უკვე საუკუნეზე მეტია „პომპები“ ჩვენთან არის და ერთგულებით გვემსახურებიან, მაგრამ როგორც ასი წლის წინ ისე დღესაც ისინი რჩებიან ძალზე კონსერვატიულ იარაღად, რომელსაც გაკვრით თუ შეეხო  ის ტექნოლოგიური პროგრესი, რომელსაც ზოგადად ქონდა ადგილი ამ პერიოდის განმავლობაში. თვითონ იარაღის ტიპი აქ არაფერ შუაში არ არის. ავიღოთ მაგალითისთვის შაშხანები და კარაბინები გრძივად მოძრავი საკეტით (ე.წ. ბოლტები).   ეს კლაისკური სქემა დღესაც არსებობს და ამ ტიპის იარაღის მოდელები ძალიან მრავალრიცხოვანია.  ”ბოლტების” მოწყობილობა პრინციპში  უცვლელია: ფოლადის რესივერი, საკეტი და ლულა ჩალაგებული ხის ან კომპოზიტურ კონდახში, მაგრამ პროგრესმა მოგვიტანა არც ისე ცოტა რამ: კომპოზიტური ლულები; ბედინგი; მცველები გუმჯობესებული კონსტრუქციით; რეგულირებადი სასხლეტები; სწრაფად მოსახსნელი ოპტიკის კრონშტეინები და ასე შემდეგ. არაფერს არ ვიძახი თვალისთვის უხილავ გაუმჯობესებებზე, რომლებიც გამოწვეულია მაგალითად ლულების დამზადების ტექნოლოგიების განვითარებით. გარდა იმისა ტაც ეხლა ავღწერე  გაჩნდა ამ კლასის იარაღის მეორე თაობაც, ალუმინის ბლოკზე აწყობილი მოდულური სნაიპერული სისტემები, რამაც ”ბოლტის” სქემა თავისი შესაძლებლობების ხარსხობრივად უფრო მაღალ დონეზე აიყვანა.   „პომპა“ მეორეს მხრივ პრაქტიკულად რჩება ისევ იგივე „პომპად“, როგორიც ის იყო 100 წლის წინ.

ყველა ტაქტიკური ”პომპის” ბაბუა: Winchester Model 1897 Trench Gun და ….

”თანამედროვე” მისი ანალოგი Mossberg 590A1,  მიუხედავად ერთ საუკუნიანი სხვაობისა ასაკში, საბრძოლო საექსპლუატაციო თვისებებით ორივე პრაქტიკულად ერთნაირია.

ცხადია გარკვეულ ცვლილებებს რა თქმა უნდა ქონდა ადგილი მას შემდეგ რაც ვინჩესტერის 1897 წლის მოდელის საბრძოლო მოდიფიკაციის დებიუტი მოხდა. გამარტივდა ”პომპების” კონსტრუქცია, გაუმჯობესდა ტექნოლოგიები (წარმოების გაიაფების მიზნით). მაგალითად რესივერების კონსტრუქცია შეიცვალა, მსუბუქმა შენადნობებმა ჩაანაცვლა ფოლადი. დღეს ალბათ მხოლოდ Remington 870 და Ithaka 37 (მოდელი Featherlight) გამოდის ფოლადის რესივერებით, ყველა დანარჩენ თოფში რესივერები მსუბუქი შენადნობებისგან არი დამზადებული. რა თქმა უნდა არაფერი ცუდი ასეთ შენადნობებში არ არის იმ შემთხვევაში თუ მათი გამოყენება ხდება სწორედ, მაგრამ ფოლადი მაინც ფოლადია. ფოლადის ჩაქუჩი უფრო დიდიხანს მოგემსახურებათ ვიდრე ალუმინის. და ალუმინი და ზოგადადა მსუბუქი შენადნობები გაჩნდა იარაღში სწორედაც რომ ეკონომიის მიზნით.  უბრალოდ გერმანული ”ფოლკსპისტოლეების” შემდეგ ტექნოლოგიები იმდენად განვითარდა, რომ შესაძლებელი გახდა ასეთი შენადნობებსიგან დამზადებული იარაღი ყოფილიყო საკმარისად გამძლე.

