო სროლა შედარებით მაღალი ბალახიდან ან უსწორმასწორო რელიეფის პირობებში. უკვე შემდგომ შაშხანაზე დაუენდა “ხარისის” ბიპოდი ინტეგრირებული “საქანელათი”. “ხარისის” ბიპოდები კარგი მოწყობილობაა თავის ფასში და ამიტომ ძალიან პოპულარულია.

დავალება ნომერი ერთი გახლდათ იარაღის გასწორება. ამისთვის ვათავსებ შაშხანას ბიპოდზე და ქვიშის ბალიშზე, ლულიდან ვუმიზნებ სამიზნეს 100 მტრიდან. იარაღის წონა იმხელაა, რომ დამატებითი ფიქსაცია საჭირო არ არის და ადვილად (დოლურების ტრიალით) ვრწმუნდები რომ ბადე და ლულა იყურებიან დაახლოებით ერთ წერტილში. ამით ცივი გასწორება დასრულებულია.

პირველი გასროლა ხვდება მარცხნივ და მაღლა. წლების განმავლობაში სროლამ ას მეტრზე მასწავლა შესწორების შეტანა 1/4MOA სკოპში ყოველგვარი კალკულაციების გარეშე. თავდაპირველად შემაქვს მხოლოდ ჰორიზონტალური შესწორება, შემდეგ ვისვრი, ვრწმუნდები რომ ინტუიციამ არ მიღალატა, შემაქვს ვერტიკალური შესწორება და მესამე გასროლა ხვდება პირდაპირ ათიანის ათიანში. როგორც ჩანს ბიუჯეტური ოპტიკის შესწორების მექანიზმი მუშაობს  იდეალურად. ვაგრძელებთ სროლას სხვადასხვა მუხტებით და პირველივე დღეს იარაღმა გვაჩვენა გარკვეული პოტენციალი. საუკეთესო გამოდგა მუხტები 175 და 170 გრანიანი ტყვიებით. საშუალო სიზუსტე 0.75 MOA. რამდენიმე გასროლა, რომ მიხვდე ბადის რა ელეემნტით უნდა დაუმიზნო კონკრეტულ დისტანციაზე და ტყვიეები უკვე ხვდება გონგს 500 მეტრზე.  აი ასე, იარაღი რომლის ფასი აშშ-ში 1100 დოლარია, ოპტიკა ღირს 200 დოოლარად, 30 ლარიანი ჩინური რინგებით და ეგრევე ისვრი ნახევარ კილომეტრზე.

2-Crosstac-Review-Rear-Bag

ზუსტ სროლას აქვს ბევრი ნიუანსი და ყველაფეერი ისე მარტივად არ არის, როგორც თავიდან ჩანს, მაგრამ ზუსტი/სტაბილური სროლის მთავარი საიდუმლოება არის…. ქვიშის ბალიში. დამიზნება და სტაბილურობის მიღწება ხდება სწორედ ასეთი ბალიშით. ის არის მსროლელის საუკეთესო დამხმარე. სურათი: TFB 

ერთადერთი, რამაც იმ კარგ დღეს დაგვწყვიტა გული ორივე მსროლელს, იყო რემინგტონი ახალი X-mark ტიპის დამრტყმელ-სასხლწტი მექანიზმი. ვინც არ იცით, Remington 700-ის ორიგინალური დამრტყმელ სასხლეტი მექანიზმი, იყო სკანდალის ცენტრში, იმიტომ რომ დაფიქსირდა გარკვეული რაოდენობა შემთხვევების როდესაც Remington 700 ისროდა მცველიდან მოხსნის შემდეგ. ამ პრობლმის არსის ახსნა ცდება ამ სტატიის თეემას, მაგრამ, საბოლოო ჯამში ამის მიზეზი იყო სასხლსტის არასწორი რეგულირება და შეცდომები დაშვებული რემინგტონის მხარეს, რის გამოც სქელი საფოხი ხვდებოდა დამრტყმელ-სასხლტი მექანიზმის შიგნით და ქმნიდა პრობლემებს. არც ახალი X-mark-ი მაინცდამაინც არ სარგებლობდა უზომო პოპულარობით მსროლელებს შორის. ჩემი აზრით, მწარმოებლებს იმდენად ეშინიათ სარჩელების, რომ აყენებენ იარაღზე მძიმე სასხლეტებს. ამის გამო ხარობს და ვითარდება “აფტერმარკეტ” სასხლეტების ინდუსტრია. ჩვენი X-mark-იც არ იყო გამონაკლისი. წონა 2 კგ! რეგულირების ხრახნი განთავსებულია ისე, რომ სასხლეტზე დაჭერისას ის გერჭობა თითში.  ამიტომ, სასხლეტი შეიცვალა Timney-ს წარმოების Calvin Elite-ით, ერთ საფეხურიანი მოდულით. ახალი სასხლეტი დაყენდა 500 გრამზე. ცხადია ადეკვატურად შემოწმდა კონტაქტი დამშვებთან, ვიბრაცია, დარტყმა, საკეტის მაქსიმალური ძალით დახურვა, მცველის მუშაობის საიმედოობა და ა.შ. ეს ყველაფერი იმისთვის, რომ დავრწმუნდეთ რომ გასროლა არ მოხდება, არც ერთ შემთხვევაში გარდა იმ შემთხვევისა, როდესაც მსროლელი დააჭერს სასხლეტს. UTG რინგები ასევე შეიცვალა Vortex-ის წარმოების რინგებით, რომლის ფასად მოგივიდოდა UTG-ის ორი ოპტიკა. მაგრამ ეს არის რეალობა, ფულს იხდი საიმედოობაში და სტაბილურობაში, რომ იყო დარწმუნებული რომ პრობლემა არის შენში და არა იარაღში ან რომელიმე მის ცალკეულ კომპონენტში.

eng_pl_Magpul-PRS-R-GEN3-Precision-Adjustable-Stock-Black-MAG672-BLK-22581_3

Magpul PRS Gen3 არის მძიმე და გაბარიტული კონდახი, მაგრამ მას აქვს დიდი პლიუსი, რეგულირებების შეტანა არის მარტივი, სიგრძე, სალოყის სიმაღლე, ასევე საზურგის განლაგების შეცვლა (ამჯერად დაგჭირდებათ ალენის ქანჩი). გაუმჯობესებულ მოდელში უკვე სხვა კონდახია გამოყენებული. 

სამწუხაროდ მეორე გასვლისას სროლის პირობები არ იყო ისეთი იდეალური, როგორც პირველი დღეს. ზურგის ქარი, სიცხე, ძლიერი მირაჟი. კარგი ჯგუფების მიღება იყო რთული, მაგრამ სიზუსტე ჩამოვიდა 0.50 MOA-მდე. 300 მეტრზე 0.78MOA. კვლავ საუკეთესო მუხტები იყო Lapua 170gr, BlackHills Match 175gr, Federal 175 gr Gold Medal Match. შედარებით იაფფასიანი Federal-ის 150 გრანიანი მუხტი FMJ ტყვიით, იძლეოდა ადეკვატურ სიზუსტეს, 1MOA-ზე ოდნავ მეტი რაც ალბათ საკმარისია გონგებზე სასროლად.

211576731_826203311370563_7890809731342007046_n

ასე ისვრის entry level შასიზე აწყობილი “რემინგტონ 700″.

211531957_864554650822044_6522524170675566380_n

ჯგუფები ყველაზე იაფი ამერიკული წარმოების ვაზნებით (Federal 150gr FMJ) საშუალოდ მერყეობდა 30-35 მმ ფარგლებში რაც ადეკვატურია საშუალო მანძილებზე გონგზე სასროლად. ქვედა 20მმ-ნი ჯგუფი მიღებულია 168 გრანიანი SMK-ს ტყვიით.

211897910_4381672178510913_7266310945176371638_n (1)

212387088_656510211950858_3769738353889290102_n

მუხტები 170-175 გრანიანი ტყვიით სტაბილურად საუკეთესო შედეგს იძლეოდნენ

ზედმეტია იმის თქმა, რომ იარაღი მუშაობდა უნაკლოდ, მიწოდება, ექსტრაქცია იყო წესრიგში. Magpul-ის PRS (Precision Rifle Stock) მართალია არის მძიმე და არ იკეცება მაგრამ სამაგიეროდ ბეევრი რეგულირება აქვს და კონდახის სიგრძის და სალოყის სიმაღლე რეგულირდება გორგოლაჭების ტრიალით, არ არის საჭირო რამის დაშვება, გახსნა ან ინსტრუმენტის გამოყენება. შაშხანამ დატოვა უკიდურესად კარგი შთაბეჭდილება, განსაკუთრებით იმის ფონზე, რომ ყველა მისი ანალოგი საქართველოში მასზე თითქმის ორჯერ მეტი ღირს.

181372155_5390278817711598_6412476827236441077_n

ასე გამოიყურება შაშხანა ეხლა. რესივერის კამუფლირება ჩემი შესრულებულია. DPMS-ის ლულის მუხრუჭი ადეკვატურად მუშაობს. ოპტიკა ადეკვატურად მუშაობს და მოხსნა დაყენებისას ზერო არ დაიკარგა ამიტომ ამ ეტაპზე მიჭირს მეტი ფულის გადახდა ახალ ოპტიკურ ხელსაწყოში. იარაღის წონა ასეთ კონფიგურაციაში არის 6.3kg

ცალკე ხსენებას იმსახურებს ლულა რომელსაც “რემინგტონში” ეძახიან 5R-ს. ლულების დამზადება 5 ხრახნით, ყოველ შემთხვევაში ჩრდილო ამერიკაში ეკუთვნის ბუთს ობერმაიერს, ოსტატს, რომელიც ამზადებდა ლულებს შეკვეთით. მან ეს პირველად განახორციელა 70-ან წლებში. იდეა მდგომარეობა იმაში, რომ ხრახნები არ იყო ერთმანეთის მიმართ პირისპის განლაგებული ეს ერთი, მეორე, ხრახნების კედლის კუთხე იყო დახრილი და არა 90 გრადუსიანი, რაც უზრუნველყოფს ტყვიის ნაკლებ დეფორმაციას და უკეთეს ობტურაციას. სიმართლე გითხრათ, ლულის ხრახნების იმდენი დიზაინი არსებობს, რომ საკმაოდ ძნელია გაარკვიო სად მთავრდება რაიმე რელაური უკუგება და იწყება მარკეტინგი. 70-ნი წლების შემდეგ, ლულების დამზადების ტექნოლოგიაც წინ წავიდა და არის ეხლა ასეთი კონფიგურაციის ლულა რაიმე რეალური სარგებლის მომტანი ალბათ არავინ დაზუსტებით არ იცის, მაგრამ 5R, როგორც მინიმუმ საქმეს არ გააფუჭებს ეს ერთი და მეორე, ამ დიზაინის ულკან საინტერესო ისტორიაა, რომელიც შეგიძლიათ მოუყვეთ თქვენ მეგობრებს.

ასო R, 5R დასახელებაში არ ნიშნავს Riflings (ხრახნები), ჯონ კრიგერის (Krieger Barrels Inc.-ის დამფუძნებლის) სიტყვებიდან R ნიშნავს Russian-ს (რუსული) იმიტომ რომ იდეა ასეთი ლულის შექმნის მოუვიდა ობერმაიერს, როდესაც ის სახელმწიფოს დაკვეთით, მონაწილეობდა საბჭოთა ნაალაფარი ტყვიაწამლის ტესტირებებში. 

Remington 700-ის უმარტივესი კონსტრუქცია განაპირობებს მისი მოვლა/წმენდის უმარტივეს რეგლამენტს. დააჭირეთ სასხლეტის წინ დამალულ ღილაკს და გამოაძრეთ შაშხანას საკეტი. სულ ეს არის საჭირო რომ იარაღი გაწმინდოთ. აქ ყურადღებას იქცევს საკეტის უმარტივესი კონსტრუქცია, ასევე პატარა ზომის ექსტრაქტორი, რომელიც ტოვებს შთაბეჭდილებას ადვილად ცვეთადი დეტალის, მაგრამ სინამდვილეში ეგ დეტალი თითქმის არასდროს არ ქმნის პრობლემას. ლულაში  ხრახნების დახრილი კედლები კიდე უფრო ამარტივებენ ლულის წმენდას. მეტი არაფერი განსაკუთრებული ამ იარაღის მოვლაზე არც უნდა იცოდეთ. თავისმხრივ შაშხანის წმენდის რეგლამენტის აღწერა ამ სტატიის მიზნებში არ შედის, ამაზე ოდესმე სხვა დროს ვისაუბრებთ.

