ჩემი აზრი Taurus-ის იარაღებზე

ყოველთვის, როდესაც წერ რამეs იარაღზე, და მოგეხსნებათ ბლოგზე ატვირთული სტატიების 99% ეხება იარაღის ტესტირებას, რომელიც უშუალოდ ჩემი საკუთრება იყო, უნდა გახსოვდეს, რომ არის სტატისტიკური ალბათობა იმისა, რომ იარაღი, რომელიც ხელში მოგიხვდათ შეიძლება იყოს დეფექტური მაგრამ ამის გამო დასკვნა, რომ ზოგადად ეს მოდელი არ არის კარგი იქნება არასწორი. ამავე დროს უმეტესობა ადამიანების ვინც წერს იარაღზე არ არიან ინჟინრები და კონსტრუქტორები, რომ დადონ აბსოლუტურად ობიექტური შეფასება იარაღის კონსტრუქციის ისევე როგორც რიგით მომხმარებელს ნაკლებად აინტერესებს ზედმეტად ტექნიკური დეტალები. რა დასამალია და ბოლოს ყველაფერი რაც პრესაში იწერება ატარებს რეკლამის ხასიათს. მთავარი მიზანი ხდება არა იარაღის შეფასება არამედ აიძულო ადამიანს დახარჯოს ფული მორიგ პისტოლეტზე, რომლის ლულა ერთი მილიმეტრით უფრო დაბალია კონკურენტებზე და ჯადოსნური სახელურის კუთხე უზრუნველყოფს უფრო ზუსტ და სწრაფ სროლას და ასე შემდეგ. სწორედ ამიტომ ჩემი ღრმა რწმენით დღეს ყველაზე ობიექტური ინფორმაციის წყარო არის დამოუკიდებელი ინტერნეტ რესურსები. რატომ? იმიტომ, რომ დიდი და სახელოვან ჟურნალში ექსპერტმა, რომ დაწეროს რომ ჩემი აზრით ტაურუსის იარაღი არის დაბალფასიანი დაბალხარისხიანი იარაღი, მოხდება შემდეგი: ტაურუსიდან დაურეკავენ ჟურნალის რედაქტორს და ეტყვიან, რომ: ა) ტაურუსი აღარ დაუკვეთავს რეკლამას ამ ჟურნალს და ბ) ტაურუსი შეიტანს სარჩელს სასამრთლოში ცილისწამების ბრალდებით. ძალიან ბევრი კარგი ჟურნალისტი შეეწირა ასეთ სცენარს მანამ სანამ ჩვენ მივიღეთ ის რაც მივიღეთ, ამერიკული ჟურნალების უმეტესობაში ვეღარ გაარჩევთ სად იწყება რეკლამა და სამთ მთავრდენა სტატია. ცხადია დამოუკიდებელი რესურსებიც ფრთხილად უნდა აარჩიოთ, მანდაც ბევრი აფერისტი და უვიცია. ჩემი აზრით იმისთვის, რომ ჩამოგიყალიბდეს ზუსტი და ობიექტური მოსაზრება იარაღზე საჭიროა გარკვეული გამოცდილება ამ იარაღის ექსპლუატაციის შესახებ, იმისთვის, რომ შეიქმნა წარმოდგენა მწარმოებელზე უნდა გაეცნო რაც შეიძლება ბევრ მოდელს, რომელსაც ეს კომპანია უშვებს. არ უნდა დაგვავიწყდეს რომ  იარაღიც იხვეწება გამომდინარე იქიდან თუ რა პრობლემები ვლინდება მისი ექსპლუატაციის დროს.  