რომ გადახედოთ მწარმოებლების კატალოგებს, დიდი დიდი ნახოთ ტაქტიკური მოდელები პიკატინის სამაგრებით, შავი პლასტმასისი ფურნიტურაში, ერთი ორი მოდელი სრულყოფილი სამიზნე მოწყობილობებით. მაინც და ამინც დიდი არჩევანი არ არის.  მართალია ბოლო დროს ინეტრესი და მოთხოვნა ტაქტიკურ მოდელებზე გაიზარდა და ეს მოდელების გამაზეც  დადებითად აისახა, მაგრამ ისეთი შთაბეჭდილება გრჩება, რომ მწარმოებლები არ აქცევენ საკმარის ყურადღებას ამ ტიპის თოფებს. მაშინ როდესაც მაგალითად ნახევრად ავტომატური თოფები მუდმივად პროგრესირებენდა  იმყარებენ პოზიციებს. წარსულს ჩაბარდა ასევე მათი არასაიმედოობა სხვა და სხვა ტიპის ვაზნებთან. დღეს ნახევრად ავტომატური თოფები პრაქტიკულად ისეთივე საიმედოები არიან, როგორც ნებისმიერი სხვა იარაღი, რომელიც იყენებს დენთის წვის შედეგად წარმოქნილ ენერგიას გადატენვის ციკლის შესასრულებლად. შეიძლება ითქვას, რომ დღეს ასეთი ავტომატიკის სქემები განვითარების პიკს მიაღწია. როგორც მინიმუმ საიმედოობის, უნივერსალურიბის და გამძლეობის მხრივ.  მოკვდება „პომპები“? არ მგონია. ორლულიანი თოფები ხომ ცოცხალია? პომპებსაც დარწმუნებული ვარ დიდიხნის სიცოცხლე აქვს წინ. ჯერ ჯერობით უნივერსალურობის, ფასის, საიმედოობის, საცეცხლე ძალის, გამძლეობის შეფარდებით „პომპა“ კონკურენციის გარეშეა. შეიძლება მიზეზი ასევე არის „პომპის“ შექმნის ისტორია. იაფი, მუშა თოფი, უტილიტარული ინსტრუმენტი არანაირი არისტოკრატიულობა და ესთეტიკა. გინახიათ ვინმეს „პომპა“ კაკლის ფესვის კონდახით, მოოქროვილი და ძვირფასი გრავირებით? მე არა. ის ხიბლი რაც აქვს ტრადიციულ სანადირო გლუვლულიან იარაღს ”პომპას” არ ქონდა არასდროს. ძალიანაც კარგი თუ ესეა. პირადად მე საბრძოლო იარაღის სპარტანული გარეგნობა უფრო მომწონს ვიდრე ჩუქურთმები თოფზე, რომლებსაც არანაირი პრაქტიკული სარგებლობა არ მოაქვს.

ყველაზე უჩვეულო მცდელობები „პომპის“  სქემის გაუმჯობესების. მარცხნივ რუსული მცდელობის შედეგი: РМБ 93. რადიკალური გადაწყვეტილებები არ აისახა რადიკალურად საბრძოლო თვისებებზე, რის გამოც 90-ნი წლების დასაწყისიდან დღემდე ეს თოფი ეკზოტიკურ და ნაკლებად გავრცელებულ იარაღებს განეკუთვნება. მარჯვნივ არანაკლებ ეკზოტიკური სამხრეთ აფრიკული MAG-7. არასტანდარტული მოკლე ვაზნების გამო ასევე არ არის გარცელებული და არ სარგებლობს განსაკუთრებული პოპულარობით.