მსროლელები ამერიკაში შეხვდნენ ამ შაშხანას ზომიერი ენთუზიაზმით. ამის მიზეზი ბევრია, პირველი ის რომ, ყველა შეეგუა რომ რემინგტონის შაშხანების ხარისხი დაეცა. რა დაგიმალოთ და ბოროსკოპით ლულის შემოწმებისას, მეც დავრწმუნდი, რომ  ლულის არხის დამუშავება ბევრად ჩამოუვარდება ტიკას ლულებს. ცალკე პრობლემები უკავშირდება “გადაბრეცილ” ლულა/რესივერებს იმის გამო რომ ხრახნები არ არის ზუსტად მოჭრილი. ბევრიც თვლის, რომ “რემინგტონს” უნდა ეზრუნა ხარისხის დაბრუნებაზე ან თუნდაც ახალი თაობის შაშხანების შექმნაზე გადართულიყო.

არ ვიცი, ამ სტატიის წამკითხავებიდან, ვინ რას ხედავს რემინგტონ 700-ში, მსოფლიოში საუკეთესო შაშხანას თუ მოძველებულ რელიქტს. პირადად მე, ვხედავ დამსახურებულ ვეტერანს თანამედროვე შესრულებით, რომლის საუკეთესო დღეები უკვე დასრულდა, მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ ამის გამო უნდა ეს იარაღი დავიწუნოთ. არ დაგვავიწყდეს, ქარხნული შასიზე აგებულ შაშხანებს შორის PCR-ი არის ერთ-ერთი ყველაზე ხელმისაწვდომი ვარიანტი, დღემდე, მიუხედავად იმისა, რომ რემინგტონი გაკოტრებულია და ამ მომენტისთვის წარმოება გაჩერებულია. ჩემზე იარაღმა დატოვა კარგი შთაბეჭდილება, მიუხედავად “გაუგებარი” სასხლეტისა, მარეგულირებელი ხრახნის უცნაური განლაგებით, მიუხედავად შასის უცნაური დიზაინისა, როდესაც ხელი თითქოს გაჭედილია კონდახსა და სახელურს შორის, მიუხედავად რემინგტონის უცნაური tear drop ტიპის სამაგრებისა ტიბჟირზე, რომელი კიდევ კარგი თავსებადია key mod-თან. მაინც ეს იარაღი აკეთებს იმას, რაც მას მოეთხოვება და კარგი არჩევანია იმისთვის ვისაც სურს შასიზე აგებული ზუსტი შაშხანა, რომ შეაბიჯოს ზუსტი სროლის სამყაროში.  თუ მან ამისთვის აირჩებს PCR გაუმჯობესებულ ვარიანტს, ის კიდე უფრო კმაყოფილი დარჩება. სიზუსტეც 0.60 MOA ქარხნული ვაზნებით ჩემთვის და აბსოლუტური უმეტესობა მსროლელებისთვის იქნება ყელამდე საკმარისი. აქვე დავამატებ რომ მე არ ვთვლი ჩემ თავს გამოცდილ მსროლელად ოპტიკიანი შაშხანიდან.

რას ვისურვებდი მე ამ იარაღში? პრინციპში ყველაფერს რაც უკვე არის გაუმჯობესებულ ვარიანტში და ასევე დასაკეც კონდახს, როგორც M2010-ში, რომელიც “რემინგტონმა” შექმნა აშშ-ის შეიარაღებული ძალებისთვის. შასის სისტემა, რომელიც რემინგტონმა შექმნა უკვე კარგახანია შეიარაღებაში მყოფი M24-თვის ალბათ ვერ იქნებოდა გამოყენებული PCR-ში, დამზადების მაღალი ხარჯების გამო და PCR-იც ასეთი შასისთი ვერ იქნებოდა ასეთი ხელმისაწვდომი. დასაკეცი კონდახი იმიტომ, რომ იარაღი ძალიან გრძელია და მისი ტრანსპორტირება საკმაოდ რთულია.

მე მადლობელი ვარ, რომ მომეცა საშუალება დამეწერა ამ ლეგენდარულ  ვეტერან იარაღზე და ასევე მადლობა მინდა მოვუხადო ჩემ მეგობრებს, გიორგი ტურიაშვილს და ლუკა ძაგანიას, რომელთა გარეშეც ეს მიმოხილვა ვერ დაიწერებოდა.

shooterscentral.ge-ს დასკვნა. Remington 700PCR არის მძიმე და გაბარიტული შაშხანა გათვლილი შორ მანძილებზე სროლისთვის. ის თანაც არის ყველაზე ხელმისაწვდომი ქარხნული, შასიზე აგებული შაშხანა. თუმცა იმისთვის რომ რეალიზდეს ამ შაშხანის სრული პოტენციალი, საჭიროა მისი ქარხნული სასხლეტის შეცვლა და კარგი ხარისხის კომპონენტების გამოყენება. გამომდინარე იქიდან, რომ ხელმისაწვდომია უამრავი აფტერმარკეეტ დეტალი, ამ შაშხანის აფგრეიდი იქნება ადვილი.

209001358_335980931236828_1873400811770767593_n

2 is one, one is none

May 22nd, 2021

უკანასკნელი კვირა მე ვიკვლევდი Beretta 92-ის ჩამკეტი ბლოკის გატეხვის საკითხს. ვინც არ იცით, ეს არის დეტალი, რომელიც უზრუნველყოფს ლულის გახსნა ჩაკეტვას ამ მოდელის პისტოლეტში.

