ვაგრძელებთ მსოფლიოს საუკეთესო მსროლელებზე სტატიების თარგმნებს და ამჯერად გთავაზობთ ისევ ჟურნალ Handguns Magazin

კრის ტილეის აქვს ისეთი საჩივრები, რომელიც იქნება ძალიან ნაცნობი ბევრი მსროლელისთვის. ის მუშაობს 12 საათს დღეში, ორშაბათიდან პარასკევამდე, მამამისის სასროლოსნო ტირში, რომელიც განლაგებულია რალეიში, ჩრდილოეთ კაროლინა.  ასეთ პიორბებში იპოვო დრო სასროლოსნო პრაქტიკისთვის საკმაოდ ძნელია. “ტირში 12 საათის ყოფნის შემდეგ” აღიარებს ის “ერთადერთი რაც მინდა არის წავიდე სახლში”.

 ტილეი საკმაოდ დაკავებულია ამ საქმეში. “მე ვასწავლი დაახლოებით სამ კლასს დღეში, და ეს საბაზისო კლასებია –– ქალბატონები, ბავშვები, კაცები, რომლებსაც არ უსვრიათ ბევრი ან საერთოდ არ უსვრიათ აქ მოსვლამდე. კურსების ჩატარების დროს ყურადღებას ვაქცევთ დგომას, სამიზნე მოწყობილობების ხმარებას, სასხლეტის კონტროლს. უმთავრესი საკითხია რა თქმა უნდა უსაფრთხოება”.  

დიდი ალბათობით ტილეის სტუდენტებმა არ იციან, რომ მათი ინსტრუქტორი არის ყველაზ ახალგაზრდა ადამიანი, რომელიც გახდა აშშ–ის პრაქტიკული სროლის ასოციაციის Grand Master–ი 14 წლის ასაკში და ყველაზე ახალგაზრდა მონაწილე, რომელმაც მოიგო ამავე ასოციაციის ეროვნული ჩემპიონატი. მან ეს ჩემპიონატი კიდევ ერთხელ 2 წლის შემდეგ მოიგო.

თავისი სასროლოსნო კარიერა კრისმა დაიწყო 11 წლის ასაკში, როდესაც მამამისმა შეიძინა სასროლონო ტირი. “მანამდე ჩვენ უბრალოდ ასე ხშირად არ გავდიოდით სადმე სასროლად. ხანდახან ეს ხხდებოდა ხოლმე შაბათ–კვირას, და თითქმის მტელი ეს დრო მე “მიწაზე ვიჯექი” მამაჩემის გვერდით”.

 სულ მალე ის თავად აიღებს პისტოლეტს და მალევე  გადაინაცვლებს შეჯიბრებების რეალობაში.

“პირველი შეჯიბრება, რომელშიც მე მივიღე მონაწილეობა იყო IDPA, და ეს მიმართულება მხოლოდ იწყებოდა იმ დროს, როდესაც მე მასში ჩავერთე და ასე ვისწავლე მე იარაღის ამოღება, გადატენვა და ასეთი რამეები”.  

სასწავლებლად ტილეიმ გააკეთა ის რასაც ბევრი სხვა მონდომებული მსროლელი აკეთებდა: მან შეიძინა სასწავლო დისკები და ხშირად უყურებდა მათ. ასევე სკოლის შემდეგ ის ყოველდღე დადიოდა მამამისის კუთვნილ ტირში.

“ყველაზე კარგი ამ საქმეში რაც იყო ის, რომ როდესაც ხარ 13 წლის შენ არ ღებულობ ხშირად ქებას იმისთვის, რასაც აკეთებ. როგორც წესი შენ ყველაფერს აფუჭებ და არასწორედ აკეთებ. სინამდვილეში მამაცემიც და მისი მეგობრებიც ყოველთვის იწონებდნენ იმას, რასაც მე ვაკეთებდი და მე ხშირად უგებდი მათ სხვა და სხვა მატცებზე.  ამან მე ძალიან მომიმატა თვითდაჯერებულობა და მაიძულებდა გამხდარიყავი უფრო უკეთესი. მე ვხედავდი წარმატებას და ვამჩნევდი, როგორ იცვლებოდა ამის გამო დამოკიდებულება ჩემს მიმართ”.  

მაგრამ ყოველთვის ასე ადვილი არ იყო.  “იყო დღეები, როდესაც მე ზალიან უკმაყოფილო ვიყავი ჩემი თავით, ისე, რომ საერტოდ ვერ ვაკონტროლებდი საკუთარ თავს და რ ვიყავი კონცენტრირებული. ასეთ დროს საკუთარ თავს ვეუბნებოდი, რომ არასდროს აღარ დაუბრუნდებოდი სროლას. ათასჯერ გადამიწყვეტია სროლის შეწყვეტა და ამდენჯერვე დავბრუნებულვარ მატჩებზე და ისევ მიპოვია საკუთარი თავი”.

ტილეი ასევე გახდა საკუთარი მონდომების მსხვერპლიც. როდესაც მან მოიგო ეროვნული ჩემპიონატი “მე ვიყავი გარკვეულ წილად დეპრესიის ქვეშ. ეს მიღწევა იყო ჩემი დიდიხნის ოცნება და როდესაც მოვიგე, საკუთარ ტავს ვეკითხებოდი, ეხლა რაღა გავაკეთო?” 

მიუხედავთ იმისა, რომ ის არის ეროვნული ჩემპიონი და პროფესიონალი მსროლელი, ის მაინც აღიარებს, რომ ცხოვრება ასეთი ადვილი არ არის. “ჩემი სპონსორები მაძლევენ მე ძალიან კარგ აღჭურვილობას და დიდ მხარდაჭერას, ისინი ჩემი მეგობრები გახდნენ, მაგრამ ისინი მიანც არ მაძლევენ მე ფულს, დღემდე ჩემი ყველაზე დიდი სპონსორია მამაჩემი”.