როგორც უკვე ავღნიშნე დასაწყისში, ბოლო დროს მოთხოვნა ტაქტიკურ იარაღზე და მათ შორის „პომპებზე“ საგრძნობლად გაიზარდა. იარაღის ნაწილების და აქსესუარების მწარმოებლები ცხადია პასუხობენ გაზრდილ მოთხოვნებს და თუ გნებავთ მოდას ყველაფერ ტაქტიკურზე და უშვებენ პროდუქციას, რომელიც სხვა და სხვა ხარისხით მნიშვნელოვნად ზრდიან ”პომპების” ეფექტურობას. ისინი სთავაზობენ მომხმარებელს აქსესუარების და კომპონენტების ძალიან ფართო არჩევანს, როგორც შედარებით მარტივ „გაჯეტებს“, ასევე საკმაოდ რთულ და ძვირად ღირებულ მოწყობილობებს, როგორებიცაა მაგალითად  კონდახები უკუცემის შემცირების მექანიზმებით, დახვეწილი წინა სახელურები ინტეგრირებული ფანრებით და მართვის მოწყობილობებით. ასევე რა თქმა უნდა უმაღლესი ხარისხის ოპტიკური სამიზნე მოწყობილობები მათ შორი სპეციალურად გლუვლულიან იარაღზე გამოსაყნებლად. სხვათაშორის უაზრო დავამ კოლიმატორების და „რკინის“ სამიზნე მოწყობილობების აპოლოგეტებს შორის იმდენად აუტანელი და აბსურდული ფორმები მიიღო, რომ გპირდებით ამ თემასაც დეტალურად გავშლი სულ მალე ცალკე სტატიის სახით. ჯერ ჯერობით უნდა მოვახდინო ფაქტის კონსატატაია, და ვთვქა რომ ოპტიკა მასობრივა არის შემოსული პრაქტიკულად ყველგან სადაც საქმე ეხება იარაღს და სროლას, ხოლო ოპტიკური მოწყობილობები ძალიან დახვეწილი და საიმედოებია. ეს ძალიან კარგია და მისასალმებელია.

Knoxx-ის მიერ წარმოებული დაპატენტებული ტელესკოპური კონდახი უკუცემის შემცირების მექანიზმით და Surefire-ის სახელური ინტეგრირებული ტაქტიკური ფანარით. ალბათ ორი ყველაზე საჭირო და პოპულარული მოწყობილობა, რომელიც შეიძლება დაყენდეს  „პომპაზე“.

„პომპის“ ძლიერი მხარე ასევე არის მისი „ბუნებრივი“ მოდულური დიზაინი. კონსტრუქციის სიმარტივიდან გამომდინარე, მას ადვილად ეცველბა ნებისმიერი დეტალი, და სხვა დეტალის დაყენებისას არანაირი მორგება და გადაკეთება არ ესაჭიროება. ლულა, მჭიდი, კონდახი, დამრტყმელ სასხლეტი მექანიზმის ბლოკი, საკეტი, სახელური,ყველაფერი ადვილად და მარტივად იხსნება და იცვლება. ამიტომაც „პომპის“ მომხმარებელი თავისუფალია არჩევანში. ერთი რესივერის ბაზაზე მან შეიძლება ააწყოს ბატებზე სანადირო თოფი, გრძელი 60სმ-ნი ლულით და მოსახსნელი ლულის შევიწროებებით ან მოკლე „entry gun”, პისტოლეტის ტარით, დამოკლებული ლულით, კარებების შესამტვრევად და შენობაში შესაღწევად. ამისთვის საჭირო იქნება რამოდენიმე ხრახნის დაშვება და რამოდენიმე დეტალის მეორეთი შეცვლა. დაგჭირდებათ მხოლოდ ერთი ორი ინსტრუმენტი, რომელიც ნებისმიერ სახლში მოიძებნება.

Remingon 870 MCS, მოდულური ”პომპის” კომპლექტი და შესაძლო მოდიფიკაციების რამოდენიმე ვარიანტი.