ყველა ვინც ჩემ ბლოგს კითხულობთ, იცით რომ მე ვარ ამ მოდელის პისტოლეტის დიდი მოყვარული, მაგრამ ცხადია მე ასევე მაინტერესებს ყველაფერი, რაც ჩემ საყვარელ იარაღს ეხება, მითუმეტეს თუ საქმე ეხება პოტენციურ “აქილევსის ქუსლს”. წლების განმავლობაში მე მეგონა, რომ პრობლემა გატეხილ “ბლოკებთან” ჩაბარდა წარსულს, მას მერე რაც სადღაც 90-ებში “ბერეტამ” შეცვალა ამ დეტალის კონსტრუქცია.  ასევე “ბერეტას” აქვს გამოცხადებულუ რომ აშშ-ს შეიარაღებაში მყოფ M9-ს შემთხვევაში mean round between failure (გასროლების რაოდენობა მტყუნებამდე) არის სადღაც 22000. რაც კარგი მაჩვენებელია, მაგრამ ინტერნეტში და ეხლა უკვე საქართველოშიც, სადაც იყენებენ ბერეტა 92-ს ტირებში გასაქირავბელად, დაგროვდა საკმარისი შემთხვევები, რომლებიც ადასტურებენ, რომ “ბლოკის” მტყუნება ხდება 10 000 გასროლამდე რაც უკვე არც ისე შთამბეჭდავია.

როგორ მუშაობს “ლოქინგ ბლოკი” ბერეტა 92-ში? ის ასრულებს ლულის ჩამკეტის ფუნქციას. გასროლისას, როდესაც საკეტი იწყებს უკან მოძრაობას, “ლოქინგ ბლოკი” ლულასთან და საკეტთან იწყებს უკან მოძრაობას და ინარჩუნებს ლულას ჩაკეტილ მდგომარეობაში (გადაბმულს საკეტთან), ხოლო რაღაც მომენტში, ღერძი რომელიც ჩაკეტვის მექანიზმის ნაწილია, ხვდება წინაღობას ჩარჩოს სახით, ჩერდება და დაწოლით “ლოქინგ ბლოკის” დახრილ ზედაპირზე,  აიძულებს მას დაიწიოს რომ მოხდეს ლულის და საკეტის განცალკევება/გახსნა.  ”ლოქინგ ბლოკს” აქვს ორი “ყური” რომელიც ზემოქმედებს საკეტთან და სწორედ ერთ-ერთ “ყურთან” ჩნდება ჯერ ბზარი და შემდეგ ის საერთოდ ტყდება, რის შემდეგაც პისტოლეტის ექსპლუატაცია არ შეიძლება/შეუძლებელია.

beretta 2

ბერეტა 92-ის გატეხელი “ლოქინგ ბლოკი”

დიდი ალბათობით, ბერეტა 92 სპეციალურად იყო შესრულებული ასე, რომ ხანგრძლივი ექსპლუატაციის შედეგად გატყდეს დეტალი რომელიც ადვილად იცვლება, მაშინ როდესაც სხვა სისტემებეში ანალოგიური დანიშნულების დეტალის მტყუნების შემთხვევაში უნდა გამოცვალოთ ლულა (მაგ. ბრაუნინგის და ბრაუნინგის მოდიფიცირებული ჩაკეტვის სქემებით).  სიმართლე იცის ძალიან ცოტა ადამიანმა, ვინც ალბათ უშუალოდ იყვნენ ჩართულები ამ პისტოლეტის შექმნაში.

10 000 გასროლა და თუნდაც 5 000 გასროლა მაინც ძალიან ბევრია საქართველოში საშუალო სტატისტიკური პისტოლეტის მფლობელისთვის, იმიტომ რომ პისტოლეტების გატანა სახლს გარეთ და სროლა აკრძალულია, ხოლო ვაზნები ძალიან ბევრი ღირს, მაგრამ ზოგადი სტანდარტით 10 000 გასროლა არც ისე ბევრია. იგივე “გლოკები” ისვრიან ათი ათასობით ვაზნას, ყოველგვარი პრობლემის გარეშე. აქვე აღვნიშნავ, რომ იქ სადაც წერენ გატეხილ “ლოქინგ ბლოკზე” შედარებით მცირე რაოდენობა გასროლების შემდეგ, ასევე წერენ ადამიანები, რომლებიც წლებია და ათი ათასობით ვაზნებს ისვრიან მაი ბერეტებიდან და ასეთი პრობლემა არ შექმნიათ.

ასეა თუ ისე, “გლოკებიც” “ტყდება” და ყველა პისტოლეტს და ზოგადა იარაღს აქვს დეტალები, რომლებიც ტყდებიან პირველი, გარკვეული გასროლების შემდეგ. 1-4 თაობის “გლოკებში” ასეთია სასხლტის დამაბრუნებელი ზამბარა მაგალითად.

აქედან გამომდინარე სერიოზული პისტოლეროების მიერ შეიქმნა ორი იარაღის კონცეფცია. კონცეფცია გულისხმობს რომ ადამიანს აქვს ორი აბსოლუტურად იდენტური პისტოლეტი, ერთი რენჯისთვის, ხოლო მეორე “საქმისთვის”. პირველი პისტოლეტის გამოყენება ხდება ვარჯიშისთვის,  სადაც დეტალის მტყუნება ბევრის როლის შედეგად არ დასრულდება ფატალური შედეგით. მეორე პისტოლეტი არის ის პისტოლეტი, რომელსაც ადამიანი უშუალოდ ატარებს და იყენებს, როგორც თავდაცვის ინსტრუმენტს. ცხადია ეს მას მერე, რაც მოხდება დარწმუნება იმაში რომ ეს მეორე პისტოლეტი საიმედოა და ზუსტი.

არსებობს სხვა მიზეზებიც, რის გამოც ორი იდენტური პისტოლეტის ფლობა შეიძლება იყოს კარგი იდეა. თუ მოხდა იარაღის გამოყენება დანიშნულებით ანუ თავდაცვისთვის, მას დროებით მაინც, პოლიცია წაგართმევთ, ექსპერტიზისთვის და საგამოძიებო პროცედურებისთვის. ამის მერე თქვენ კიდე დაგრჩებათ მეორე პისტოლეტი, რომელიც დამუღამებული გაქვთ და იცით როგორ გამოიყენოთ.