ასევე იცვლება მწარმოებელიც, იცვლება საწარმოო პროცესები და იცვლება პროდიქციაც. კლასიკური მაგალითი ამისა არის მაგაალითად შვეიცარიული „სფინქსი“. ის ჯერ უშვებდა მაღალი კლასის პისტოლეტებს, შემდეგ შეიცვლა ამფლობელი, რომლეიც არ იყო შვიცარიული კომპანია და ხარისხი პროდიქციის მკვეთრად დაეცა, ხოლო მას მერე რაც კომპანია დაბრინდა შვეიცარიელების ხელში კომპანიამ კვლავ დაიბრუნა უმაღლესი კლასის პისტოლეტების მწარმოებლის სტატუსი. და ბოლოს სხვადასხვა ხალხს აქვს სხვადასხვა გამოცდილება. მე გიამბობთ ჩემ გამოცდილებაზე. ბრაზილიური მწარმოეებელი ტაურუსიც, რომელზეც მე მინდა თვქენ გიამბოთ იგივე გზას გადის. კომპანიამ დაიწყო იარაღის წარმოება 1941 წელს დაბალი ხარისხის იაფი იარაღებით. კომპანიამ შეიცვალა მფლობელობი, კონტროლის ქვეშ მოაქცია სხვა ბრაზილიური კომპანია ამადეო როსი, იყიდა სრულად აღჭურვილი ქარხანა ბერეტასგან და ბოლო წლების განმავლობაში დიდი ფული ჩადო წარმოების მოდერნიზირებაში.   თავდაპირველად მე მინდოდა დამეწერა მორიგი მიმოხილვა ბრაზილიური წარმოების რევოლვერის ტაურუსის მ66-ის შესახებ, მაგრამ შემდგომ გადავწყვიტე სტატია მიმეძღვნა ზოგადად ამ კომპანიისათვის იმიტომ, რომ მე ვთვლი, რომ მაქვს საინტერესო მესიჯი საქართველოს იარაღის მოყვარულთათვის და ეს მესიჯი ჟღერს შემდეგნაირად: არ იყიდოთ ტაურუსის იარაღი. აქვე დავამატებ ეს ჩემი პირადი აზრია, რომელიც ეფუძნება 5 რევოლვერის და ორი პისტოლეტის ექსპლუატაციის გამოცდილებას, თუმცა საუბარი ამ თემაში ძირითადად იქნება რევოლვერებზე. საქმე გახლავთ იმაში, რომ რევოლვერებთან მე მქონდა მთელი რიგი პრობლემების. ეს კიდე ძალიან დიდი იშვიათობაა დღევანდელ დღეს მაშინაც კი როდესაც საქმე ეხება არც ისე ძვირ და მაღალი კლასის იარაღს. ლომის წილი ტექნიკური პრობლემების, რომლებიც მე შემხვედრია იარაღებში უკავშირდება საბჭოთა ე.წ. „ნზ“-ს იარაღს, ძალიან დაბალი კლასის იარაღებზე და ტაურუსის იარაღებზე. რევოლვერებს რაც შეეხება მე მქონდა ორი რევოლვერი მოდელი 85, 2.5 და 3 ინჩიანი ლულებით, .22 კალიბრის ტაურუს 96, .357 მაგნუმ კალიბრის მოდელი 66 და ერთი როსის მცირეკალიბრიანი რევოლვერი. 5 რევოლვერიდან ორს ქონდა პრობლემები. პრობლემა რომელიც როგორც ჩანს არც ისე იშვიათია არის როდესაც დამრტყმელი არ ურტყავს ამაალებლს საკმარისი ძალით. რევოლვერში ჩახმახი გადის განსხვავებულ მანძილს დამრტყმელამდე, როდესაც ისვრით მას ან ერთმაგი ან ორმაგი მოქმედების რეჟიმში. ტაურუსის პრობლემა უკავშირდება სწორედაც, რომ ორმაგ რეჟიმში სროლას. ორ რევოლვერზე ოთხიდან ეს პრობლემა არსებობდა. მიზეზი ამისა არის ჩემი აზრით ზედმეტად გართულებული ტაურუსის რევოლვერების მექანიზმი, რომელიც ამ დავალების შესასრულებლად იყენებს ჩახმახს, რომელიც გადასცემს დარტყმის ენერგიას ზამბარით აღჭურვილ ნემსას მოძრავი გადამცემის საშუალებით. ეს მოძრავი გადამცემი აიწევა ზევით თითის სასხლეტზე დაჭერისას და აძლევს საშუალებას ჩახმახს მიწვდეს ნემსას. ასეთი სისტემა გამოყენებულია იმისთვის, რომ გამოირიცხოს ჩახმახის წვდომა ნემსამდე თუ არ მოხდა სასხლეტზე თითის დაჭერა, ანუ უფრო მარტივად რომ ავხსნათ, რომ გამოირიცხოს შემთხვევითი გასროლა. მიზეზები ამ პრობლემის, რომელზეც ძალიან, ძალიან ხშირად წერენ, მათ შორის ნეტში, არის რამდენიმე და შესაბამისად პრობლემის აღმოფხვრის რამდენიმე გზაც არსებობს. ყველაზე ადვილი გზა, გადაიჭრას და დამოკლდეს ნემსას ზამბარა. მეორე გზა, დაიქლიბოს ჩახმახი ისე რომ უფრო უკეთესად მიწვდეს ნემსას. მესამე გზა დამძიმდეს ჩახმახის ზამბარა, რომ მან მეტი ენერგია გადასცეს ჩახმახს. ეს მიიღწევა ან ახალი უფრო ძლიერი ზამბარის ჩასმით ან საფენით რომელიც ზამბარას ედება (სასხლეტი მძიმდება მაგრამ ზუსტად რამდენით მე არ გამიზომავს). ერთ რევოლვერს აღნიშნულმა ზომებმა უშველეს მეორეს არა. ერთ რევოლვერზე სროლისას დოლურა იჭედებოდა და რევოლვერიდან შეუძლებელი იყო გასროლა. ჩემი პირველ ტაურუსის რევოლვერს მოდელ 85-ს, სწორედ ორივე ეს პრობლემა ქონდა. რევოლვერი იყო შეძენილი ნახმარი ერთ-ერთ მაღაზიაში, რევოლვერი არ იყო ძალიან ნაცვეთი და ნაწვალები, ვიზუალურად იყო ძალიან კარგ მდგომარეობაში. მეორე რევოლვერი რომელსაც ქონდა პრობლემები ამაალებლების აალებასთან იყო მოდელი 66. ამ შემთხვევაში მე გამოვიყენე სამივე „მკურნალობის“ მეთოდი და რევოლვერი ამუშავდა. მიზეზე ამ პრობლემების, რომელზეც მათ შორის ძალიან, ძალიან ხშირად წერენ ნეტში არის  ხარისხის დაბალი/არასაკმარისი კონტროლი. ტაურუსის რევოლვერები ძალიან ლამაზია, ძალიან სუფთად არიან დამზადებულები მაგრამ სამწუხაროდ შედარებით დიდი ალაბათობაა რომ შეგხვდებათ იარაღი, რომელიც არ იმუშავებს პირდაპირ ყუთიდან.

პისტოლეტებს რაც შეეხება მე მქონდა მოდელი PT1911 და PT92. 1911-ის შესახებ მე უკვე ვწერდი. ყველაფერი კარგი იყო ამ პისტოლეტში გარდა იმისა, რომ პრაქტიკულად ეგრევე გატყდა ექსტრაქტორი. მინდა გითხრათ, რომ თანამედროვე პისტოლეტები უკიდურესად საიმედო მექანიზმებია და 10 წლის განმავლობაში მე არ მინახავს და არ გამიგია თანამედროვე და ახალი პისტოლეტის რომელიმე დეტალის გატეხვის შესახებ. საინტერესოა ის ფაქტი, რომ როდესაც მე წავიკითხე ნეტში, რომ ამ პისტოლეტს აქვს ქრონიკული პრობლემა ექსტრაქტორთან, თავი გადავიზღვიე და ეს ნაწილი ვიყიდე წინასწარ. ნაწილის ჩამოსვლის შემდეგ რამდენიმე დღეში ორიგინალური დეტალი გატყდა. ანუ ის რასაც ნეტში წერდნენ დადასტურდა.  მეორეს მხრივ PT92-მა გაამართლა თავისი რეპუტაცია და ჩემთვის ცხადია რატომ არის ეს პისტოლეტი ამ კომპანიის ბესტსელერი. უბრალოდ ოყო ერთი ნიუანსი, პისტოლეტი არ გამოირჩეოდა განსაკუთრებული სიზუსტით. ის არ იყო არაზუსტი მაგრამ ამ მაჩვენებლით ის ჩამოუვარდებოდა ბევრ ანალოგს მათ შორის იტალიურ ბერეტა 92-ს.