ეს სიკეთეებს რაც შეეხებოდა, ეხლა კიდე გადავიდეთ ნეგატიურ მხარეებზე. ერგონომიკა, კვლავ რჩება ბევრი „პომპის“ სუსტ მხარედ. უპირველეს ყოვლისა ეს ეხება ალბათ მცველის განლაგებას. Mossberg 500 არის მეფე, როდესაც საქმე ეხება ერგონომიკას. მცველი ზუსტად იქ არის სადაც საჭიროა, რესივერის უკანა ზედა მხარეზე. ერთნაირად ადვილად მოსახერხებელი მარჯვენა და მარცხენა მხრიდან მსროლელისთვის. ყველა დანარჩენ თოფს მცველი არის დამრტყმელ-სასხლეტი მექანიზმის კორპუსზე დაყენებული. ასევე ძალიან მოსახერხებელია მოსბერგზე ვაზნის მიწოდების სქემა, სადაც მიმწოდებელი დაკეტილ საკეტზე არის შეწეული იარაღის შიგნით, ხოლო მჭიდი თავისუფალია, რის გამოც სწრაფა მისი ვაზნებით შევსება არის ძალიან  ადვილი და კომფრტული.

რკინის დამუშავების ახალი მაღალტექნოლოგიური მეთოდები და დაფარვები, ასევე არ შეეხო  ”პომპებს”. როგორც წესი მათ ყველაზე იაფი ტექნოლოგიების და მასალების გამოყენებით აწყობენ. გამონაკლისი ალბათ მაინც იტალიური ბენელის თოფებია, მაგრამ ჩემი აზრით ეს თოფები ძალიან ძვირი ღირს, რითიც ირღვევა იარაღის ფართო მასებისთვის ხელმისაწვდომობის პრინციპი. „პომპა“ არ უნდა ღირდეს ძვირი.

სამწუხაროა, რომ საგრძნობლად დაეცა ყველაზე სუფთა სისხლიანი „პომპების“ ხარისხი. ეს ეხება, ახალი გამოშვებების როგორც Remington 870-ს ასევე მოსბერგს. “იტაკაზე” ვერაფერს ვერ ვიტყვი, ეს იარაღი, რომლის წარმოება ცოტახნის წინ აღდგა მე ცოცხლად არ მინახავს და მასზე ჯერ ბევრი გამოხმაურებაc არ არის, რომ მათი ანალიზით რაიმე შეფასების გაკეთება იყოს შესაძლებელი.  პრაქტიკულად ისე გამოდის, რომ ამ მწარმოებლების მხოლოდ შედარებით ძვირადღირებულ სამხედრო და პოლიციურ მოდელებს აქვთ მისაღები ხარისხი. აქ არ იგულისხმება ხარვეზები, რომლებიც მაქსიმუმ ესთეტიურ მხარეს ეხება, ლაპარაკია უკვე ხარვეზებზე, რომლებიც იარაღის საიმედო ფუნქციონირებაზე ახდენს სერიოზულ გავლენას. ევროპული მწარმოებლების ბენეელის და ფაბარმის თოფები ამ მხრივ გამოირჩევიან ყოველთვის დამზადების და შესრულების მაღალი ხარისხით. FABARM Trainer-ის შემდეგ Mossberg  500 იყო ჩემთვის ერთგვარი შოკი.  ანუ ასე უხეშად შესრულებული თოფი მე არ მეგონა თუ შეიძლებოდა აწყობილიყო აშშ-ში. უბრალოდ მოსბერგი მუშაობს, და რაც მთავარია მისი „ტუნინგი“ ადვილია, ნაწილების არჩევანი ფართეა.

ნაწილების და მოდიფიკაციების ვარიანტების სიუხვემ და ასევე უპირატესმა ერგონომიკამ განაპირობა ის ფაქტი, რომ მოსბერგმა ჩაანაცვლა ჩემ არსენლაში ფაბარმი. სტანდარტული სანადირო თოფი გადაიწყო თაქტიკურ/თავდაცვის იარაღად.   დაყენდა კონდახი Blackhawk! NRS, ”ცევიო” Hogue, პატრონტაში Tac Star, წინა სამიზნე მოწყობილობა Hi-viz Flame, ლულის ”რადიატორი” Mossberg. ასეთი მოდიფიცირების საერთო ღირებულება არ აღემატება 180 დოლარს.