ასევე ცხადია, რომ თუ ისვრით ბევრს, უნდა იცოდეთ სად უნდა ელოდოთ პრობლემებს და მოიმარაგოთ ეს დეტალები, რომლებიც როგორც წესი პირველი გამოდიან მწყობრიდან. ეს არის როგორც წესი, ზამბარები, ექსტრაქტორი, დამრტყმელი, შტიფტები მაგრამ შეიძლება იყოს სხვა უფრო სპეციფიური დეტალებიც.  ამ წესმა, არაერთხელ დამეხმარა მე ჩემი და ჩემი მეგობრების იარაღების სწრაფად მწყობრში დაბრუნებაში. ზოგი კომპანია უშვებს კიდევაც კონკრეტული იარაღების ცვეთადი დეტალების ნაკრებებს და თქვენ თავი არ უნდა აიტკიოთ ასეთი დეტალების დადგენაში. უბრალოდ ყიდულობთ ნაკრებს და თავი ქუდში გაქვთ.

04147

DPMS-ის AR-15 ტიპის იარაღის ცვეთადი და “ადვილად დაკარგვადი” დეტალების ნაკრები 

ცხადია მნიშვნელოვანია იარაღის დეტალების მდგომარეობის კონტროლი, მათ შორის ბზარების გამოვლენაზე. იგივე “ბერეტას” “ლოქინგ ბლოკი” სანამ გატყდება, ჯერ ბზარს იჩენს და უკვე მერე ტყდება (როგროც წესი).

Remington 870 – ძველი გამოშვება

April 11th, 2021

144924402_10218075622097513_7776795348289237250_n

ხანდახან ხოლმე ადამიანს შეხვდება გაფუჭბული იარაღი, იარაღი რომელმაც დატოვა საწარმო წუნით/დეფექტით და ამ ფაქტმა შეიძლება სამუდამოდ შეუცვალოს მას წარმოდგენა ამ იარაღზე კონკრეტულად და ხანდახამ მწარმოებელზეც ზოგადად. ამავე დროს ცხადია, ერთი იზოლირებული შემთხვევა არ შეიძლება მეტყველებდეს რამე ტენდენციაზე. ყველაზე მაღალი რეპუტაციის მწარმოებლებსაც კი მოსდით შეცდომები, რაც გარდაუვალია.  მაგრამ ალბათ ყველა იარაღის სამყაროში თანხმდება, რომ იარაღის უძველესმა ამერიკულმა მწარმოებელმა შეძლო და უკანასკნელ წლებში პრაქტიკულად დაასამარა სახელგანთქმული თოფის, რემინგტონ 870-ის რეპუტაცია. ნეგატიური გამოხმაურებები ამ იარაღზე იმდენია, რომ ეჭვს არ ტოვებს იმაში, რომ რაღაც სერიოზულ პრობლემებს ქონდა ადგილი. ქონდა იმიტომ, რომ რემინგტონი გაკოტრდა და შეწყვიტა იარაღების წარმოება. ამ სტატიის დაწერის მომენტისთვის, ეს კომპანია ნაყიდია კერძო ინვესტორის მიერ, რომელიც აპირებს რომ შეინარჩუნოს ბრენდი და განაახლოს იარაღის წარმოება. თქვენ წარმოიდგინეთ, განახლება დაიწყება რემინგტონ 870-ის წარმოებით, რაც გასაკვირი არ არის.  ეს თოფი არის ყველზე პოპულარული ამ ტიპის თოფი მსოფლიოში, 10 მილიონზე მეტი გამოშვებული ერთეულით, ეს არც მეტი არც ნაკლები, 70 წლის განმავლობაში.

იმისთვის რომ უკეთ მოგიყვეთ რა მოუვიდა რემინგტონ 870-ს, უნდა აგიხსნათ რა ევოლუციის გზას გადის ნებისმიერი იარაღი. ეს არის პირობითად ორი განსხვავებული გზა.  ერთი არის ევოლუციის/დახვეწის გზა, როდესაც იარაღის ექსპლუატაციის პერიოდში ხდება სხვადასხვა ხარვეზების გამოვლენა და მწარმოებელი, როგორც წესი კონსტრუქციის უმნიშვნელო შეცვლის ხარჯზე ამ ხარვეზებს ასწორებს, რაც საბოლოო ჯამში გამოიხატება იმაში, რომ იარაღის ყოველი მომდევნო თაობა არის უფრო უკეთესი, ე.ი. საიმედო/რესურსიანი/ეფექტური, ვიდრე წინა თაობა. მეორე გზა არის ე.წ. რაციონალიზაცია, როდესაც მწარმოებელი სხვადასხვა მეთოდებით ცდილობს შეამციროს იარაღის წარმოების ხარჯი, საიმედოობის/რესურსის/ეფექტურობის მისაღები დონის შენარჩუნებით.  აღნიშნული კეთდება იმისთვის, რომ გაიზარდოს მოგება ან თუნდაც გაიზარდოს იარაღის წარმოების სიჩქარე. ცხადია რემინგტონ 870-ის კონსტრუქციის განვითარება ამ ორი გზით მიდიოდა. არის კიდევ რა თქმა უნდა ევოლუცია განპირობებული სხვადასხვა როლებით, რაც ეკისრება კონკრეტულ იარაღს რაც გამოიხატება იმაში, რომ იარაღის კონსტრუქცია იცვლება იმ ახალი ფუნქციის მიხედვით რაც მან უნდა შეასრულოს.

აი მაგალითად U ფორმის ჭრილი შესრულებული ჩემი რემინგტონის ელევატორზე (ვაზნის ქერიერზე), იუწყება, რომ მისი კონსტრუქცია შეცვლილია, იმისთვის რომ გამოირიცხოს ვაზნის გაჭედვა საკეტის ქვეშ, სახიფათო მდგომარეობა, რომელიც რომ აღმოფხვრა უნდა იარაღი დაშალო. ეს პოტენციალურად ფატალური ნაკლი, რომელიც იჩენდა თავს თოფებში ხანგრძლივი ექსპლუატაციის ისტორიით, გამოსწორდა ამ იარაღში 80-ან წლებში, ჯერ თოფებში, რომლებიც იყვნენ განკუთვნილები სამართალდამცავებისთვის და შემდგომ უკლებრივ ყველა 870-ის მოდელში. ეს არის მაგალითი იარაღის კონსტრუქციის ევოლუციის/დახვწის.

dasflexi

ყველაზე იოლი გზა დარწმუნდეთ რომ თქვენი რემინგტონ 870 არის გაუმჯობესებული კონსტრუქციის. სულ ამ მოდიფიკაციის შედეგად შეიცვალა სამი დეტალი (bolt, carrier, slide assembly).   

მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი თოფი 93 წელს არის გამოშვებული, რაციონალიზაციის კვალი მას უკვე ეტყობა. ასე მაგალითად ლულის ფიქსატორი ქანჩი, ფიქსირდება მჭიდის მილზე არა ზამბარიანი ბურთულათი არამედ კბილებიანი მჭიდის პლასტმასის ხუფით. თუმცა ლულაზე მიდუღებულ რგოლზე ნასვრეტი ბურთულასთვის მაინც შესრულებულია. დაფარვა ასევე არის პარკერიზაცია, რომელმაც შეცვალა მოსევადობის/ოქსიდირების მეთოდი. სამაგიეროდ დამრტყმელ-სასხლეტი მექანიზმის კორპუსი ჯერ კიდევ არის მეტალის და არა პლასტმასის, როგორც ახალ მოდელებში. ასევე მაგალითად ექსტრაქტორი ჩემ თოფზე არის ფრეზირებული, ხოლო ახალ მოდელებზე ეს დეტალი დამზადებულია MIM ტექნოლოგიით. მე არ ვარ ამ ტექნოლოგიის წინააღმდეგი და ვთვლი რომ სწორად დამზადებული MIM დეტალს არ უნდა ქონდეს არანაირი პრობლემა.  დამაფიქრებელია, მხოლოდ ის, რომ მაღალი დონის 870-ის მოდელებზე ეს დეტალი წარმოების შეწყვეტამდე იყო მხოლოდ ფრეზირებულია.

remington870_extractor

რემინგტონ 870 ფრეზირებული ექსტრაქტორი და იგივე დეტალი დაზმადებული მეტალის ჩამოსხმის მეთოდით რომელიც ბევრად სწრაფია და ნაკლებ ხარჯიანი. 

მე ადრე უკვე დავწერე, რომ ახალი გამოშვების რემინგტონ 870-ების ხარისხი ძალიან დაეცა, განსაკუთრებულად ეს ეხება ყველაზე იაფ მოდელებს. მე ასევე მქონდა “ბედნიერება” ამაში თავად დავრწმუნებულიყავი, როდესაც შევიძინე სრულიად ახალი და საკმაოდ ძვირადღირებული Remington 870 Tactical. იარაღი პრაქტიკულად გამოტენილი იყო პრობლემებით და თუ ეს არ არის საკმარისი, ანალოგიური პრობლემების შესახებ ჩემთვის გახდა ცნობილი სხვა ადამიანისგან, რომელმაც ასევე იყიდა ახალი გამოშვების 870, თბილისში. ეს ყველაფერი მე კიდევ ერთხელ მარწმუნებს იმაში, რომ ეს პრობლემა რეალურია და ჩვენ საქმე გვაქვს სისტემურ პრობლემასთან და არა ცალკეულ შემთხვევებთან. ამიტომ ცხადია, როდესაც მე აბსოლუტურად შემთხვევით, მომეცა საშუალება შემეძინა ძველი გამოშვების რემინგტონ 870, მე ერთ დღიანი ფიქრის შემდეგ მაინც გადავწყვიტე მისი ყიდვა, თუმცა არ ვგეგმავდი მორიგი პომპის არსენალში დამატებას.

თოფი რომელიც მე პრაქტიკულად შემთხვევით ჩამივარდა ხელში, არის 1993 წელს გამოშვებული Remington 870 Deer Pump. Deer pump ნიშნავს, რომ იარაღი აღჭურვილია შაშხანის ტიპის სამიზნი მოწყობილობებით, 52-სმ-ნი ლულით (გაუმჯობესებული ცილინდრი) და 4 ვაზნიანი მჭიდით (მაგალითი ევოლუციის ახალი ფუნქციის შესაბამისად). ეს თოფი შეიქმნა ირმებზე სანადიროდ, აქიდან შაშხანის ტიპის სამიზნი მოწყობილობებიც, რაც ხდის მას იდეალურ ბიუჯეტური თავდაცვით “პომპად”. თოფის წონა ოთხი ვაზნით 3.5 კგ. ლულის სიგრძე 51სმ, მთლიანი სიგრძე -103სმ, მანძილი კონდახის ბალიშიდან სასხლეტამდე 36 სმ.  ფურნიტურა ხის.

წარწერა რესივერზე ექსპრეს მაგნუმ და შესაბამისი დამღები ლულაზე, იწუყებიან რომ იარაღი გათვლილია 70 და 76მმ-ან მაგნუმ ვაზნებზე. სახელიდან გამომდინარე, ეს თოფი განკუთვნილია ირმებზე სანადიროდ და არსებობს 870-ის კიდე უფრო სპეციალიზირებული, იგივე დანიშნულების თოფი ხრახნი ლულით. ეს ვიწრო სპეციალიზირებული იარაღია, რომელიც გათვლილია ქვეკალიბრული ტყვიებით სროლაზე და ნებისმიერი სხვა ტიპის ვაზნების გამოყენება, როგორც წესი იძლევა ცუდ შედეგს პირველ რიგში სიზუსტის და ეფექტურობის მხრივ.   გავმეორდები ვსაუბრობ ეხლა თოფებზე გლუვი ლულით. ხრახნლულიანი 12 კალიბრიან თოფებს უნდა მაქსიმალურად აარიდოთ თავი, გარდა იმ შემთხვევებისა, როდესაც გჭირდებათ გლუვი იარაღი, რომლიდანაც აპირებთ მხოლოდ ქვეკალიბრული სლაგებით სროლას.