მე ასევე მქონდა გარკვეული შეხება ამ კომპანიის სხვა მოდელებთან. მოდელმა „მილენიუმ“ გამაკვირვა თავისი უცნაური დაშლის მეთოდით, როდესაც პისტოლეტის დასაშლელად უნდა დააჭიროთ რაღაც შტიფტს, რომელიც ჩამალულია პისტოლეტში. უმეტესობა სხვა მოდელებს ქონდათ საკმაოდ უცნაური არაინფორმატიული სასხლეტები. მეორეს მხრივ უშველა პისტოლეტს ქონდა შესანიშნავი ერგონომიკა და საკმაოდ კარგი შესრულება. ტაურუსის იარაღები ლამაზებია, ამას მე არ ვუარყოფ მაგრამ ტექნიკურად მათ ბევრი პრობლემა ახასიათებთ. ჩემი აზრიც ერთხელ უკვე გაჟღერებული უცვლელია, ტაურუსის პისტოლეტები ბევრად უკეთესი იარაღებია ვიდრე  ამავე კომპანიის რევოლვერები. მაგრამ მე პირადად უკვე აღარ ვენდობი ამ კომპანიის პროდუქციას, არც პისტოლეტს და არც რევოლვერს. გასართობი სროლისთვის კი ბატონო, ჩემი უკანასკნელი ტაურუსი, უჟანგავი მოდელი 66, კალიბრში .357 მაგნუმ კარგი სათამაშოა მაგრამ მე ვერ ვანდობ მას საკუთარ უსაფრთხოებას.

კიდე ერთი ჩემი დაკვირვება უკავშირდება ფოლადს, რომლისგანაც მზადდება ტაურუსის რევოლვერები. რამდენადაც ჩემთვის ცნობილია ხელოსნები არ ახლებენ ხელს ტაურუსის რევოლვერებს, იმიტომ რომ მეტალის დეტალები იმდენად რბილია, რომ ზუსტი გემომეტრიის მიცემის შემდეგ ეს დეტალები ფორმას არ ინარჩუნებენ და შრომაც წყალში იყრება. ტაურუსს ქონდა საკუთარი სახელოსნო სადაც მზადდებოდა მცირე სერიებით სპეციალიზირებული იარაღები მაგრამ ამ სახელოსნომ შეწყვიტა არსებობა. ტაურუსის ვინტების გაფუჭება ძალიან ადვილია. ერთხელ რევოლვერის ჩარჩოს გვერდითა პანელის მოხსნისას პატარა დაწოლაც სახრახნისით სკმარისი აღმოჩნდა რომ მომხდარიყო პანელის გვერდის დეფორმაცია. ეს ყველაფერი ჩემი პირადი დაკვირვებაა და არა ტექნიკური დასკვნა რა თქმა უნდა. ერთი და იგივე მოდელის რევოლვერებს ხშირად აქვთ განსხვავებული წონის სასხლეტები. უმეტესობა ტაურუსებს აქვთ ძალიან მძიმე სასხლეტები ორმაგი მოქმედების რეჟიმში.

მე არა ერთხელ მითქვამს, რომ თუ ადამიანს კარგად ესმის პისტოლეტი და რევოლვერის კონსტრუქცია და ის პრინციპები, რომლითაც იარაღი მუშაობს და გააჩნია მინიმალური რაოდენობის ინსტრუმენტები მას შეუძლია გამოასწოროს პრაქტიკულად ნებისმიერი პრობლემა იარაღში. მაგრამ ამავე დროს ის იღებს თავის თავზე რისკს იარაღის საერთოდ და ბოლომდე გაფუჭების. გარდა ამისა რჩება პრობლემა დარწმუნების იმაში, რომ პრობლემა აღმოფხვრილია. ამისთვის საჭიროა სროლა, ბევრი სროლა. ეს კიდე რიგი ჩვენთვის კარგად ცნობილი მიზეზების გამო არის პრაქტიკულად შეუძლებელი. სწორედ ამიტომ დაიწერა ეს სტატია. მე ვიმეორებ არავის არ ვახვევ თავზე ჩემ აზრს. მე დავწერე ჩემი გამოცდილების შესახებ, რომელიც შეიძლება გამოადგეს სხვას. ტაურუსი დღეს უშვებს ცეცხლსასროლი იარაღის უამრავ მოდელს, ბუნებრივია, რომ ზოგი არის კარგი ზოგი არც ისე ხოლო საკითხავი ხარისხის