მესმის, რომ „პომპა“ არის უტილიტარული ინსტრუმენტი, მაგრამ რაღაცა წარმოების ხარისხის ზღვარიც უნდა ალბათ არსებობდეს. ამ მხრივ იტალიელები, როგორც უკვე ავვღნიშნე გაცილებით წინ არიან წასულები ვიდრე ამერიკელები. თუმცა მარტო ეს საკმარისი არ არის.

ალბათ ყველაზე დახვეწილი და შორს წასული „პომპა“. Benelli Nova, პოლიმერის რესივერი, ოფციონალური უკუცემის შემცირების მექანიზმი, განსაკუთრებული ანტიკოროზიული თვისებები. სამწუხაროდ მცველი კვლავ ყველაზე მოუხერხებელ ადგილას არის განლაგებული. კიდევ ერთი ნაკლი  - კონდახის გამოცვლის შეუძლებლობა.

სიტუაცია, რომელიც მე ეხლა ავღწერე რადიკალურად იცვლება თუ საქმეში ერთვებიან სპეციალური სახელოსნოები, რომლებიც ასრულებენ ისეთ სამუშაოებს, რომელსაც ჩვეულებრივი მომხმარებელი ვერ განახორციელებს. ანუ აქ მარტო ნაწილების გამოცვლაზე უკვე არ არის ლაპარაკი. ჩემ შემთხვევაში მე შემოვიფარგლე მხოლოდ ნაწილების გამოცვლით და ახალი კომპონენტების დაყენებით. მაგრამ მე ვერ შევცვლი დაფარვას, ვერ დავაყენებ რეგულირებად და სრულყოფილ სამიზნე მოწყობილობებს, ისევე როგორც ვერ დავაყენებ მაგალითად კომპენსატორს. ყველაფერს ამას „იქ“ ასრულებენ სპეციალიზირებული კომპანიები, რომლებსაც ყავთ შესაბამისი კვალიფიკაციის სპეციალისტები და აქვთ საჭირო მოწყობილობები და დანადგარები. რეგულირდება სასხლეტები, იცვლება დაფარვები, დეტალების მორგება ხდება ხელით. პროფესიონალურად ყენდება უნივერსალური სამაგრები, კომპენსატორები და ასე შემდეგ. ასეთი „პომპის“ ფასი იზრდება 1300-1600 დოლარამდე თუ საქმე ეხება სერიოზულ კომპანიებს, როგორებიცაა მაგალითად Wilson Combat ან NightHawk Custom. მაგრამ საბოლოო პროდუქტი არის მაქსიმუმი, რისი მიღებაც შესაძლებელია ამ სისტემიდან. ჩემი აზრით სასხლეტის დახვეწის და მოძრავი დეტალების მორგების შემდეგ, მაღალტექნოლოგიური დაფარვა და გამძლე მექანიკური სამიზნე მოწყობილობები არის ყველაზე სასარგებლო და საჭირო მოდიფიკაციები, რომელიც შეიძლება განახორციელოს პროფესიონალურმა სახელოსნომ.

Nighthawk Custom-ის მიერ მოდიფიცირებული Remington 870 ტიპის ”პომპები”. ფასი 1350 USD.  სამუშაოების ჩამონათვალში მათ შორის შედის: ლულის არხის გადაკეთება Vang Comp System, ალუმინისგან  ფრეზირებით დამზადებული პატრონტაში, ჰიდრავლიკური უკუცემის შემცირების მექანიზმი, კერამიკული Perma Kote™ დაფარვა სხვადასხვა ფერებში და ასე შემდეგ და ასე შემდეგ. სურათი მწარმოებლის საიტიდან.