171747691_149411847111875_7261229820113316864_n171729096_762791631100046_4527901722799333766_n

ასეთი ტიპის სამიზნი მოწყობილობები არის must have თავდაცვით თოფზე, განსაკუთრებულად თუ მიჩვეული ხარ შაშხნაბიდან სროლას, ე.ი. ასეთი სამიზნი მოწყობილობების გამოყენებას.

თარაზო ადვილად რეგულირდება ვერტიკალურ და ჰორიზონტალურ სიბრტყეებში, რაც ნიშნავს, რომ შესაძლებელია იარაღის  ზუსტად მისროლა, რაც მნიშვნელოვანია, იმიტომ, რომ 76მმ-ნი სავანზიდან სლაგების სროლა იძლევა დიდ განსხვავებას მუხტის შეცვლისას (ჩემი დაკვირვებით) და როდესაც ნახავთ მუხტს, რომელიც საუკეთესოდ მუშაობს, გაასწორებთ სამიზნ მოწყობილობებს და მიიღებთ გონივრული დისტანციისთვის საკმაოდ ზუსტ იარაღს. სამიზნი მოწყობილობები რკინის არის და ძალიან მოსახერხებლებია.

მთლიანობაში თოფი კარგ შთაბეჭდილებას ტოვებს. აქვე უნდა აღვნიშნო, რომ ამ თოფის ლულის არხი ერთ-ერთი ყველაზე სუფთა და კარგი ხარისხის არის რაც მე მინახავს ამერიკულ თოფებზე. ასევე საინტერესოა, რომ თოფზე არ იყო გათვალისწინებული საღვედეები. სპეციალურად 870-თვის საღვედეები იყიდება ამერიკაში და ძვირი არ ღირს. საერთოდ მე რასაც ვატყობ, თუ ევროპაში საღვედეები პრაქტიკულად აუცილებელ ელემენტად ითვლება იარაღის, ამერიკაში ეს ასე არ არის.

დამღები და მათი განმარტება

ლულაზე შემდეგი დამღები გვაძლევენ მნიშვნელოვან ინფორმაციას

171309824_531662088223073_4532840280756489600_n

ეს დამღა გვეუბნება რომ ეს არის ე.წ. “მაგნუმ ლულა”, რომლის სავაზნე გათვლილია 70 და 76 მმ-ან ვაზნებზე. დამატებითუ განმარტება გვახსენებს რომ 76მმ-ნი “მაგნუმ” ვაზნების გამიყენება შესაძლებელია ამ ლულიდან თუ ის ჩაყენებულია თოფში “მაგნუმ” რესივერით.

170703653_442141596852739_2424384988975589340_n

დამღა მარცხენა მხარეს გვეუბნება რომ ლულას აქვს შევიწროება  “გაუმჯობესებული ცილინდრი” – “Improved Cylinder”.

172013076_198982401761552_5078482925820674814_n

ორ ასოიანი დამღა არის დაშიფრული გამოშვების თარიღი, ჩვენ შემთხვევაში XN სადაც X არის დეკემბერი ხოლო N 1993 წელი.

171642587_970755766797768_8969060954511189138_n

მაგნაფლუქსის (MPI) ტესტირების გავლის დამღა (სამკუთხედის ფორმის) და სავარაუდოთ შემოწმების დამღები

171515449_177528767541147_2638318655701008334_n

SAAMI-ს სტანდარტის შესაბამისად შესრულებული სავაზნე (1969 წლის შემდეგ).

 დამღები რესივერზე

171696987_284446816568021_6489798951797597480_n

მოდელი, რაც გვეუბნება რომ ეს არის ექსპრესი, მაგნუმ რესივერით

171816207_4200934806592013_2692251748147214545_n

სერიული ნომერი, რომელშიც დაშიფრულია იარაღის ტიპიც. სუფიქსი M = სრული ზომის 12 კალიბრის რესივერი გათვლილი ლულაზე 70 და 76მმ-ნი სავაზნით.

იარაღის ფურნიტურა დამზადებულია წიფელისგან. პირველივე თოფის “აგდება” და მივხვდი, რომ კონდახის სიმაღლე ზედმეტად დიდია ჩემთვის. გამომდინარე იქიდან, რომ ლაკი ხეზე იყო ალაგალად მოცვეთილი და აქერცლილი ხოლო კონდახის მარცხენა მხარეს იყო დათვის ლაზერული გრავირება, მე გადავწყვიტე ხის ფურნიტურის შეკეთება.  მოხდა კონდახის “დადაბლება”, ძველი ქარხნული ლაკის და გრავირების მოცილება, როგორც აცეტონით ასევე მექანიკური წესით. შემდგომ კონდახი გაპრიალდა, მოხდა მისი დაფერვა ყავის ხსნარით და უკვე შემდგომ ის გაიჟღინთა ზეთებით. წარმოუდგენელია, რამდენად კარგი შედეგის მიღება შეიძლება ხეზე მუშაობით თუ არ ჩქარობ და გაგაჩნია ყველაზე პრიმიტიული, თუნდაც თვითნაკეთი ინსტრუმენტები.

 

stock restoration 870

ხის ფურნიტურის აღდგენის ეტაპები. წიფელი არის ღია ფერის, რემინგტონში ამის გამო ამ დეტალებს ფარავდნენ სქელი ყავისფერი ლაკით, რომ დამსგავსებოდა კაკალს. ამიტომ საჭირო გახდა ზეთებით გაჟღინთვამდე, ხის დაფერვა ყავის ხსნარით, რამაც გამოაჩინა ტექსტურა და ფურნიტურამ მიიღო ბუნებრივი და ბევრად ლამაზი იერსახე. 