კონტროლი აქცევს ტაურუსის შეძენას ლატარეად. მიუხედავად ამისა, ტაურუსი დღეს არის ერთ-ერთი უმსხვილესი მწარმოებელი მსუბუქი ცეცხლსასროლი იარაღის. იმიტომ, რომ არის ხალხი ვისაც ჯერა, რომ შესაძლებელია იაფად იყიდოთ მაღალი კლასის იარაღი. მიუხედავად იმისა, რომ იწყობა ქარხანაში, რომელიც აშენებეულია ბერეტას მიერ და მანდ მუშაობს პერსონალი რომელიც ნასწავლია ბერეტას სპეციალისტების მიერ, დამიჯერეთ ტაურუსის PT92 მაინც არის ძალიან შორს Beretta 92-გან. გაყიდვებს ხელს უწყობს სამუდამო გარანტია ტაურუსის იარაღებზე (რომელიც საქართველოში არ მოქმედებს), მაგრამ ეს სერვისი ცნობილია იმით რომ იარაღი ქარხანაში რემონტზე გაგზავნის შემდეგ თვეობით არ უბრუნდება პატრონს. იმასაც ვერ დაუკარგავ, რომ კომპანია ცდილობს გააუმჯობესოს მომსახურება და ხარისხი.  2012 წელს ტაურუსმა დახარჯა 250 000 დოლარი სატელეეფონო სისტემის შექმნაზე იმისთვის, რომ კლიენტებს არ ელოდინათ დიდიხანი ხაზზე სანამ მათ დაელაპარაკებოდა კომპანიის წარმომადგენელი. ასევე 2012 წელს კომპანიას სათავეში ჩაუდგა გამოცდილი მენეჯერი და პროფესიონალი ინსტრუქტორი მარკ კრესერი, რომელმაც წაოიწყო აგრესიული კამპანია პროდუქციის გაუმჯობესების მიზნით. გასაგებია, რომ ყველა ჩემი რევოლვერი გამოვებული იყო 90-ან წლეებში მაგრამ PT1911 გატეხილი ექსტრაქტორით იყო გამოშვებული 2000-ან წლებში. არ არის გამორიცხული რომ სწორედ ეხლა ტაურუსი უშვებს საუკეთესო იარაღებს რომელიც მას ოდესმე აქამდე გამოუშვია, მაგრამ მე ჩემი გამოცდილებიდან გამომდინარე არასდროს არ ვარჩევ არც ერთ ტაურუსს არც ერთ გლოკს.

ბოლოს რა შეიძლება მე ვთქვა მოდელ 66-ზე რომელზეც მინდოდა დაწერა? დიდი ლამაზი რევოლვერი (Smith&Wesson K-frame-ის ზომის). დოლურა იტევს 6 ვაზნას. რევოლვერი სასიამოვნო იყო სროლაში და საკმაოდ ზუსტიც იყო. უბრალოდ ორმაგი მოქმედების რეჟიმში გასროლის ალბათობა იყო 50/50. რევოლვერი იყო უჟანგავი ფოლადის და შესაბამისად „მუშკაც“ თეთრი იყო რაც სერიოზულ პრობლემას ქმნიდა დამიზნებისას. ტარი ზედმეტად დიდი და სქელი მომეჩვენა. აღსანიშნავია, რომ მოკლე 66-ებს ტაურუსი კარგახანია არ უშვებს. მე მინდოდა სტატიის დაწერა ძლიერ ხმაურიან და ცეცხლოვან .357-ზე მაგრამ იმის გამო რომ რევოლვერმა უარი თქვა მუშაობაზე მე ეს სურვილი მომიკვდა. დაველოდები რუგერს ან სმიტ&ვესონს და შემდეგ გიამბობთ .357-ის მდიდარ ისტორიაზე. მე ძალიან შევეცადე ვყოფილიყავი პოზიტიურად განწყობილი ამ იარაღების მიმართ მაგრამ ეხლა როდესაც გარკვეული დრო გავიდა მე ჩამომიყალიბდა ნეგატიური აზრი ამ კომპანიაზე. მას მერე რაც მე მოვაგვარე რევოლვერის ტექნიკური მდგომარეობის საკითხი, რევოლვერი გავასხვისე და სიტყვა მივეცი ჩემ თავს აღარასდროს არ ვიყიდო ტაურუსის იარაღები. ნუ კარგით, თუ ძალიან იაფად ჩამივარდა ვიყიდი და სტატიასაც დავწერ :)



დატოვეთ კომენტარი