განსაკუთრებულად სამწუხაროა, რომ დღემდე ნორმალური სამიზნე მოწყობილობები ქარხნულ „პომპებზე“ არის იშვიათობა. მგონი, რომ პატარა ლატუნის „მუშკა“ ლულის ბოლოზე დროა ჩაბარდეს წარსულს.  სრულყოფილი უკანა და წინა სამიზნე მოწყობილობების არსებობა ხდის შესაძლებელს განახორციელოთ ეფექტური სროლა 100 მეტრის მანძილზე და ცოტათი კიდე უფრო შორს. რაც მთავარია სროლა იქნება ზუსტი და სწრაფი. ე.წ. Ghost Ring ტიპის პროფესიონალური სამიზნეები ალბათ საუკეთესოა. არაფერი მაქვს საწინააღმდეგო კოლიმატორების გამოყენებისა. წითელი წერტილის ტიპის სამიზნე მოწყობილობებმა დღეს მიაღწიეს დახვეწილობის და საიმეოობის განსაკუთრებულ დონეს. უკიდურესად გამძლე და საიმედო, უწყვეტი მუშაობის დრო ათასობით საათს აღწევს. მიუხედავად ამისა მათი ზომა და წონა არის ძალიან მცირე. მინუსი მხოლოდ ერთია: ფასი! რომელიც იწყება დაახლოებით 400 დოლარიდან, ნორმალურ ქვეყანაში. ჩვენთან ჯერ უნდა იშოვოთ კარგი ოპტიკა  და თუ იშოვეთ მაშინ ეს ფასი მინიმუმ ორჯერ მეტი იქნება.

Aimpoint Micro T1, ერთ ერთი კარგი არჩევანი კოლიმატორებს შორის. ძალიან გამძლე, საიმედო , ამავე დროს მსუბუქი და კომპაქტური.   ფასი დაახლოებით 500 USD.  12 კალიბრის თოფს ,ძლიერი უკუცემის გამო გაუძლებს მხოლოდ საუკეთესო ხარისხის ოპტიკა.