რემინგტონ 870 საკმაოდ ხანდაზმული თოფია, მაგრამ დღევანდელი სტანდარტებითაც ის მარტივი და ტექწოლოგიურია. მის დასაშლელად საჭიროა მოხსნად ქანჩი მილისებრ მჭიდზე და მოხსნათ ლულა. შემდეგ დააჭირეთ თითით ქვევიდან ვაზნის დამჭერს მრცხენა მხარეს, რაც მოგცემთ საშუალებას გაწიოთ ტიბჟირი წინ და ამოიღოთ საკეტი რესივერიდან. სულ ეს არის. აწყობისას, ჯერ უნდა დააჭიროთ მარჯვენა, შემდგომ მარცხენა ვაზნის დამჭერებს (რომლებიც რიგ-რიგონით მუშაობენ მჭიდიდან ვაზნის მიწოდებისას) რომ მისცეთ საკეტს, საკეტის ზოლურებს რესივერში შესვლის შესაძლებლობა. ეხლა ასეთი სიმარტივე აღითქმევა, როგორც მოცემულობა მაგრამ 50-ან წლებში, როდესაც დაიწყო 870-ის წარმოება, ეს იყო  ძალიან ინოვაციური.

rem 879 dssmb

დაშლილი რემინგტონ 870. სურათიდან კარგად ჩანს რატომ არის ეს თოფი ასეთი პოპულარული. ფლადის რესივერი, მარტივი და გამძლე ჩაკეტვის სქემა ვერტიალურ სიბრტყეში მოძრავი ერთი ბჯენით. იარაღი ადვილად იშლება წმენდისთვის და მომსახურებისთვის.

საკეტის მოხსნა/დაყენებისას ყურადღება მიაქციეთ, ეჟექტორს რომელიც დამაგრებულია რესივერის შიდა კედელზე. ეს არის ამ თოფის ყველაზე სუსტი წერტილი და მას მოფრთხილება ჭირდება. მისი დაზიანება ნიშნავს, რომ დაგჭირდებათ ახალი ეჟექტორი და ხელოსანი რომელიც შეძლებს მის დაყენებას მოქლონის (заклепка) საშუალებით. ასევე ყოველთვის კარგად გადაამოწმეთ, რომ ქანჩი რომლითა ფიქსირდება ლულა იყოს ბოლომდე გადაჭერილი.

კონსტრუქცია განვიხილეთ და გადავიდეთ სიზუსტეზე. თოფზე დაყენებული სამიზნი მოწყობილობების გათვალისწინებით, ყველზე ძალიან მაინტერესებდა გამერკვია ეამდენად კარგად ისვრის ეს იარაღის ტყვიას.

remtarget1

სამიზნი მოწყობილობები და ლულა გაუმჯობესებული ცილინდრის ტიპის შევიწროებით, მაძლევდა იმედს, რომ იარაღი აჩვენებდა კარ სიზუსტეს ტყვიით სროლისას. თოფმა იმედები არ გამიცრუა და 50 მეტრზე, BPS-ის წარმოებული ვაზნებით აჩვენა შთამბეჭდავი სიზუსტე. მიზეზი რის გამოც ორი ნახვრეტი არის ოვალური ჩემთვის უცნობია, სავარაუდიდ ტყვიას უკან პლასტმასის “პიჟი” მოყვებოდა, იმიტომ რომ ტყვიის აყირავების შემთხვევაში ასეთ სიზუსტეს ალბათ ვერ მივიღებდით.

remtartegt2

00 ტიპის კარტეჩით სროლისას 15 მეტრიდან ყველა მოხვედრა იყო აკუმულირებული სილუეტის ცენტრში. 24 გრამიანი 9 ნომერი საფანტის მუხტით სროლამ, დამარწმუნა რომ ეს იარაღი გამოდგებოდა მწყერზე ან ტყის ქათამზე სანადიროდ. ტყვიის მოხვედრები მრცხნივ და მარჯვნივ არის YAF-ის Turbo Action 33 გრამიანი სლაგით, რომლის ფორმა კოჭს წააგავს.  ეს მუხტი თოფს არ მოუხდა. 15 მეტრიდანაც კი ტყვია სამიზნეს ხვდებოდა ცერად. 50 მეტრიდან სილუტს ტყვიები მოხვდა მაგრამ გაფანტვა იყო ძალიან დიდი.

გაუმჯობესებული ცილინდრი საკმაოდ იშვიათად გვხვდება ეხლა იმ “პომპებში”, რომლებიც იყიდება ეხლა საქართველოში, შევიწროების ეს ტიპი არ გიშლის ხელს ტყვიით სროლაში, ამავე დროს გაძლევს საშუალებას ეფექტურად გამოიყენო კარტეჩი და ინადირო კიდევაც ასეთი თოფით იქ სადაც საჭიროა საფანტით სროლა ახლო მანძილზე.

რემინგტონი არ იქნებოდა რემინგტონი, რომ ყველაფერს თავიდანვე ემუშავა უნაკლოდ. აღმოჩნდა, რომ ამ თოფზეც არის ტრადიციული რემინგტონ 870-თვის პრობლემა, ვიწრო სავაზნე. მართალია ვაზნები არ გაჭედილა სავაზნეში, მაგრამ ხანდახან აშკაარდ საჭირო იყო მეტი ძალა რომ საკეტი გახსნილიყო. აქვე უნდა აღვნიშნო, რომ თოფს აქვს საკმაოდ მკრივი რეზინის ბალიში კონდახზე, რის გამოც განსაკუთრებით BPS-ის 29 გრამიანი სლაგების სროლა იყო აუტანელი, ხისტი უკუცემის გამო. YAF-ის ასევე 29 გრამიანი SpeedSlug-ები აშკარად უფრო კომფორტული იყო სასროლად.

რა შეიძლება დაიწეროს დასკვნის სახით? ბიუჯეტური 870-ები ანუ ექსპრეს მაგნუმი და მისი მოდიფიკაციები, არიან თოფები, რომლებსაც დიდი ალბათობით დაჭირდება მინიმუმ მცირე ხელის შევლება.  თუ ხართ 870-ის ფანი, იყიდეთ თუ იშოვით “ვინგმასტერები” ან “პოლის მაგუმები”, უკანასკნელი პრაქტიკულად “ვინგმასტერის” ნაირსახოებაა. ეს თოფები მზადდება გაცილებით მეტი ყუარადღებით და უკეთესი ხარისხის არიან. ჩემთვის 870 ყოველთვის იქნება კლასიკური ამერიკული იარაღი, მათ შორის ისეთი ამერიკული კლასიკა, რომელსაც ოდნავ გადაჭარბებული რეპუტაცია აქვს,  როგორც ბევრ სხვა კლასიკურ და საკულტო ამერიკულ იარაღს.

 

171704431_3034249380132063_541082305720060372_n