რაც შეეხება კონკრეტული სისტემების არჩევანს, აქ პრონციპში მე ვიტყოდი, რომ იდეალური „პომპა“ ჯერ არ შექმნილა. რას ვგულისხმობ ამაში? თავს უფლებას მივცემ და შემოგთვავაზებთ ჩემ ვარიანტს ამ კითხვაზე პასუხის. ყველა სისტემას თუ იარაღის მოდელს აქვს თავისი დადებითი და სუსტი მხარეები, რომლებიც სუბიექტურად აღითქმება კონკრეტული მომხმარებლის მიერ.  მიუხედავად იმისა, რომ ყველა დღეს არსებული ცნობილი მწარმოებლის სისტემები მექანიკუარდ საიმედო და გამძლეა მე მაგალითად არ მომწონს და მიუღებლად მიმაჩნია მცველის პოპულარული განლაგება დამრტყმელ-სასხლეტი მექანიზმის მოდულზე. ამ მხრივ მოსბერგი ყველას უსრწებს. ძალიან მომწონს საკეტზე რადიალურად განლაგებული საბრძოლო ბჯენები ბენელიზე და ვინჩესტერ 1300-ზე მაგრამ ვისურვებდი ფოლადის რესივერს ნაცვლად მსუბუქი შენადნობისგან დამზადებულისა. ჩემი აზრით იდეალური „პომპა“ იქნებოდა ფოლადის რესივერით, როგორც რემ 870, ღია დასატენი ფანჯრით და მცველით რესივერის უკანა მხარეს, როგორც Mossberg 500-ზე. ასევე ასეთ პომპას უნდა ქონდეს საკეტი, რომელიც იკეტება პირდაპირ სავაზნეზე რადიალურად განლაგებული საბრძოლო ბჯენებით. იარაღი უნდა იშლებოდეს ისევე, როგორც Mossberg 500 მაგრამ საკეტის ამოღებას არ უნდა ჭირდებოდეს რესივერის დაშლა.  Mossberg 500-ს მოგეხსენებათ გადატენვის მექანიზმის ელემენტები მთლიანად ცილდება რესივერს, ინსტრუმენტების გამოყენების გარეშე. ვისურვებდი ასევე ღია დასატენ ფანჯარას, როგორც მოსბერგში. ფოლადის რესივერი მძიმეა, მაგრამ მაგალითად რემ 870-ები უძლებენ ვაზნის დეტონაციას მისი მიწოდებისას ანუ სავაზნეს გარეთ ვაზნის აფეთქებას. ეს ხდება იშვიათად, ძალიან იშვიათად მაგრამ ეს ხდება. ასეთი სცენარის დროს ფოლადის რესივერი განიცდის დეფორმაციას, იარაღი მწყობრიდან გამოდის, მაგრამ რემონტს ექვემდებარება. ასეთი ინციდენტისას ნებისმიერი მსუბუქშენადნობიანი რესივერი უბრალოდ დაინგრეოდა. თუ ეს არ არის საკმარისი, ვიტყვი, რომ ფოლადის რესივერის მოდერნიზირებისას მას მეტი გამძლეობა აქვს, ტუ მასზე რამეს აყენებთ. მაშინ როდესაც მაგალითად შენადნობიან რესივერზე თუ აყენებთ პატრონტაშს, სამონტაჟო ხრახნის გადაჭერით შესაძლებელია მისი – რესივერის დეფორმირება. საკეტს არ დარჩება ადგილი სამოძრაოთ და იარაღი დროებით მაგრამ მწყობრიდან გამოვა. ბჯენების განლაგებას, რაც შეეხება ეს უკვე ჩემი პირადი ახირებაა. რატომღაც მგონია, რომ სიმეტრიულად განლაგებული ბჯენები უფრო გამძლე და საიმედო იქნება ვიდრე ერთი ბჯენი, როგორც ფაბარმში ან მოსბერგში. გადატენვის მექანიზმის დაშლა ინსტრუმენტების გარეშე, როგორც Mossberg 500-ში, მხოლოდ გაზრდის იარაღი წმენდის ხარისხს, რაც კარგია მაგრამ არა პრინციპული. დამზადების ხარისხით იდეალური ”პომპა” უნდა ახლოს იდგას ბენელის ან ფაბარმის თოფებთან, რომლებსაც ეს კომპანიები დღეს უშვებს.   ამ ჩამოთვლილი თვისებების მქონე „პომპა“ იქნებოდა ჩემი აზრით ალბათ საუკეთესო თავის კლასში.  თუ ვლაპარაკობთ ”პომპის” სერიოზულ მოდიფიცირებაზე, რა თქმა უნდა თქმა უნდა უკვე  არსებობს ბენელის ტაქტიკური მოდელები, რომლებიც ძალიან სრულყოფილები და ადეკვატურად დაკომპლექტებულია. შესაბამისად ახლოს იდგება კასტომიზირებულ რემინგტონთან ან მოსბერგთან. ასევ  პროფესიონალურად კასტომიზირებული „პომპის“ და მაგალითად Benelli Nova ფასი პრაქტიკულად ერთნაირია, მაგრამ პირველს აქვს ის უპირატესობა, რომ ის არის სპეციალურად თქვენთვის და თქვენი სპეციფიკაციებით დამზადებული, ეს კიდე ძალიან მნიშვნელოვანია მაგალითად, როდესაც თქვენ თქვენი ჯიბიდან იხდით თქვენ ფულს და გარდა გაზრდილი საბრძოლო და საექსპლუატაციო თვისებებისა, საკუთარ თავზე და სპეციფიკაზე მორგებისა, დამატებით გინდათ მიიღოთ ცოტათი მეტი, მაგალითად თუნდაც  „ექსკლუზიურობის“ და განსაკუთრებულობის შეგრძნება.